Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Ποιά είναι η μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου;

Μήπως είναι η δύναμη ενός ενήλικου αφρικάνικου ελέφαντα;
Μήπως είναι η δύναμη ενός Caterpillar 797F;
Η δύναμη του Schwarzenegger;
Μήπως η δύναμη μιας ατομικής βόμβας;
Μην είναι η δύναμη της βαρύτητας;
Η δύναμη του Θεού;
Μήπως η δύναμη της πίστης;
Ή δύναμη της αγάπης;
Ή μήπως η δύναμη του αιδοίου;
Μην είναι η δύναμη της βλακείας;
Μήπως είναι η δύναμη της συνήθειας;

Επειδή απάντηση δυσκολεύτηκα να βρω αποφάσισα να απευθυνθώ στον παντογνώστη Google. Ρωτώντας "what is the greatest power in the world" και παντώντας την επιλογή "αισθάνομαι τυχερός" με παρέπεμψε σε μια συγγραφέα που λέει κάτι για Άγιο Πνεύμα και έτσι ούτε το Google με έπεισε για την αξία του.
"Google", λέω, "μου 'βαλες Άγιο Πνεύμα στο παιχνίδι και το χόντρυνες το θέμα. Θα το χοντρύνω και εγώ τότε" και τσάκ του πετάω "what is the meaning of life the universe and everything" ρε.
Μου απάντησε. "42"*.
"Με κάλυψες" του λεω.

Αλλά επειδή στο ερώτημα "Ποιά είναι η μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου" δεν πήρα απάντηση, αποφάσισα να πιάσω μια μπύρα και να... το σκεφτώ.


_________
*42: Την απάντηση "42" θα την καταλάβουν μόνο όσοι γνωρίζουν το "Hitchhiker's Guide to the Galaxy".

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

The Track 8 Collection vol.2

Οι επιλογές 8 "track-08" κομματιών από 8 albums συνεχίζονται.

The Track 8 Collection, vol.2
1. Morcheeba ft. Judy Tzuke - Blue Chair [Deep Dive - 2008]
2. Sweet Coffee - Alone [Face To Face - 2010]
3. Dido - Go dreaming [Girl who got away - 2013]
4. Nicolas Jaar - Space Is Only Noise If You Can See [Space Is Only Noise If You Can See - 2011]
5. VNV Nation - Nova [Automatic - 2011]
6. Hurts - Mercy [Exile - 2013]
7. Depeche Mode - Rush [Songs of Faith and Devotion - 1993]
8. Daft Punk ft. Pharrell Williams - Get Lucky [Random Access Memories - 2013]

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Depeche Mode live in Athens

Χρωστούσαν μια συναυλία.
Επέστρεψαν να ξεπληρώσουν.
Δεν έβρεξε.
Και είπαν "Welcome to my world" σε όλους όσους βρεθήκαμε στο TerraVibe, την περασμένη Παρασκευή.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το Delta Machine tour των Depeche Mode, άρχισε η φωνούλα στο μέσα στο μυαλό "θα πας, θα πας". Λίγο η ελκυστική τιμή (30€), λίγο η αγάπη για DM, λίγο η δίψα για ένα μεγάλο live, λίγο και η κατάλληλη παρακίνηση (να 'σαι καλά φίλε Γιάννη Χ.) και να που η Παρασκευή, 10/05/2013, με βρήκε στον όμορφο χώρο του TerraVibe, στην Αθήνα (Μαλακάσα), μαζί με φιλαράκια και άλλους 30.000 μουσικόφιλους που συγκεντρώθηκαν γι' αυτή τη μεγάλη συναυλία.
 Πριν τη συναυλία, το event άνοιξε με support από τους Space Blankets, τους οποίους απολαύσαμε από μακριά περπατώντας μέχρι την είσοδο του χώρου και από τους FOX, οι οποίοι μας άφησαν αδιάφορους.

Να 'ναι καλά τα παιδιά, καλή τύχη, αλλά support δεν κάνανε. Οι δικοί μας Transistor θα τα καταφέρνανε καλύτερα. Οι electro επιλογές του dj μέχρι να ξεκινήσει το main event μας άρεσαν περισσότερο μιας και θύμισαν κάτι από Fantasyland ή Sensation White.

