Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Scorpions live in Ioannina

Πόσες γενιές μεγάλωσαν με τα τραγούδια των θρυλικών Scorpions; Πόσοι πέρασαν χαρές και λύπες πόσοι ερωτεύτηκαν ή απογοητεύτηκαν, συντροφιά με τα τραγούδια τους; Όσοι παραβρέθηκαν, πάντως, στην κερκίδα ή στο γρασίδι του εθνικού σταδίου "Ζωσιμάδες" είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν για πρώτη φορά στα Γιάννενα, τα αεικίνητα μπαρμπάδια της hard rock με τα supporting συγκροτήματα, και να ζωντανέψουν μέσα τους τόσο επιφανειακά όσο και βαθύτερα συναισθήματα.

Το πρώτο μεγάλο μουσικό γεγονός του 2010 για τα Γιάννενα πραγματοποιήθηκε χθες (Σάββατο, 5/6) με απόλυτη επιτυχία.
Σε αυτήν εδώ την ανάρτηση θα επιχειρήσω να κάνω μια παρουσίαση της χθεσινής συναυλίας και να μεταφέρω άκρως υποκειμενικά τις εντυπώσεις μου.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.

Τα παιχνίδια του καιρού

Μπορεί να έχουμε μπει στον Ιούνιο, να έχει ξεκινήσει και επίσημα το καλοκαίρι, μα ο καιρός μόνο καλοκαίρι δε θυμίζει. Εδώ και αρκετές μέρες έχει σημειωθεί πτώση της θερμοκρασίας και φυσικά οι κλασικές γιαννιώτικες βροχοπτώσεις είναι σε ημερίσια βάση.
Έτσι και χθες, από το πρωί ο καιρός ήταν βροχερός και γενικά υπήρχε μια ανησυχία στους ενδιαφερόμενους (αξίζει να σημειωθεί ότι στην πόλη είχαν καταφτάσει επισκέπτες από τις γύρω περιοχές για τη συναυλία) για τη διεξαγωγή του βραδινού event. Οι διοργανωτές επέμεναν ότι δεν επρόκειτο να αναβληθεί η συναυλία, παρά μόνο στην περίπτωση ακραίων καιρικών φαινομένων. Παρόλα αυτά, η ατάκα ότι "οι Scorpions θα διαλύσουν τα σύννεφα" φαίνεται ότι βγήκε αληθινή, μιας και ο ουρανός καθάρισε και μάλιστα βγήκε και ήλιος (oh yes!).


Doors opened

Οι θύρες των "Ζωσιμάδων" άνοιξαν στις 18:00 και άρχισε η προσέλευση του κόσμου. Όπως προαναφέρθηκε, πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που ήρθαν από γύρω περιοχές, γειτονικές πόλεις για να παραβρεθούν στη συναυλία. Είναι γεγονός ότι η Εγνατία ενώνει. Γεγονος είναι, επίσης, ότι ο κόσμος των Ιωαννίνων, αλλά και γενικότερα ο κόσμος της Ηπείρου και ΒΔ Ελλάδας διψάει για μεγάλες συναυλίες.
Μέχρι τις 19:30 η σκεπαστή κερκίδα είχε γεμίσει, ενώ η αρένα (στίβος και μισό γήπεδο) όδευαν προς πλήρωση.

To πρώτο support ξεκίνησε με τους Blues People inc, τοπικό συγκρότημα των Ιωαννίνων, οι οποίοι μετά απο πανηπειρωτικό διαγωνισμό επιλέχθηκαν να ανοίξουν τη συναυλία.


