Stuck to the song 20-list

ΟΚ, πόσες φορές έχει συμβεί να ακούσουμε ένα τραγούδι και να κολλήσει τόσο πολύ στο μυαλό μας ώστε θέλουμε να το ακούμε επιτόπου ξανά και ξανά και να λιώνουμε το repeat; Και δε μιλώ απαραίτητα για τραγούδια που μας αρέσουν διαχρονικά και τα ακούμε συνεχώς σε βάθος χρόνου. Εννοώ κομμάτια που σκαλώσαμε αρχικά σκαλώσαμε πρόσκαιρα και ενδεχομένως στην πορεία να τα ξεχάσαμε.

Ιδού λοιπόν μια λίστα 20 τραγουδιών που μου έχουν προκαλέσει instant σκάλωμα και full repeat (σε τυχαία σειρά):

Sandy Rivera – You Work Hard For Your Enemy
Jess Mills - Live For What I'd Die For
Röyksopp - You Don't Have a Clue
Hurts - Wonderful Life
Saint Saviour - This Ain't No Hymn
Groove Armada - History
Kavinsky - Nightcall
The Killers - Mr Brightside (Jacques Lu Cont's Thin White Duke Remix)
Justice Vs Simian - We Are Your Friends
Henry Saiz - Love Mythology
Martin Merkel feat. Fe Malefiz - Voyager (Vocal Edit)
Schiller - Epic Shores
London Grammar - Wasting My Young Years (Kids of the Apocalypse remix)
Moby - Extreme Ways
Sivert Høyem - Sleepwalking Man
RΠЯ - Temptation (I Don't Need You)
Keep Shelly In Athens - Oostende
Morrissey - You have killed me
She Wants Revenge - Take The World
Unkle - Touch Me

Αυτά τα φεγγάρια

Φεγγάρι.
Από μικρά παιδιά ακόμη μαθαίνουμε να του μιλάμε, αργότερα σαν μεγάλα "παιδιά" συνεχίζουμε και το ρωτάμε, άλλες φορές το βλαστημάμε κι άλλες το μοιρολογάμε.
Είναι βέβαια και εκείνοι που αναλώνουν την αφέλειά τους σ' αυτό.

Ένα είναι το φεγγάρι, αλλά κάθε βράδυ εμφανίζεται σαν να είναι ένα από πολλά.
Νύχι, μισοφέγγαρο, πανσέληνος, super moon.
Αχ αυτά τα φεγγάρια, πώς σαγηνεύουν έτσι τον άνθρωπο;
Πόσες ρομαντικές βόλτες, πόσοι μοναχικοί περίπατοι, πόσες αμέριμνες περιπλανήσεις και πόσοι νευρικοί βηματισμοί κάτω από ένα φεγγάρι;
Πόσοι ψίθουροι στοργής και πόσα λόγια βαριά κάτω από ένα φεγγάρι;
Πόσα χαμόγελα, πόσα δάκρυα, πόσες μελωδίες και πόσες κραυγές κάτω από ένα φεγγάρι;
Πόσος έρωτας, πόση μοναξιά, πόση χαρά και πόση απογοήτευση κάτω από ένα φεγγάρι;

 

Τι έχει το φεγγάρι και μαγεύει έτσι τον άνθρωπο;
Η βαρυτική επίδρασή του στην παλίρροια; Το φως του; Το σχήμα του; Η εξέλιξή του, που μοιάζει σαν παιδί που μεγαλώνει; Οι μύθοι και θρύλοι που θέριεψαν γύρω απ' αυτό;
Ίσως, που το μισοφέγγαρο σε ιντριγκάρει να το δεις ως μισοάδειο ή μισογεμάτο, δοκιμάζοντας τα όρια τις αισιοδοξίας σου. Ίσως, που η ασημένια λάμψη της πανσελήνου έχει κάτι το εξαγνιστικό.  Ίσως, που τα βράδια στέκει εκεί ψηλά ως παρατηρητής τις ώρες που είναι στιγμές πάθους για τον άνθρωπο: ώρες λάγνες και ερωτικές για κάποιους, ώρες εσωτερικότητας, ανασυγκρότησης και αυτοκριτικής για κάποιους άλλους.
Μπορεί, που κάθε βράδυ επιστρέφει ως φίλος για να μοιραστείς μαζί του την ευτυχία σου ή την αγωνία σου.
Μπορεί να σηματοδοτεί την ανακούφιση για τη μέρα που έφυγε ή την ελπίδα για τη νέα μέρα που θα έρθει.
Για κάποιον, πάλι, μπορεί να είναι σημαίνει την προσμονή να φύγει για κάποι μακριά.
Για τον ερωτευμένο είναι μια αποθήκη για τη χαρά που νιώθει. Για τον απογοητευμένο είναι ένας αποταμιευτήρας της πίκρας που βιώνει.

