tag:blogger.com,1999:blog-10132636172351226252024-03-19T00:12:49.039+02:00Ένα Mυαλό Xειμώνα Kαλοκαίρι *Ένα Mυαλό Xειμώνα KαλοκαίριgmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.comBlogger184125tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-80280014276226600932024-01-01T01:18:00.001+02:002024-01-08T02:03:06.690+02:00Feather<div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhKBtTSorCB76ikqTgdpOCfsjMqYUiNDeA10A9jpsbBhsRBQEOQfVuqjOlrp_XptwjBEQTVeO9XoLyKb_gl47mbJUhKelb-7MBV9RnJWDN3vSmQGlg5YyV5bfcMHe-ZaM1dNHPgth3PrgFlB0R8P2JmK4A4t0wtBDMwxsL273Sw9M-6FYW0bFFPRCfzcMEK" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhKBtTSorCB76ikqTgdpOCfsjMqYUiNDeA10A9jpsbBhsRBQEOQfVuqjOlrp_XptwjBEQTVeO9XoLyKb_gl47mbJUhKelb-7MBV9RnJWDN3vSmQGlg5YyV5bfcMHe-ZaM1dNHPgth3PrgFlB0R8P2JmK4A4t0wtBDMwxsL273Sw9M-6FYW0bFFPRCfzcMEK=w226-h400" width="226" />
</a>
</div></div>"<i>Πόσο βαρύ είναι το "εγώ" μας; Πόσο ζυγίζει το κάθε βήμα μας μέσα στο απέραντο σύμπαν;</i></div></div><div><i>Κατά τους αρχαίους Αιγύπτιους, για τη σωτηρία της ψυχής, η καρδιά ζυγιζόταν με ένα φτερό. </i></div><div><i>Μήπως λοιπόν τόσο ζυγίζει η ύπαρξή μας; -όσο ένα φτερό</i>"</div><div><br /></div><div>Εναρμονίζεσαι με το ομιχλώδες περιβάλλον, την απόλυτη ησυχία, τις αποχρώσεις του γκρι της λίμνης και την ανεπαίσθητη κίνηση ενός φτερού που επιπλέει στο νερό, συλλογιζόμενος το μέγεθός σου στον κόσμο. Μοναξιά, νοσταλγία, γαλήνη, μελαχγολία, αναζήτηση, δέος, σιωπή. Σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό και ταυτόχρονα αποστασιοποίηση.</div><div>Κλικ.</div><div><br /></div><div><blockquote><b>Υπάρχει μια στιγμή όπου το μάτι, το μυαλό και η καρδιά βρίσκονται σε μια ευθεία.<div>-Henri Cartier-Bresson</div></b></blockquote><p> </p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="166" src="https://www.youtube.com/embed/jpcL4n_YwDg" width="200" youtube-src-id="jpcL4n_YwDg"></iframe></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-12704334330246418602023-08-21T16:50:00.001+03:002023-08-21T16:50:30.579+03:00Just a little love<p style="text-align: justify;"></p><blockquote>Δώσε λίγη αγάπη, λένε, και θα την πάρεις πίσω στο πολλαπλάσιο.</blockquote><p></p><p style="text-align: justify;">-<i>Υπερβολές...</i> έλεγα.</p><p style="text-align: justify;">Δεν το πίστευα. Δεν το επέλεγα -δεν το επέλεξα-. Και να που έρχεται όμως μια στιγμή που η καλή καρδιά σου και η ανθρωπιά σου θα σταθεί στο ύψος της και θα δώσει αυτό το κάτι λίγο σε ένα πλάσμα που η αγριότητα της φύσης έχει παρατήσει αβοήθητο. Αυτό το κάτι λίγο για εσένα, θα είναι ο κόσμος ολόκληρος για εκείνο.</p><p style="text-align: justify;">Και κάπως έτσι, η αρχική άμυνα και η παλιομοδίτικη σκληρότητα, γίνεται στοργή, αγωνία με φαρμακευτικές αγωγές, ξενύχτι με μπιμπερό, παιχνίδι χαζοχαρούμενο και βεβαίως, ευθύνη. Με τούτα και με εκείνα, πέρασε ένας χρόνος παρέα με τούτην εδώ την μικρή μαχήτρια, χωρίς να καταλάβει κανένας πώς.</p><p>Και, <i>ναι</i>, δίνεις λίγη αγάπη και σου επιστρέφεται στο μέγιστο</p><a name='more'></a><p></p><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyQftpV-nABbTiyPqsoX8QGsfG_Z-zc9LPc8QNqkmXpqbKjVvU0WtPtVvzWYrZZ7z2U0iHVeIyF8vqnqcnTG60BYzL3ie85HGJpGK3FNuVOrprGnM4WGtX0kjBYgehP_qxluoyYGRMfO0JOAUc-tuL89LkDchKkCqDvYfJgKesBryRC8EXSTOIMNRCj6Jm/s1600/1692597617768435-0.png" style="display: block; margin-left: 1em; margin-right: 1em; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyQftpV-nABbTiyPqsoX8QGsfG_Z-zc9LPc8QNqkmXpqbKjVvU0WtPtVvzWYrZZ7z2U0iHVeIyF8vqnqcnTG60BYzL3ie85HGJpGK3FNuVOrprGnM4WGtX0kjBYgehP_qxluoyYGRMfO0JOAUc-tuL89LkDchKkCqDvYfJgKesBryRC8EXSTOIMNRCj6Jm/w320-h320/1692597617768435-0.png" width="320" /></a></div><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHAo2FeqHeu5LU_jsNVovQkgFLus-tK67T_lcHfgUYqlmvH_HVkUHqK0-VpvD4fYfsvQDMLjctnkm6TnnMjgxwGZ46Y7bTdWmUl-_4Yk-vB56OAdhGZaFCRkauC3lYwVQ4OCdaCNXUNtsrEl6EdO7VulwIKxjwyNzlILyMcc08TsE7MZw3BgXoGzz-XrfS/s1600/1692597612503729-1.png" style="display: