Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Τα Τείχη γύρω μας

Χθες συμπληρώθηκαν 26 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, του επονομαζόμενου και "Τείχος της Ντροπής". Χτίστηκε το 1961, υπό το γενικότερο ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής, για την ανάσχεση της μαζικής φυγής κατοίκων του ανατολικού Βερολίνου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, προς το δυτικό Βερολίνο, της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, κοινώς από τη Σοβιετική επιρροή προς τη Δυτική. Απαγόρευσε την ελεύθερη επικοινωνία από το ένα τμήμα στο άλλο, "σκότωσε" δεκάδες ανθρώπους στην απόπειρά τους να το περάσουν, χώρισε μια πόλη και μια χώρα στα δυο, χώρισε οικογένειες και φίλους, αλλά και μια Ευρώπη σε "Δύση" και "Ανατολή". Έγινε το σύμβολο της διχοτομημένης Ευρώπης από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, μιας Ευρώπης, όμως, που δε χρειαζόταν μπετονένιους τοίχους να την διχοτομούν, αφού ήταν ήδη διαιρεμένη από το φόβο και τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό που ευδοκιμούσε κατά τη διάρκεια του "Ψυχρού Πολέμου". Έπεσε μετά από 28 χρόνια, 9 Νοεμβρίου 1989, υπό τις πολιτικές εξελίξεις της "Περεστρόικα" του Γκορμπατσώφ, τις κινητοποιήσεις του κόσμου στο ανατολικό τμήμα και την πτώση του υπαρκτού(;) Σοσιαλισμού.

Ίσως τη μέρα εκείνη, ιστορικά θα μπορούσε να τεθεί και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Γι' αυτό, η πτώση του έγινε σύμβολο ελπίδας, συμφιλίωσης, σύγκλισης "δύσης" και "ανατολής", εκδημοκρατισμού και τέλος, μιας ενωμένης Ευρώπης.

Αυτά, 28 χρόνια πριν. Γιατί 28 χρόνια μετά, το πού βρισκόμαστε και το πόσο ξεθώριασε το σύμβολο σηκώνει πολύ συζήτηση.

Με αρκετή βεβαιότητα θα μπορούσαμε να πούμε ότι δε διδαχθήκαμε καλά.
Τείχη συνέχισαν να χτίζονται. Και φράχτες. Τείχος στη Λωρίδα της Γάζας, φράχτης στο Γιβραλτάρ, φράχτης στον Έβρο, φράχτες στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης.
Παρά τη λάμψη των συμβόλων του παρελθόντος, το σκοτάδι του φόβου δύσκολα νικιέται και το μίσος είναι καλά ριζωμένο. Ζούμε σε ένα σύγχρονο κόσμο καθημερινής βίας η οποία ενσωματώνεται και απενοχοποιείται σταδιακά στο υποσυνείδητό μας, σε έναν κόσμο που πορεύεται στο περιθώριο της δημοκρατίας, μα και σε έναν κόσμο που θα μεταβάλλεται όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να τον ελέγξουν.
Γι' αυτό και ο καθένας ως άτομο εξακολουθεί να έχει σηκωμένα τα δικά του αόρατα Τείχη, φτιαγμένα από τις ανασφάλειές του, τις προκαταλήψεις του, τους φόβους του, την καταπίεση, τη βία, την απομόνωση από το συνάνθρωπο και τη θέση του σε μια κοινωνία που πασχίζει να βρει τη συνοχή της και τον προσανατολισμό της.
Εν τέλει, ο φόβος είναι αυτός που υψώνει τα Τείχη.

Στο τελευταίο τραγούδι του album "The Wall", το "Outside The Wall" οι Pink Floyd μας λένε:
All alone, or in twos
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall
Some hand in hand
And some gathered together in bands
The bleeding hearts and artists
Make their stand
And when they've given you their all
Some stagger and fall, after all it's not easy
Banging your heart against some mad bugger's wall
Κι αν έχουμε μάθει κάτι από αυτόν υπέροχο δίσκο των Pink Floyd, ως ηθικό δίδαγμα είναι ότι ως όντα με κοινωνική συνήδηση, αλλά και ως σύνολο κοινωνίας, θα πρέπει, χωρίς επανάπαυση, να υπερνικούμε το φόβο και να γκρεμίζουμε τα "Τείχη" έρχονται κάθε φορά να μας χωρίσουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για πες και συ...