Στη συνέχεια, λίγο μετα τις 20:30 στη σκηνή ανέβηκε ο Γιώργος Γάκης με τους Troublemakers. Ομολογουμένως συγκινητική η έναρξή του, αφού ξεκίνησε με μια rock διασκευή (σε στυλ Mountains των Socrates) του παραδοσιακού ηπειρώτικου τραγουδιού "Μη με κοιτάς στα μάτια". O Γάκης, εμφανώς συγκινημένος αλλά και δικαιωμένος για τις προσπάθειές του, αφού πρώτα μίλησε στο κοινό και ανακοίνωσε την επανέναρξη του Castle Rock Festival με τη συναυλία των James, 22/7 και Χάρις Αλεξίου (ζτόινγκ!), 23/7 και αφού έδωσε το λόγο για λίγο και στο δήμαρχο Νίκο Γκόντα (όχι που δε θα μιλούσε κι αυτός) στη συνέχεια ερμήνευσε γνωστά rock κομμάτια όπως το Roadhouse blues των Doors, το It's my life από Bon Jovi, το Fool for your loving των Whitesnake, τα Another brick in the Wall #1, #2, #3 των Pink Floyd, το Kashmir των Led Zeppelin, αλλά και το πρόσφατο δικό του κομμάτι "I want you to want what I want" (κάπως έτσι).


To κοινό ζεστάθηκε και μπήκε στο κλίμα της συναυλίας.
Από το σημείο αυτό και μετά, όλοι περίμεναν την εμφάνιση των Scorpions.

Kalispera Jannina!

Μερικά λεπτά πριν τις 22:00 ενεργοποιήθηκαν τα matrix της σκηνής, άναψαν τα φωτορυθμικά, ανυψώθηκε η πλατφόρμα του ντράμερ και οι θρυλικοί Scorpions έκαναν δυναμική είσοδο στη σκηνή παίζοντας το Sting in the tail, ενώ το πλήθος τους αποθέωνε.


Ο Klaus Meine φωνάζοντας "kalispera Jannina" χαιρετησε το κοινό, εξέφρασε τη χαρά του που ξανατραγουδάει στην Ελλάδα και αφού δήλωσε πόσο του άρεσε η πόλη συνέχισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να τραγουδά και να ξεσηκώνει το πλήθος.
Μαζί με την τρελοπαρέα του (τα υπόλοιπα ΚΑΠΗ :P), τον Schenker και τον Jabs στις κιθάρες και τον Maciwoda στο μπάσο (αυτός είναι νέος), όργωναν τη σκηνή από άκρη σε άκρη ενώ ταυτόχρονα ο Kottak "τα έσπαγε" στα ντραμς.
Οι Σκορπιοί έπαιξαν κομμάτια από το νέο τους album το "Sting in the tail" αλλά και αρκετές παλιές, διαχρονικές επιτυχίες.
Μάλιστα, αφιέρωσαν στο συγχωρεμένο Ronnie James Dio, το Send me an angel.



Μερικά από τα υπόλοιπα τραγούδια που ακούστηκαν στη χθεσινή συναυλία (με τυχαία σειρά) ήταν το Raised on rock, το Still loving you, το The best is yet to come, το Holiday, το οποίο αφιέρωσαν στο κοινό, το The Zoo, το Big city nights και το διαμαντένιο Wind of change, στο οποίο η συμμετοχή του κοινού ήταν εκπληκτική. Κάπου ανάμεσα από όλα τα τραγούδια ο ντράμερ Kottak επιδόθηκε σε ένα τρελό σόλο πάνω στην ανυψωμενη πλατφόρμα του, με συνοδεία videoclip. Στο τέλος τρελάθηκε και αυτός, πίνοντας, φωνάζοντας "yia mas" και ότι το κοίνο "kicks ass" - το οποίο το έγραφε και η μπλούζα του. Η συναυλία έκλεισε, όπως ήταν αναμενόμενο, με το Hurricane, 23:45 περίπου.