Μερικά λεπτά μετά τις 21:00 η παρέα του Dave Gahan ξεπρόβαλε στη σκηνή συνοδευόμενη από τις επευφημίες του κοινού και άνοιξαν την πολυαναμενόμενη συναυλία με το Welcome to my world.
Ο ήχος της συναυλίας ήταν καθαρός και πολύ καλός, το ίδιο και τα visuals που έδεναν άψογα με τη σκηνική παρουσία της μπάντας και τις "αέρινες" φιγούρες του Gahan. Οι DM έπαιξαν κομμάτια από το νέο (μέτριο θεωρώ) album Delta Machine και φυσικά από παλαιότερους και πιο αγαπημένους δίσκους - Precious, Walking in my shoes, Barrel of a gun, Black Celebration.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο χρόνος που "έφαγαν" τα Welcome to My World, Angel, Heaven, Soothe my soul, Secret to the End, Should Be Higher και Goodbye, δεν επέτρεψε την ερμηνεία άλλων τραγουδιών που θα έδινε extra boost στον κόσμο. (π.χ. δεν έπαιξαν Strangelove ή It's no good.)
Σε καμιά περίπτωση δεν ευθύνεται η ατμοσφαιρική εκτέλεση του Policy of truth, του Home και η συγκινητική ερμηνία του When the Body Speaks από τον Martin Gore (μακάρι να το έγραφα σε βίντεο), που διαβάζω σε διάφορα sites.
(Παρένθεση εδώ:
Και μιας που το έφερε η κουβέντα... φτάνουμε στο κοινό. Όπως προείπα, 30.000 νοματαίοι. Όμως, εγώ περίμενα περισσότερο παλμό. Παρατήρησα ξανά το φαινόμενο του "μοδάτου ακροατή". Πολύς κόσμος που έχει ακουστά τους DM ή ξέρει ένα-δυο τραγούδια τους από τα ραδιόφωνα, ήταν στη συναυλία. Αυτό δεν είναι κατ' ανάγκην κακό. Αντιθέτως είναι υγιές και θεμιτό ο κόσμος να αναζητά live τους καλλιτέχνες και τα τραγούδια που του αρέσουν. Είναι όμως άσχημο, όταν δεν μπαίνεις στο κλίμα της συναυλίας, δε δίνεις σημασία σε όλες τις ερμηνείες των τραγουδιών και απλά περιμένεις με σταυρωμένα χέρια να ακούσεις το hitάκι σου.
Οπότε, θες λίγο οι μοδάτοι, θες λίγο το Delta Machine, θες λίγο η θέση που βρισκόμουν, έμεινα με την εντύπωση ότι το κοινό δεν είχε το extra boost που χρειαζόταν.
Κλείνει παρένθεση.)

Επαναλαμβάνω, πολύ συναισθηματικά δυνατό το When the Body Speaks από τον Gore και μετά happy birthday για τα γενέθλια του Gahan, ο οποίος συνέχισε με το Heaven -τι έγινε David, γερνάμε και θέλουμε συμφιλίωση με το Θεό;-
Ωραίο το A Pain That I'm Used To και ενδιαφέρον το Personal Jesus που ξεκίνησε με πρωτότυπα με blues ρυθμό και ολοκληρώθηκε σε ξέσπασμα, ενώ πιο πριν είχε ήδη δημιουργήσει κλίμα το διαχρονικό και αγαπημένο Enjoy the silence.
Με το Goodbye έκλεισαν και κατέβηκαν από τη σκηνή, για να επανέλθουν μετά από λίγο για το προβλέψιμο και προβλεπόμενο encore (και λέω προβλέψιμο, διότι οι ίδιοι στο site τους είχαν δημοσιεύσει τις setlists από τα προηγούμενα live της περιοδείας τους).
Encore με Home, ατμοσφαιρικότατο Halo (στην έκδοση από Goldfrapp) και ξεσήκωμα με Just can't get enough (δεν μπορούσαν να παίξουν και άλλα από τα πρώτα τους;)
Και κάπως έτσι το μεγάλο gig έφτασε στο τέλος του. Πώς; Φυσικά με το Never let me down again. Πάλι ρεσιτάλ ερμηνείας ο Gahan, από κάτω όλοι να παραληρούμε με αποκορύφωμα το "χορευτικό" με τα χέρια - πιστέψτε με, είναι ηδονή όταν συγχρονιστούν 60.000 χέρια με τον Gahan!
Με αυτήν την ευχάριστη αίσθηση τελείωσε αυτή η μεγάλη συναυλία.
Θετικές εντυπώσεις και δε θέλω να παραπονεθώ για τίποτε άλλο, διότι θα είμαι αχάριστος.
Και αν μου ζητούσατε να βαθμολογήσω: 7/10.
See the stars they're shining bright
Everything's alright tonight

Να 'μαστε καλά και να έχουμε τις ευκαιρίες για τέτοιες μουσικές εμπειρίες!