block; margin-left: 1em; margin-right: 1em; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHAo2FeqHeu5LU_jsNVovQkgFLus-tK67T_lcHfgUYqlmvH_HVkUHqK0-VpvD4fYfsvQDMLjctnkm6TnnMjgxwGZ46Y7bTdWmUl-_4Yk-vB56OAdhGZaFCRkauC3lYwVQ4OCdaCNXUNtsrEl6EdO7VulwIKxjwyNzlILyMcc08TsE7MZw3BgXoGzz-XrfS/w320-h320/1692597612503729-1.png" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTRlxorTn6jjmIaO0VO1em_pF_JebqHEwhTnyxEit_Xv9bCqO97Z5kqInzM3napt35VnZ0DMEXfWufhxDwUKT85VRSW059hmlpviVD1Pn5-bBX19QhCR5fItG_sWmR9dGI_ltddyrt_srMj6M96fW-X8G9cPMIeSBE0cornyAxg8h1NaJ-lKYD94BB14sn/s1600/1692597606892109-2.png" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTRlxorTn6jjmIaO0VO1em_pF_JebqHEwhTnyxEit_Xv9bCqO97Z5kqInzM3napt35VnZ0DMEXfWufhxDwUKT85VRSW059hmlpviVD1Pn5-bBX19QhCR5fItG_sWmR9dGI_ltddyrt_srMj6M96fW-X8G9cPMIeSBE0cornyAxg8h1NaJ-lKYD94BB14sn/s320/1692597606892109-2.png" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizkyva68myS2uN2S09ixG6PA22qIiFP4kCCwFfo-eJO3CZ2xjBSbHRvqlw3Bnw-8dxVAT7HgEvJG3JcqT_16EUA3WRqi_lcPTVSJN1TFDMFkjVBaIQ3hwSYB1WbZOQ4nyjlWsPms26_CYUrZBEry3d8_Nlqwq9bvEED_qAr-aZfGsQP1SdIK4XoFlOC6Hu/s1600/1692597600953757-3.png" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizkyva68myS2uN2S09ixG6PA22qIiFP4kCCwFfo-eJO3CZ2xjBSbHRvqlw3Bnw-8dxVAT7HgEvJG3JcqT_16EUA3WRqi_lcPTVSJN1TFDMFkjVBaIQ3hwSYB1WbZOQ4nyjlWsPms26_CYUrZBEry3d8_Nlqwq9bvEED_qAr-aZfGsQP1SdIK4XoFlOC6Hu/s320/1692597600953757-3.png" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX_vbqCcQX-WQVfFtAARHjHiZ74JtoR8qgrh0dZe6a0hVYiWvB1n09-ZT0cPhArED35whpDUVYetx2KIPXoYqFB941LLnFNA983krLtA7bSJuN56jjcz0MDBILM3Yx5GxWcvB7c7SzPw-jaL232M1cSZ1EOnBqSRyOHfPtd91ilNi6QYjGkYLQah809vi-/s1600/1692597595076657-4.png" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX_vbqCcQX-WQVfFtAARHjHiZ74JtoR8qgrh0dZe6a0hVYiWvB1n09-ZT0cPhArED35whpDUVYetx2KIPXoYqFB941LLnFNA983krLtA7bSJuN56jjcz0MDBILM3Yx5GxWcvB7c7SzPw-jaL232M1cSZ1EOnBqSRyOHfPtd91ilNi6QYjGkYLQah809vi-/s320/1692597595076657-4.png" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEir_Mcju8LbUl5j1MFzieeDlcABiVUvINbmiVp6pNWxbBuLXL_dFqEyearl1i6nIIl28KAyK44_5ZXTViZNPEyPlWgux_cCvVmZcUcOnwHpsoKWRfgQt4UkI2zpEDIVowZtbbhyugqP5X9Y2dcVGY2dDkvhX9334aImITwZKNoHoWsNOyr8GPnhFtwLHy2Z/s1600/1692597588773619-5.png" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEir_Mcju8LbUl5j1MFzieeDlcABiVUvINbmiVp6pNWxbBuLXL_dFqEyearl1i6nIIl28KAyK44_5ZXTViZNPEyPlWgux_cCvVmZcUcOnwHpsoKWRfgQt4UkI2zpEDIVowZtbbhyugqP5X9Y2dcVGY2dDkvhX9334aImITwZKNoHoWsNOyr8GPnhFtwLHy2Z/s320/1692597588773619-5.png" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB88rhSwJwCX5Yr9BTKUfTyFl8LovQi5vyJP_g0j8XzWJTb1uV_hg3HBHN3Ji96j1bQZ0Hxu6Oo1Kw24XknL0jEmoD9ht5qr2zp7DlXL70uIy8KYIwo_CAi5AzRh3-Hs2L1rA3XpHZqglBlD9kd3Q-FqSofqR9OStMT5NfTOd9jKGFQpVlt68Z1GLZfk3T/s1600/1692597582553384-6.png" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB88rhSwJwCX5Yr9BTKUfTyFl8LovQi5vyJP_g0j8XzWJTb1uV_hg3HBHN3Ji96j1bQZ0Hxu6Oo1Kw24XknL0jEmoD9ht5qr2zp7DlXL70uIy8KYIwo_CAi5AzRh3-Hs2L1rA3XpHZqglBlD9kd3Q-FqSofqR9OStMT5NfTOd9jKGFQpVlt68Z1GLZfk3T/w300-h400/1692597582553384-6.png" width="300" /></a></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="158" src="https://www.youtube.com/embed/f4NBvbijxBk" title="YouTube video player" width="280"></iframe></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-73494706484192365162023-06-19T03:26:00.026+03:002023-07-01T19:35:56.818+03:00Ψίθυροι στο χρόνο<span><blockquote>'Κι αν μου απαγορευτεί η είσοδος στην Ελλάδα; Ή αν παρουσιάσει βλάβη το αεροπλάνο; Δεν υπάρχει τίποτα που θέλεις να μου πεις γιατί μπορεί να μην έχεις ξανά την ευκαιρία;'</blockquote></span>
<span>[Αυτός ο ψίθυρος ξανά.]</span><br>