Και για μένα, τούτη την ώρα, είναι η αναζήτηση μιας εικόνας που θα γεμίσει το χάος μέσα μου.
Αχ, αυτά τα φεγγάρια...

14 Νοεμβρίου 2016 και η πανσέληνος απόψε είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων 68 ετών. Αυτό το Supermoon θα παλέψει με τη νέφωση του χειμωνιάτικου ουρανού για να δώσει την "παράστασή" του μπροστά σε όσους θέλουν να το απαθανατίσουν καθώς επιτάσσει η μόδα και σε όσους θέλουν να το ζήσουν επειδή το ζητάει η ψυχή τους.

Με τη μουσική συντροφιά του:

Χιούμορ: καθρέφτης της κοινωνίας

Πάει αρκετός καιρός από την τελευταία ανάρτησή μου σε τούτο το blog, γιατί δεν ξέρω -σάμπως δεν υπήρχαν ερεθίσματα;- όμως, ένα άρθρο που έπεσε στην αντίληψή μου, μου έδωσε μια καλή αφορμή. Θα προσπαθήσω να γράψω κάτι για το οποίο απο καιρό σκεφτόμουν: περί χιούμορ και κοινωνίας.

Η παρακίνηση, λοιπόν, ήταν αυτό το άρθρο, με τίτλο "Δεν είναι για γέλια ο Σεφερλής", το οποίο κοινοποίησε μια φίλη στο FB, και στο οποίο ο αρθρογράφος περιγράφει την εμπειρία του και τις σκέψεις του μετά από μια παράσταση του Σεφερλή στο Δελφινάριο, το φετινό καλοκαίρι. Δεν είμαι κριτικός θεάτρου, δεν ξέρω τι είναι καλή ή κακή επιθεώρηση ή κωμωδία. Επίσης, δεν θα ήθελα να αναλωθώ στο ποιά είναι η γνώμη μου για τον Σεφερλή ή πόσο σαχλαμάρα τον θεωρώ. Θεωρώ ότι έχει περισσότερο ενδιαφέρον να ασχοληθεί κανείς με το τι αντικατοπτρίζει το σεφερλικό χιούμορ (ορίστε, του έδωσα και brand).

Ας ξεκινήσω όμως με κάτι άλλο πρώτα: "Κάνε μια γυναίκα να γελάσει και είναι δική σου" μας συμβουλεύουν πολύ συχνά διάφορα lifestyle περιοδικά -τα οποία δεν κάνουν ποτέ λάθος-.
Το χιούμορ -η αντίληψη και η εκφραση του αστείου- που διακατέχει έναν άνθρωπο, είναι σίγουρα κάτι υποκειμενικό, δεν παύει όμως να είναι δείγμα προσωπικότητας του καθενός.
Γελάς πολύ ή λίγο; Γελάς εύκολα; Είσαι χάχας; Κάνεις τους άλλους να γελούν; Γελάς με τα χάλια των άλλων; Με τα δικά σου χάλια γελάς; Όταν οι άλλοι αστειεύονται με σένα, τι κάνεις;

Πηγαίνοντας αντίστροφα από όλα αυτά, σχηματίζεται η εικόνα του χαρακτήρα καθενός, της γοητείας του, της αυτοπεποίθησης του. Δείχνει την παιδεία του, το ήθος, τις ανοχές του, την αισθητική του. Και φυσικά τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα γύρω του.
Χιούμορ: ένας καθρέφτης της προσωπικότητας.