Εντυπώσεις και συμπεράσματα

Πώς να μην είσαι ικανοποιημένος όταν έχεις τους 60άρηδες Scorpions να σαρώνουν τη σκηνή σαν παιδιά και να τραγουδούν κομμάτια που σου θύμισαν την εφηβεία σου;
Τα παληκάρια τα έδωσαν όλα... ζούνε για να τους αποθεώνει ο κόσμος. Και αυτός ο Klaus Meine (Κλάιν Μάιν όπως έλεγε αστειευόμενος ο κόσμος) τι αναλλοίωτη φωνή που έχει.
Για να πω την αλήθεια, η συναυλία ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Περίμενα αρπαχτή, αλλά μου έμεινε πολυ θετική εντύπωση, αφού οι Scorpions έπαιξαν αρκετή ώρα, τραγούδησαν καλά και ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακοί και κοντά στο κοινό. Και όλα αυτά στα "μικρά και ανώριμα" συναυλιακά Γιάννενα. Αυτά νομίζω αρκούν. Αλοίμονο, δηλαδή αν περίμενε κανείς βερολινέζικη συναυλία.
Σχετικά με τον κόσμο, υπολογίζω ότι μαζεύτηκαν 10.000 θεατές, μέσα στους οποίους συναντούσες μικρούς, μεγάλους, μαθητές, φοιτητές, δήθεν, ψαγμένους, ροκάδες και τρέντι... απ' όλα είχε ο μπαξές. Και φυσικά πάρα πολλούς επισκέπτες από γύρω περιοχές και πόλεις.

Αν όντως αποδειχτεί ότι αυτό είναι το τελευταίο tour των Scorpions, τότε μπορώ πια να λέω "Ήμουν και γω εκεί" ή "'Ηρθαν στη γειτονιά μου".

Από εδώ και πέρα όλοι περιμένουν εναγωνίως τη συναυλία των James και εύχονται, μετά από αυτές τις μεγάλες εκδηλώσεις, τα Γιάννενα να ακουστούν προς τα έξω, ώστε στο μέλλον να μπορέσουμε να απολαύσουμε περισσότερες μεγάλες και φιλόδοξες συναυλίες.


Υ.Γ. Δε θέλω να πουλήσω πουριτανισμό ή ηθικολογία, αλλά διαπίστωσα ότι οι γενιές του 1992 και μετά κάπου έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια και μαζί και κάθε αναστολή...

3 σχόλια:

  1. Εξαιρετική περιγραφή..σ' ευχαριστούμε ..σαν να ήμασταν κι εμείς εκεί..ελπίζουμε σε κάτι αντίστοιχο στο μέλλον..να'σαι καλά..ωραία δουλειά το μπλογκ σου..η ανωνυμία δεν πρέπει να ενοχλεί όταν δίνουμε βάση στο περιεχόμενο και τις απόψεις..τα πρόσωπα δεν ενδιαφέρουν πάντοτε όσο τα γραφόμενα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ πολύ αγαπητέ/ή ανώνυμε/η για τα θετικά σου σχόλια και τα καλά σου λόγια.

    Δε διαφωνώ με τα γραφόμενά σου περί ανωνυμίας, ωστόσο θα επιμείνω στην άποψή μου, καθώς θα προτιμούσα να σου απευθύνω το λόγο προσφωνώντας σε έστω με κάποιο nickname, διότι αυτό κάνει το διάλογο πιο άμεσο και λιγότερο απρόσωπο.
    Πόσο μάλλον όταν μετά από κάποια ανάρτηση ακολουθούν περισσότερα σχόλια, τα οποία εξελίσσονται σε συζήτηση και χρειάζεται να είναι ευδιάκριτο ποιός λέει τι (βλ. παλαιότερα άρθρα).

    Εντελώς φιλικά και σε ευχαριστώ και πάλι. Φυσικά, μη διστάσεις ποτέ να αφήσεις οποιοδήποτε σχόλιό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. GmL!

    Όπως σου ανέφερα και από κοντά, το βράδυ της συναυλίας, στην οποία πολύ θα ήθελα να βρίσκομαι, προστάτευα τη μητέρα πατρίδα... Να σαι καλά για το post σου! Πολύ περιγραφικό και λεπτομερές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για πες και συ...