<span>-Περίεργο πάλι, δεν υπάρχει κανείς εδώ μέσα. </span><div><span>[Μα αυτό το ψιθύρισμα είναι σαν να ταξιδεύει στον χρόνο και στον κόσμο, πάει και έρχεται με τον άνεμο, φτάνει σαν ανάσα στο αυτί.]</span><br><span>[Ο ίδιος ο άνεμος θα κουβαλήσει μαζί του έναν άλλον ψίθυρο, που στο θρόισμα του θα ακούγεται να λέει...]</span><br>
<span>-Φφφ, ποτέ δεν θα 'μαι έτοιμος να απαντήσω σ' αυτήν την ερώτηση. Αχ και να ήξερα να κάνω μαγικά, για να φέρω τον κόσμο τούμπα, ποτέ να μην σε χάσω.</span></div><div><span>Μπορεί, <i>πια,</i> να μην γνωρίζω πού βρίσκεσαι, πού περπατάς, πού γελάς, πού νευριάζεις, πού αγχώνεσαι, πού γκρινιάζεις, πού διασκεδάζεις. Μα η σκέψη μου, παρούσα, θα επιθυμεί να είσαι χαρούμενη και χαμογελαστή.</span><br>
<span>Και, ναι, θα ήθελα καμιά φορά να με σκέφτεσαι και εσύ. Όταν θα το κάνεις, ελπίζω η γεύση που θα σου έρθει να είναι γλυκιά και νόστιμη και μια επιθυμία αναζήτησης να σε γαργαλήσει.</span><br>
<span>Λένε, ο δρόμος πηγαίνει προς τα μπροστά.</span><br><span>Μια πολύ όμορφη διαδρομή, ίσως έρθει η στιγμή που διαχωρίζεται σε δυο λωρίδες. Και παρόλο που προσπαθείς και στρίβεις </span><span>σφιχτά το τιμόνι, ίσως να μην σου δίνεται άλλη επιλογή παρά να το αφήσεις, συνεχίζοντας στη κατεύθυνση μπροστά. </span></div><div><span>Χωρίς αντίο, σε δυο δρόμους </span><span>προς διαφορετικούς προορισμούς, άγνωστους μεταξύ τους.</span><br>
<span>Μα καθώς το ταξίδι συνεχίζεται και οι στροφές φέρουν τους δρόμους αυτούς να βρεθούν ξανά σε μια λωρίδα, αυτό, <i>ναι,</i> θα το καλωσορίσω.</span><br>
<span>[Και ξέρω ότι, σαν ρεύμα θα χτυπήσει αυτό το καλωσόρισμα. Σαν τον σπινθήρα που δίνει ξανά <i>σφυγμό</i>.]</span><br><span><br></span></div><div style="text-align: center;"><span>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/BNeoDHyu4DM" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </span></div><div style="text-align: right;"><span>Σκέψεις πίσω από το τιμόνι...</span></div><div style="text-align: right;"><span>12-02-23...30-03-23...16-05-23...10-06-23...19-06-23...</span><!--/data/user/0/com.samsung.android.app.notes/files/clipdata/clipdata_bodytext_230619_032228_565.sdocx--></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-79789983861346790082023-05-23T23:34:00.001+03:002023-05-23T23:34:14.247+03:00ΜικρόκοσμοιΜήπως σε άλλον τόπο ζούμε εμείς και σε άλλον ζουν οι άλλοι;<div>Άλλη αλήθεια βλέπουμε εμείς και διαφορετική οι άλλοι;</div><div>Εμείς είμαστε οι έξυπνοι και οι χαζοί είναι οι άλλοι; Ή μήπως οι άλλοι είναι οι έξυπνοι και οι χαζοί εμείς;</div><div>Άλλον αέρα αναπνέουμε εμείς, αλλιώτικο αέρα αναπνέουν οι άλλοι;</div><div>Μήπως είμαστε κλεισμένοι στη γυάλα μας και οι άλλοι είναι απ' έξω; Ή οι άλλοι είναι στη γυάλα τους και εμείς τους κοιτάμε απ' έξω;</div><div>Είμαστε η ελίτ και οι άλλοι πλέμπα; Ή οι άλλοι είναι οι ξύπνιοι και εμείς τα κουτορνίθια;</div><div>Στον ίδιο κόσμο ζούμε όλοι ή στον μικρόκοσμό μας εμείς και στον μικρόκοσμό τους οι άλλοι;</div><div>Ποιοί είμαστε εμείς, ποιοί είναι οι άλλοι;</div><div>Άλλα κυοφορεί η κοινωνία και άλλα γεννά η κάλπη;</div><div><br></div><div>Να είναι από το άσθμα η δύσπνοια μου ή μήπως φταίει που ατμόσφαιρα είναι <i>δεξιά</i>;</div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-82886538083680251932022-11-07T01:14:00.003+02:002022-11-07T01:16:03.462+02:00Memento<p>Μία λίστα από 23 τραγούδια.<br />Τρία νούμερα 1-1-0.<br />Ένας Φλωμπέρ που -τι-σύμπτωση- βρίσκεται στα χέρια που τον χάρισαν.<br />Ένα βίντεο.<br />Ένα ροζ post-it, που δεν πετάχτηκε.</p><div>Ενθύμιο; Υπενθύμιση.<br /></div><div style="text-align: left;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFFIUaoYvzrYLv-PiMqKJt4W_SuE14906_ipLqm3kOBD0_UlOCFIhaZW2NnwjtUKARTEdbKhpp5VBDBpnK1nPpoMYzM1Q9q046GPpYrtw8iMWg3EA4pLz8mfcGmJf1rG1hb7x8pfTS2kVM/s1600/1667772117220048-0.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFFIUaoYvzrYLv-PiMqKJt4W_SuE14906_ipLqm3kOBD0_UlOCFIhaZW2NnwjtUKARTEdbKhpp5VBDBpnK1nPpoMYzM1Q9q046GPpYrtw8iMWg3EA4pLz8mfcGmJf1rG1hb7x8pfTS2kVM/w200-h200/1667772117220048-0.png" width="200" />