Ας πάμε ένα βήμα πιο πέρα. Αλήθεια, άραγε, θα μπορούσε κανείς να πει ότι όπως κάθε άτομο έχει το χιούμορ του, έτσι υπάρχει και κάτι σαν "συλλογικό χιούμορ" ή πιο υπερβολικά το "χιούμορ μιας κοινωνίας"; Λοιπόν, μιας και το χιούμορ είναι δείγμα χαρακτήρα, άρα και σημείο αναφοράς για τη συνύπαρξη ατόμων, θα ήταν μεν τολμηρό, όχι όμως και άστοχο ότι και η κοινωνία μας έχει το χιούμορ της, με την έννοια του τι φέρεται ως κοινωνικά αποδεκτό αστείο.
Εξάλλου σε πολλά επίπεδα, διαχρονικά, η κοινωνία με τον τρόπο που διαμορφώνεται και ζυμώνεται καθορίζει και ρυθμίζει το τι είναι κάθε φορά αποδεκτό και ορθό.

Ο κόσμος έχει ανάγκη το γέλιο μιας και έχει την ανάγκη εκτόνωσης. Έχει σημασία το πώς προκύπτει το γέλιο, Το χιούμορ που διακατέχει κατά πλειοψηφεία την κοινωνία μας δείχνει το επίπεδο παιδείας και αισθητικής της κοινωνίας.
Δεν ξέρω αν το σεφερλικού τύπου χιούμορ είναι αντιπροσωπευτικό της ελληνικής κοινωνίας του 2016 (θα ήταν σίγουρα της κοινωνίας των νεοελλήνων του '00) ή μάλλον δεν θέλω να το πιστεύω. Ο κόσμος επιζητάει όμως εύκολο γέλιο, γεγονός που φαίνεται από την κατάντια της σάτυρας του Λαζόπουλου, που κατέληξε opinion maker, τη σαχλαμαροποίηση του Ράδιο Αρβύλα και τη διαχρονική σαχλαμάρα του Σεφερλή και τον εκτροχιασμό του Θέμου. ΟΚ, δε λέω, όλοι έχουμε γελάσει ή γελάμε με σαχλαμάρες, αλλά κατάντησε τάση (προσέξατε ότι όλα αυτά αφορούν στην TV ε;)
Το σεφερλικού τύπου χιούμορ ως καθρέφτης μας δείχνει μια λουμπενοποιημένη κοινωνία χωρίς παιδεία, εγωιστική, που έχει απενοχοποιήσει σταδιακά το ρατσιμό και την ακροδεξιά, που είναι a-politic, που η αισθητική της φτάνει στην αίγλη greek nights και του ελληνικού dab, που αναλώνεται στο star-ιλίκι των social media, που δεν διακδικεί την ποιότητα και που δεν αγαπά το ωραίο, αλλά το χυδαίο.

Τι, όχι;

Θα ρωτούσε κανείς, οι αξίες διαμορφώνουν το χιούμορ ή το χιούμορ τις αξίες; Αμφίδρομο, θα έλεγα.
Σίγουρα η παιδεία και αισθητική του ανθρώπου και της κοινωνίας καθορίζουν το επίπεδο του χιούμορ που διαχειρίζονται. Από την άλλη όμως, αν "βομβαδρίζεσαι" διαρκώς από σαχλαμάρα, δε θέλει και πολύ να σε "πάρει η μπάλα".

Σε μια κοινωνία που πλήττεται από οικονομική κρίση και πάσχει από κρίση αξιών, το χιούμορ και το γέλιο είναι αναγκαίο. Αλλά αφού γελάσουμε, ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας: νιώσαμε καλά; Η απάντηση θα σημαίνει πολλά.

Υ.Γ.

