Ντυμένος στο χακί

Σκέφτομαι και γράφω...
σχεδόν ένας μήνας (έγκλειστος) υπηρετώντας της στρατιωτική θητεία είναι ικανό χρονικό διάστημα για να αντιληφθείς ορισμένα στοιχεία που απαρτίζουν την "εκεί μέσα" πραγματικότητα.
Facts:
- Στο στρατό όλα είναι άβολα: κρεβάτι, παπούτσια, τουαλέτα, καρέκλες
- Όσο και να κοιμηθείς δεν ξεκουράζεσαι ποτέ
- Το μυαλό σου γίνεται μαρμελάδα
- Διαπιστώνεις ότι για την προστασία της πατρίδος χρειάζεται το κρεβάτι να είναι στρώμενο τέντα και ο φάκελος και υποφάκελος να έχουν τις σωστές διαστάσεις
- Όσο πιο καλά τρίβεις τα ταψιά στο μαγειρίο τόσο καλύτερα διασφαλίζεις τα πάτρια εδάφη
- Τα μαθήματα της εκπαίδευσεις διευρύνουν τους ορίζοντες σου, αφού ξεχνάς κι αυτά που ήξερες και μαθαίνεις άλλα
- Καταλαβαίνεις γιατι στο στρατό αρχίζουν όλοι το κάπνισμα
- Ανά πάσα στιγμή δοκιμάζονται τα όρια της υπομονής σου και μαθαίνεις να δίνεις τόπο στην οργή
- Διαπιστώνεις ότι η ρουφιανιά και το "χώσιμο" ευδοκιμούν
- Δεν προβλέπονται οι λέξεις: συγγνώμη και ευχαριστώ
- Σημασία έχει τα πάντα να φαίνονται καλά, όχι να είναι

Ένας καλός φίλος, πριν μπω στο Κέντρο Εκπαίδευσης, πολύ σοφά μου είχε πει, ότι ο στρατός είναι μια θεατρική παράσταση. Είναι στο χέρι του καθενός να την κάνει είτε κωμοδία είτε τραγωδία.
Πόσο δίκιο έχεις φίλε!
Όλα για το θεαθήναι.

Θέατρο του Παραλόγου: τέλος πρώτης πράξης, λοιπόν.
Είμαστε πλέον βάσει νόμου υποταγμένοι εις τους ανωτέρους μας.
Η φαρσοκωμωδια θα περάσει στη δεύτερη πράξη εντος των ημερών.

Εις το επανειδείν,
Στρ(ΜΧ)


Υ.Γ. Πέρα απ' όλα, οφείλω να αναγνωρίσω την άψογη συμπεριφορά των άμεσα εμπλεκόμενων στελεχών (κυρ Λοχία είσαι παληκάρι) και να επισημάνω ότι χαίρομαι που γνώρισα ορισμένα αξιόλογα παιδιά, με τα οποία μακάρι να μπορούσε να συνεχίσει η παρέα.