</a>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqb41Ntq3HNnEiD1B9NMKE0rs5ltT-hu6WwUhaFxUeSMos-X-Ipd4SL2SXNXH2M-SPfoZVo-u-MXUhzIQiXIgr9l3DXvU_LFX-9bCMDyHEubErTUjnRY5-c4b1rddYVtzPjIxmLrSwdtc3/s1600/1667772110908313-1.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqb41Ntq3HNnEiD1B9NMKE0rs5ltT-hu6WwUhaFxUeSMos-X-Ipd4SL2SXNXH2M-SPfoZVo-u-MXUhzIQiXIgr9l3DXvU_LFX-9bCMDyHEubErTUjnRY5-c4b1rddYVtzPjIxmLrSwdtc3/w200-h200/1667772110908313-1.png" width="200" />
</a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">{Χαμόγελο}</div></div><div><br /></div><div style="text-align: left;"><br /><div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="63" src="https://www.youtube.com/embed/fWkMoktTuWU" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-89389644290009709092022-07-11T03:05:00.000+03:002022-07-13T01:03:23.561+03:00Νότες από και προς το Λονδίνο<p></p><p style="text-align: justify;">"<i>Κάθε βήμα όλο και πιο κοντά στη μουσική που ακούγεται στο βάθος. Κάθε βήμα και το σούρουπο δίνει τη θέση του στο βράδυ. Το άρωμα του καλοκαιριού μπροστά στη θέα της Πλατείας Νερού συνοδεύει τον βόμβο του πλήθους που συρρέει. <br>Πρώτα βήματα μετά την είσοδο και όλοι περπατούν με κοινό σκοπό.<br>Η ματιά χάνεται στο πλήθος: τριγύρω πηγαδάκια από παρέες, άλλοι στρωματσάδα, άλλοι τρέχοντας προς τη σκηνή, άλλοι στην ουρά για τα ποτά. Ομορφα φαίνεται, μονολογείς<br>Γνωστοί μεταξύ τους, άγνωστοι μεταξύ άλλων, όλοι κάτω από την ενέργεια και τη ζωντάνια που εκπέμπει ο χώρος και η στιγμή.<br>Ελίσσεσαι μόνος μέσα στο πολύχρωμο πλήθος και συνεχίζεις μέχρι να βρεις το κατάλληλο σημείο για την απόλαυση της συνέχειας. Σταματάς. Εδώ καλά είναι.<br>Πρώτες δυο γουλιές ποτού, μια μπάντα ήδη παίζει αδιάφορα και καθώς περιμένεις το πολυαναμενόμενο συγκρότημα, το βλέμμα περιεργάζεται τον κόσμο. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Άγνωστοι όλοι; Τα μάτια με διερευνητική ένταση ψάχνουν κάτι τριγύρω, πασχίζουν να αναγνωρίσουν πού να βρίσκεται το χέρι που κρατάει ένα δίδυμο εισιτήριο με το δικό σου.<br>Ένα άγγιγμα στην πλάτη διακόπτει την αφηρημάδα. Γυρίζεις ξαφνιασμένος. Τα μάτια γουρλώνουν, η ανάσα κόβεται, η καρδιά χάνει δυο κτύπους. <br>-Γεια σου! -Ήρθες εδώ..! -Ναι, είμαι εδώ!<br>Χαμογελάτε και οι δυο και...</i>"</p><p style="text-align: justify;">ΣΤΟΠ, CUT. Είναι καλοκαίρι και τα όνειρα είναι θερινής νυκτός. Επίσης, η Lacta συμβαίνει στα περίπτερα.</p><p style="text-align: justify;">Ώρα 23:00. Τα άγνωστα πρόσωπα που φωτίζονταν από τους προβολείς ήρθε η πολυαναμενόμενη στιγμή να χαθούν στο σκοτάδι. Ακούγονται οι πρώτες νότες και μια φωνή να λέει:<span></span></p><a name="more"></a><p style="text-align: justify;"></p><div style="text-align: justify;"><blockquote><i>"I'm imagining a lot of happy people.<br>And most of you have someone you love.<br>All you, are the lucky ones.<br>All over the world there are lots of people who are alone tonight.<br>I imagine most of us have been in that situation at some time or another.<br>I know I have."<br>-Hannah Reid, 27/06/22</i></blockquote></div><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;">Τι σύμπτωση κι αυτή, <i>λες και μιλάει σε εμένα, λες και μιλάει για εμένα</i>! <i>Λες και ξέρει πώς ονειρευόμουν τη στιγμή, λες και ξέρει πώς τελικά είναι</i>!<br></p><p style="text-align: justify;">Η κιθάρα χτυπάει στους ήχους του Californian Soil, οι London Grammar παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή και αυτός ο μουσικός πόθος ξεκινά να εκπληρώνεται, με την αγγελική φωνή της Hannah να στέλνει κύματα μέθης στο πλήθος.