Να, εδώ βλέπουμε την αμφίδρομη δράση του χιούμορ-αισθητικής

Keep Shelly in... Ioannina (live 28/01/15)

ΚΨΛ

Το 2016 βρίσκει λοιπόν το μουσικό σχήμα από την Κυψέλη που ακούει στο όνομα Keep Shelly in Athens, με τρίτο album σε κυκλοφορία, με αρκετά remix και συμμετοχές σε compilations (όπως του Sasha), με τη νέα αιθέρια φωνή της Myrtha μετά την αποχώρηση της Sarah P, πλαισιωμένο με αξιόλογους μουσικούς και με ολοκληρωμένο live tour σε ΗΠΑ και Καναδά. Έχοντας ήδη παίξει και σε ένα Coachella (http://emxk.blogspot.gr/2012/01/from-athens-to-coachella.html) και μετά από όλα αυτά, η μπάντα επιστρέφει ξανά φέτος στη χώρα της, στον τόπο όπου η αναγνωρισιμότητά της είναι αντιστρόφως ανάλογη των κατορθωμάτων της.

Πρώτος σταθμός: Γιάννενα
Το γεγονός ότι το πρώτο ελληνικό (μετά απο καιρό ξανά) live έγινε στα Γιάννενα ήταν πολύ ευχάριστο, γιατί έδειξε ότι ευτυχώς σ' αυτήν την πόλη υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με πείσμα και μεράκι, αγάπη για τη μουσική, πιστοί στην ποιοτική διασκέδαση και υποστηρικτές ενός "χώρου" που πασχίζει να ανταπεξέλθει στον καταιγισμό του mainstream, του yolo και της selfie (εδώ ανοίγουμε άλλο ζήτημα...).

28 Ιανουαρίου 2016 λοιπόν και στον φιλόξενο χώρο του bar Route 66, λίγο πριν τις 23:00 ακούγεται η ζεστή φωνή της Myrtha να λέει "Turning off - Turning back - I got codes I don’t you to crack" και οι KSiA ξεκινούν με το "Running out of you" δίνοντας την πρώτη chillwave γεύση τους, για να συνεχίσουν με κομμάτια από προηγούμενα album τους, πρωτού παρουσιάσουν ορισμένα καινούργια. Στο πρόγραμμά τους, λοιπόν, ακούσαμε "A tear in my i" από το EP Keep Shelly In Athens, τα "DIY" και "Lazy noon" από το Our Own Dream, "Madmen Love", "Higher", "Flyaway" και "Recollection" από το At Home, τα "Fractals", "Hunter" και "Silen Rain" από το Now I'm Ready.

Μετά από μια ώρα (νταν) ολοκλήρωσσαν το live τους με το "Addictions" και κάνοντας encore παίζοντας ξανά το "Silent Rain".

Ένα ωραίο live, αλλά...

Οι Keep Shelly in Athens είναι κατά τη γνώμη μου κατεξοχήν στουντιακή μπάντα και αυτό, διότι η μουσική τους είναι τόσο εμπλουτισμένη με "ηχοχρώματα" που δύσκολα αποδίδονται σε ζωντανή παράσταση. Έχοντας αυτό στο μυαλό ήμουν αρκετά επιφυλακτικός για το τι θα ακούσουμε, αλλά και για τη στάση του κοινού.