</p><p style="text-align: justify;">Missing, Hey now, Lord it's a feeling, Wasting my young years, Hell to the liars, How does it feel, Strong, Baby it's you, Lose your head: κάθε τραγούδι και από ένα ηλεκτρισμένο ρίγος, κάθε χειροκρότημα και από μια βαθιά αναπνοή. Κάθε νότα και από μια σκέψη, κάθε στίχος και ανάμνηση. Ναι θα ήθελες να μοιραστείς την ομορφιά της στιγμής, να μοιραστείς αυτό που αισθάνεσαι. Και, ναι, ουκ ολίγες φορές το βλέμμα θα κινηθεί διερευνητικά τριγύρω μήπως αναγνωρίσει κάπου μέσα στο άγνωστο πλήθος κάποιο χέρι με λουλουδένιο τατουάζ να λικνίζεται στον αέρα.</p><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;">What a way to lose your head, what a way to go to bed, και χωρίς να καταλάβεις πότε πέρασε μια ώρα, η Hannah, ο Dot και ο Dan θα πουν καληνύχτα, για μια νύχτα που δεν θα ήθελες τα τελειώσει ακόμη. Χωρίς Nightcall, πώς γίνεται;<br></p><p style="text-align: justify;">Αμέτρητος ο κόσμος, παρέες, ζευγάρια, μόνοι, συνεπιβάτες σε αυτό το μουσικό
ταξίδι και μετά ξένοι. Είσαι μόνος ανάμεσα στο πλήθος, μα και ξεχωριστός. Γιατί, για εσένα δεν ήταν απλά ένας συναυλιακός στόχος που εκπληρώθηκε.<br></p><p style="text-align: justify;">Γιατί, την
σημασία και σημειολογία που είχε για εσένα αυτή η συναυλία, αυτή η
μπάντα, αυτό το όνομα, μόνο <i>δύο</i> πρόσωπα στον κόσμο την γνωρίζουν: το
<i>ένα</i> είσαι εσύ που βρίσκεσαι μόνος σου εκεί εκείνη τη στιγμή, το <i>άλλο</i> πρόσωπο που
βρίσκεται... κάπου... πίσω από <i>υστερόγραφα</i>.</p><div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/VQZuEdYfDz8" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div><div style="text-align: center;"><i>Υ.Γ.
<br>-Θα ήθελα τον ώμο σου δίπλα μου.<br>-Θα ήθελα τον λαιμό σου δίπλα μου.</i><br></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-14578093160221503892022-03-22T01:51:00.003+02:002022-03-23T00:48:54.294+02:00Πίσω από το κλικ<div style="text-align: justify;"><i>"Σαν σήμερα" σκέφτηκε να με ενημερώσει το έξυπνο κινητό μου. Λες κι εγώ το ξέχασα...</i><br><div>Μια φωτογραφία, μια στιγμή. Ένα κλικ. Τόσο απλό;</div><div>Πίσω από ένα κλικ, ένας άλλος κόσμος.<br><br></div><div>Πίσω από ένα κλικ, θα βρίσκεται μια ιδέα, μια σύλληψη, μια προσπάθεια.<br><br></div><div>Πίσω από το κλικ θα βρεθεί μια σύγκρουση σκέψεων. Απουσίας, επιθυμίας.<br><br></div><div>Πίσω από αυτό το κλικ, θα βρεθεί μια θύελλα έμπνευσης. Μια φωνή κάπου από μακριά θα ακουστεί να ρωτάει:<span><a name="more"></a></span> "<i>-Έπαιξες κιθάρα;</i>". Για να έχει την απάντησή της, όχι με λέξεις, αλλά με τη σύνθεση μιας εικόνας. Γιατί η κιθάρα, τη στιγμή εκείνη, δεν θα είναι μουσική. Θα σημαίνει άγγιγμα, άρωμα, αναπνοή. Η κιθάρα θα έχει μορφή. Θα είναι ο λόγος που μετά από χρόνια βγήκε από τη θήκη της και κουρδίστηκε. Που τώρα σταμάτησε να ακούγεται, μα θα πέθαινε για να χτυπήσουν ξανά οι χορδές της.<br><br></div><div>Πίσω από αυτό το κλικ, όπως το μικρό παιδί που παίζει με τη φαντασία του πετάει στ' αστέρια, ένα άλλο <i>"χαζό" παιδί</i> τη στιγμή εκείνη, κάνει άνω κάτω με χαρά ένα σπίτι το χάραμα για να δημιουργήσει το κάδρο που φαντάστηκε. Αφού με την εικόνα αυτή πετάει μακριά για να ψιθυρίσει στο αυτί "<i>Εγώ είμαι, εδώ είμαι</i>".</div><div><br>Πίσω από αυτό το κλικ βρίσκεται ο ίδιος ο λόγος που γέννησε αυτό το κλικ.<br>Πίσω από αυτό το κλικ, πολλοί μπορούν να εικάζουν τι κρύβεται. Μόνο δυο πρόσωπα όμως <i>ξέρουν</i>.</div></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhd_rXB0Xfb7BU7O0EjJvtRxyGeDW-C6Vq81pBKOJDRRsketdPtZnwYlVhzcBBm5pH1dJOHpOZD3mTQnfi_h6X3xCglhRTlembhY9Hvipzn8xc5d3nRvFtfvp02mg0akHn9y5bxBDtc70UL/s1600/1647903712533162-0.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhd_rXB0Xfb7BU7O0EjJvtRxyGeDW-C6Vq81pBKOJDRRsketdPtZnwYlVhzcBBm5pH1dJOHpOZD3mTQnfi_h6X3xCglhRTlembhY9Hvipzn8xc5d3nRvFtfvp02mg0akHn9y5bxBDtc70UL/s1600/1647903712533162-0.png" width="400">
</a>
</div><br></div><div style="text-align: justify;"><i>Σαν σήμερα, <br>ένα χρόνο πριν, πατήθηκε αυτό το κλικ, με κατεύθυνση να ταξιδέψει, κάπου στο βορρά...</i></div><div style="text-align: justify;"><i> </i></div>
<div style="text-align: center;"><iframe width="560" height="80" src="https://www.youtube.com/embed/fE7atpl_yCc" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen></iframe></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-78388294273758878622022-03-20T23:57:00.002+02:002022-03-21T00:10:31.653+02:00Συνηθίσαμε;<div style="text-align: justify;">Rewind.<div><br /></div><div>Δέκα και πλέον χρόνια οικονομική κρίση. Γροθιά στα δόντια των 25άρηδων του 2010, για να τους καλοσωρίσει σε μια αέναη κρίση που περιθωριοποίησε οικονομικά και κοινωνικά την πλειοψηφία του παραγωγικού πληθυσμού. Πριν προλάβει να να συστηθεί στον κόσμο, η γενιά της αφθονίας και των ανέσεων, η καλομαθημένη, η τυχερή, η γενιά των προσδοκιών συγκρούστηκε μετωπικά με την τεράστια πινακίδα που γράφει "κρίση".</div><div>Λουμπενοποίηση, όχι τόσο αστεία, αφού μέσα σε μια δεκαετία κατάπτωσης αξιών, πίεσης λιτότητας και σκληρότητας, τα αποτελέσματά της θα σερβιρίστουν μια δεκαετία μετά, με έναν μπουφέ βίας, εκφασισμού, γυναικοκτονιών, φονικών γαρνιρισμένο με μια γενική απάθεια.</div><div><br /></div><div>Δύο χρόνια πανδημίας. Ή αλλιώς, πώς σταμάτησε ο χρόνος. Κακό αστείο; Όχι. </div><div>Υγειονομική κρίση και φόβος διάχυτος και μονάχοι καβάλα σε ένα καρουσέλ παραλογισμού, που η μουσική του είναι φάλτση και στο βάθος ακούγονται τσιριχτά γέλια. Στο βωμό μιας πανδημίας όλα επιτρέπονται να θυσιαστούν. "Οι επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες" έμαθε να ακούει μια ολοκληρη κοινωνία, βαλτωμένη, απομονωμένη, μουδιασμένη, πια έτοιμη να μην εκπλαγεί από τίποτε καινούριο.</div><div>Γέλιο.</div><div><br /></div><div>Ένας μήνας με πόλεμο στη γειτονιά μας. Ή αλλιώς, πώς οι ζωές μας μέσα σ' αυτόν τον κόσμο δεν θα είναι ποτέ πια ίδιες, απλά ακόμη δεν το ξέρουμε. Απο το καρουσέλ στο τρενάκι του τρόμου; Περίπου. </div><div>Πόλεμος κοντά όσο ποτέ και πόλωση βγαλμένη από τα βιβλία της ιστορίας, που αν δεν μετατραπεί σε Γ Παγκόσμιο, θα εξελιχθεί το λιγότερο σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο. Θάνατος, φτώχια μαζί με προπαγάνδα και περιχαράκωση. Και η κρίση αυτή δεν θα αφήσει κανέναν μα κανέναν ανέγγιχτο. Έχει αγριέψει τόσο αυτός ο κόσμος του σήμερα και του αύριο. Καλωσήρθες νέα κανονικότητα, τίποτε δεν θα μας εκπλήξει πια. Αν αποφύγουμε τον πυρηνικό όλεθρο, περιμένουμε τους εξωγήινους. Συνήθισαμε εξάλλου.</div><div><br /></div><div>Στην κυκλική πορεία της ιστορίας, στο σημείο που βρισκόμαστε, η γενιά της κατ' επίφαση αφθονίας και των ανέσεων, η καλομαθημένη, η τυχερή, θα καταγραφεί άραγε από τον ιστορικό του μέλλοντος ως η γενιά της κρίσης;</div><div><br /></div><div>Συνηθίσαμε; Συνηθίσαμε την κάθε μορφής βία γύρω μας; Συνηθίσαμε την κρίση;</div><div>Τα λόγια του Θάνου Ανεστόπολου τριγυρνούν καιρό τώρα στο μυαλό μου. </div><div>"<i>Συνηθίσαμε, συνηθίσαμε πολλά πράγματα, παρά πολλά συνηθίσαμε και τις άγριες εικόνες, δίπλα μας γύρω πίσω μας μπροστά μας πλάι μας, συνηθίσαμε τον θάνατο, συνηθίσαμε την εικόνα του, τι είμαστε, τι γίναμε; Μη γίνουμε, μην είμαστε, μην γίνουμε μην προφτάσουμε να γίνουμε, μην συνηθίσουμε.</i>"<br /><br /></div><div>Σ' αυτό το σύμπαν που αποσυντίθεται, εσύ κι εγώ κι ο κόσμος αυτός, ίσως να έχει ανάγκη από μια αγκαλιά. Εκείνη την αγκαλιά που θα λέει "μωρό μου, όλα καλά θα πάνε".<br /><br />Για να υπάρχει κάτι στο βάθος του δρόμου να φαίνεται σαν έξοδος, έστω σαν <i>έξοδος κινδύνου</i>.</div><div><br /></div></div>