Ευτυχώς οι αμφιβολίες για την απόδοση της μπάντας διαλύθηκαν και ομολογώ ότι η εμφάνισή της ήταν εξαιρετική. ΟΚ, κάποιος που γνωρίζει τα κομμάτια τους σίγουρα αντιλήφθηκε ότι το αποτέλεσμα που έφτανε στα αυτία του ήταν το 80%, αφού τα samples χάνονταν, ωστόσο ο τρόπος εκτέλεσης, οι live αυτοσχεδιασμοί και η ερμηνεία σίγουρα δεν απογοήτευσαν κανέναν. Πολύ καλό το παίξιμο των μουσικών (και κυρίως του ντραμερ), αλλά καταλυτικό ρόλο, νομίζω, έπαιξε η μοναδική φωνή και η ερωτεύσιμη παρουσία της Myrtha, η οποία ενδεχομένως "στέκεται" καλύτερα από τη Sarah. Έτσι λοιπόν είχαμε ένα καλό και επαγγελματικό live.
Όλοι θα περίμεναμε λίγη ακόμη διάρκεια, αφού θα μπορούσαν σίγουρα να παίξουν 2-3 κομμάτια ακόμη -ξεφεύγοντας από τον τυπικο επαγγελματισμό-, όπως π.χ. το "Oostende" και το "Yellow Man". Επίσης εκτιμώ ότι το κλείσιμο θα μπορούσε να είναι πιο καλό από το "Addictions" και σίγουρα το encore όχι πάλι με το "Silent rain".
Γιατί η αλήθεια είναι ότι σε πολλούς το live άφησε μια αίσθηση "ανεκπλήρωτου" (οκ κάνουμε όρεξη για επόμενη φορά...όταν και όποτε...).

Ωραίο live, λοιπόν και το "αλλά" πηγαίνει σε ένα άλλο γεγονός που παρατηρήθηκε ξανά: στην αδιαφορία μερίδας του κοινού και στην οχλαγωγία που προκαλούσε (Το "Lazy noon" παίζει και να μην ακούστηκε στην πράξη δηλαδή...). Σύνηθες το φαινόμενο, κάποιοι πηγαίνουν σε ένα live για x-y λόγο (και μπράβο τους) και όταν διαπιστώνουν ότι δεν τους ενδιαφέρει πλέον το ρίχνουν στο κουβεντολόι σαν να πίνουν ποτάρες στο μπαρ. Αδιαφορία για τη μπάντα που γρατζουνάει εκεί πιο δίπλα, αγένεια προς τους υπόλοιπους που πασχίζουν να ακούσουν, αγένεια προς το χώρο που τους φιλοξενεί και τους κάνει να νιώθουν alternative. [Δε σ'αρέσει ρε φίλε; Φύγε. Ή αν μείνεις, άνοιξε τ' αυτιά σου γιατί μπορεί να ακούσεις κάτι που απρόσμενα θα σε κεντρίσει. Δε θες ούτε αυτό; Μείνε για μια ώρα ευγενικός και μετά τσακώνεσαι για τη μπάλα και λύνεις το ασφαλιστικό. Εξάλλου το μπαρ που σε φιλοξενεί εκεί είναι ανοιχτό κάθε μέρα. Αλλά, από πού άραγε περίσσεψε η ευγένεια για να τη βρούμε στα μπαρς; Δεν πλατιάζω άλλο.]

Τρεις μέρες μετά...

Πέρασαν τρεις μέρες από τη συναυλία και πιο ψύχραιμα πλέον μπορώ να πω ότι ήταν λοιπόν ένα πολυαναμενόμενο και ενδιαφέρον live, με χαμηλό κόστος εισιτηρίου, στο οποίο είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε ένα ελληνικό σχήμα που καθιερώνεται στο μουσικό χώρο όπου ανήκει και το οποίο κατορθώνει διεθνη απήχηση, διατηρώντας ταυτόχρονα ιδιαίτερη σεμνότητα.
Το hype έρχεται και παρέρχεται, όμως οι Keep Shelly In Athens δικαιώνουν όποιον τους παρακολουθεί διαχρονικά και όποιον παρευρεθεί στις εμφανίσεις τους.


Υ.Γ. Τους Keep Shelly In Athens τους πρωτοάκουσα με το "Hauntin' me", κατα τύχη κάπου στα τέλη του 2010. Δε θυμάμαι πού, αλλά κάπου στο internet. Στην αρχή δε μπρούσα να καταλάβω την προέλευσή τους. Η μουσική τους με "κόλλησε" γιατί είναι μουσική όχι μόνο για το αυτί, αλλά για την ψυχή. Από τότε έχω που φωνάζω "ακούστε KSiA". Και είναι πολύ ωραίο να δικαιώνεσαι για τα "διαμάντια" που ανακαλύπτεις.