<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/F-z-BPIwbsg" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-45149835270132274072021-12-31T23:34:00.000+02:002021-12-31T23:34:01.929+02:00Το τελευταίο τέταρτο<div style="text-align: justify;">"<i>Πώς ξεχαστήκαμε μονάχοι εδώ πέρα...</i>" Με τον στίχο αυτό ξεκινά ένα τραγούδι.</div><div style="text-align: justify;">Τον στίχο αυτό είχε σαν πρόλογο η χρονιά αυτή και, διαολεμένα, θα έχει και σαν επίλογο.</div><div style="text-align: justify;">Ώρα για ξεκούραση.</div><div style="text-align: justify;">Ξεκούραση από μια χρονιά που ήταν σαν διάδρομος γυμναστηρίου: τόσο στάσιμη, μα τόσο κουραστική.</div><div style="text-align: justify;">Κάπου πιο δίπλα, το μάτι θα πέσει στην αρχή μιας πρότασης, "<i>Το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα, την εποχή που ο δυτικός πολιτισμός παράκμαζε απ' τη μια πολύ γρήγορα για να χει κανείς την άνεσή του κι απ' την άλλη πολύ αργά για να παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, πολύς κόσμος καθόταν σ' ένα ολοένα και πιο ακριβό κάθισμα θεάτρου και περίμενε -με διάφορους συνδυασμούς φόβου, ελπίδας και ανίας- να συμβεί κάτι το συνταρακτικό</i>". Με την πρόταση αυτή ξεκινά το βιβλίο του Τομ Ρόμπινς και ταυτόχρονα θα σου θυμίσει δυο πράγματα: ότι με έναν Τρυποκάρυδο ξεκίνησαν οι πιο όμορφες ιστορίες και ότι στο "τελευταίο τέταρτο" χωρούν απίστευτα πολλά πράγματα.</div><div style="text-align: justify;">Συμπτωματικά, συνειδητοποιείς ότι φτάνεις στο τελευταίο τέταρτο, όχι του αιώνα, στο τελευταίο τέταρτο τούτης της χρονιάς.</div><div style="text-align: justify;">Τι χωράει σ' αυτό το τελευταίο τέταρτο;</div><div style="text-align: justify;">Απολογισμός για μια χρονιά ήπιας αναισθησίας; Για μια χρονιά γεμάτη ψεύτικη εξωστρέφεια και ουσιώδη εσωστρέφεια;<br />Επαναπροσδιορισμός του τι μετράει στη ζωή και των προτεραιοτήτων; Αυτοκριτική; Χάραξη στόχων;<br /></div><div style="text-align: justify;">Νοσταλγία για ζωντάνια και ζεστασιά; Για δυνατή μουσική και τρύπια ποτήρια;</div><div style="text-align: justify;">Ανάγκη για απόδραση; Για ταξίδι;</div><div style="text-align: justify;">Αναζήτηση για έμπνευση; Για τον ήχο μιας κιθάρας;</div><div style="text-align: justify;">Επιθυμία για χαμόγελο και αγκαλιά; Για αέρινο χάδι και άγγιγμα 800°C; Κρυφή επιθυμία για το κουδούνισμα ενός υπεραστικού τηλεφωνήματος;</div><div style="text-align: justify;"><i>-Χωράνε όλα αυτά;</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-Αν θες, όλα. Αν θες, τίποτα. Αν θες, κι άλλα. Δεν είναι ζήτημα χρονικού πλαισίου.<br /></i></div><div style="text-align: justify;">Τόσα κι άλλα τόσα μπορεί να χωρέσουν στο τελευταίο τέταρτο, όμως το μόνο βέβαιο είναι τούτο: το τελευταίο τέταρτο της χρονιάς έχει θερμοκρασία 37,5°C, κορεσμό οξυγόνου 96 και μια κούπα τσάι.</div><div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW4S-gU81PZtRHHX8sBnc3zIevtR1aVGgGF7XwHVKWSa2slVZ5XMAbibQu83A19ycJaUC8Fyz9dxnUJUNzu1qR8d9oIPmEPga7nxYVO4wo4GJD_05doJN44PHB69KWF-2VIRcXcw-gaSzJ/w222-h400/1640985431075900-0.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="222" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Η φωτογραφία βγήκε λίγο πριν το τελευταίο 1/4 του Δεκέμβρη. Συμπτωματικά έπιασε την Μεγάλη Άρκτο</span><br /></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW4S-gU81PZtRHHX8sBnc3zIevtR1aVGgGF7XwHVKWSa2slVZ5XMAbibQu83A19ycJaUC8Fyz9dxnUJUNzu1qR8d9oIPmEPga7nxYVO4wo4GJD_05doJN44PHB69KWF-2VIRcXcw-gaSzJ/s1600/1640985431075900-0.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
</a>
</div><br /></div><div><br /></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-88315940574821376982021-09-17T02:18:00.000+03:002021-09-17T02:28:25.780+03:00Ad astra<p><span>Σσσσ, αρχίζει. Πλάτη κατάχαμα στην αμμουδιά, σβέρκο λυγισμένο, μάτια ορθάνοιχτα ψηλά. Η Αφροδίτη πρώτη πρώτη ως Αποσπερίτης και αργότερα πιο πέρα Μικρή Άρκτος, Πολικός Αστέρας. Και απ' άκρη σ' άκρη το χρυσαφένιο μονοπάτι του Γαλαξία. Μόλις συνήθισε το μάτι στο απόλυτο σκοτάδι και ξαφνικά όλο και περισσότερα λαμπυρίσματα ξεπροβάλλουν.</span></p><p><span>Αστέρια, τόσα αστέρια και σηκώνοντας το δάχτυλο ψηλά, σχεδόν τα ακουμπάς, ζωγραφίζεις ανάμεσά τους. Όσο τεντώνεσαι να τα φτάσεις, σαν να αιωρείσαι νιώθεις, σαν να επιπλέεις ανάμεσά τους, σαν να ανυψώνεσαι μόνος. Δέος, φόβος, αγαλλίαση. Παλινδρόμηση ανάμεσα σε ανάταση και εσωτερικότητα. Τη μια στιγμή το μυαλό κατακλύζεται από σκέψεις και την άλλη αδειάζει εντελώς. Είναι μαγευτικό που στέκεσαι μόνος σου κάτω από αυτό το υπερθέαμα ή μάλλον θα επιθυμούσες να έχεις πλάι σου εκείνη; </span></p><p>Μάτια γουρλωμένα προσπαθούν να αποτυπώσουν την απερίγραπτη θέα και για κρεσέντο, μετεωρίτες και Περσείδες σαν πυροτεχνήματα να σχίζουν τον ουρανό."<i>Πόσο μικροί είμαστε μπροστά στο μεγαλείο του πλάσης</i>", συλλογίζεσαι φουσκώνοντας μέσα σου από την ομορφιά που ρουφάς.</p><p>"-<i>Χμ, ξέρεις</i>", ψιθυρίζει μια φωνή, "<i>αυτά τα άστρα που εσύ βλέπεις τώρα, είναι κόσμοι που δεν υπάρχουν πια</i>". Η λάμψη που σπινθηρίζει ζωηρά τώρα, ξεκίνησε το ταξίδι της πριν χιλιάδες έτη και μέχρι να φτάσει στο μάτι σου. Ίσως αυτό το κάτι που την έστειλε να μην υπάρχει πια, ίσως να έχει σβήσει. "-<i>Δηλαδή, αυτό που βλέπω τώρα είναι μια polaroid μιας ανάμνησης;</i>" Ναι, αυτός αστροστόλιστος θόλος της νύχτας που τόσο ζωντανά απολαμβάνεις τώρα, είναι μια φωτογραφία του χθες σε κορνίζα. Τίποτε άλλο στο φυσικό κόσμο δεν προσομοιάζει τόσο με μια φωτογραφία. Άλλωστε, φωτογραφία τι είναι, εικονογραφημένη στιγμή του παρελθόντος δεν είναι; Μια αποτύπωση από αυτό που ίσως πια να μην υπάρχει; -<i>Μα καλά, τώρα πώς αρχίσαμε να μιλάμε για φωτογραφίες;</i></p><p><span><span>Πλάτη κατάχαμα στην αμμουδιά, σβέρκο λυγισμένο, μάτια καρφωμένα ευθεία ψηλά. Κοιτάζεις τον ουρανό της νύχτας και αυτό που βλέπεις είναι το παρελθόν.<br>Όμως, γεύεσαι </span></span><span><span><span><span>την ομορφιά του στο παρόν. Μυστήριο.<br></span></span></span></span></p><p><span><span>Το χέρι ξανά σηκωμένο προσπαθεί να αγγίξει το αστέρι ενώ η άνωση που αισθάνεσαι συνεχίζει να χαράσσει τροχιά προς τα άστρα. Πορεία προς τ'αστέρια, ταξίδι στο χρόνο, επιθυμία στο τώρα...</span></span></p><p><i><span><span>"-Έι, αστρονόμε της συνείδησης, μη με σκας, κάποιο αστέρι θα λαμπυρίζει ζωηρό ακόμα<br>-Μπορεί, κάποιο αστεράκι...<br>-Ωχ δες, ένα πεφταστέρι!<br>-Ξέρεις, δεν είναι πεφταστέρι, είναι μετεωρ...<br>-Σκάσε ξέρω<br>-Ευχή;<br>-Όχι.<br>-Καλύτερα. Το σημαντικό είναι, πού βρισκόταν η σκέψη σου την ώρα που έπεφτε τ'αστέρι."</span></span></i></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjECtec71LLwIPOvvij7a_3gcb1DkJQIDnxkCpTTPfQZYiBXI4DZ8VuyEbRtXzFVpzlnPuWaFAaWHmr-xLceOeq6e0c-FTIUyRuOdG2sTrfOUZRoQ3FF26K6OqrvbAbWskoS__yj3FU5h7w/s2048/20210812_234911.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"> <img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjECtec71LLwIPOvvij7a_3gcb1DkJQIDnxkCpTTPfQZYiBXI4DZ8VuyEbRtXzFVpzlnPuWaFAaWHmr-xLceOeq6e0c-FTIUyRuOdG2sTrfOUZRoQ3FF26K6OqrvbAbWskoS__yj3FU5h7w/s320/20210812_234911.jpg" width="180"></a><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEq3-PhbmBX70Lfgolozanrae_TncRBmHYnsX375y2Ap6LOPnYnV2M4KFhmJAlXOBLDJR5HTe1p52xehuR_b981qTmD20RA9JjuwKZm4THZfwG5pLe-sdpEPerFg-2Di0TCxv8PDg1Ux3q/s320/20210812_224607.jpg" width="180"></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">[νύχτα 15αύγουστου, σε μια λευκαδίτικη παραλία]</span></div></div><span><span></span></span><p></p>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-11643029307221270252021-04-30T23:51:00.000+03:002021-04-30T23:51:26.558+03:00Μια καλημέρα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJhLCUA5XwER5mp6k1Cfksa5dkhLNiifzF_awaoJZC1N69R5t1upy-77zufYqa5i3fZifpI56z8icWTitraHkGNTQfgeITffWhBcLmI-9Qiliiyx60ZJko9T6DWIcNIOgl_E2zqe8g0RD0/s1600/1619815081868813-0.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJhLCUA5XwER5mp6k1Cfksa5dkhLNiifzF_awaoJZC1N69R5t1upy-77zufYqa5i3fZifpI56z8icWTitraHkGNTQfgeITffWhBcLmI-9Qiliiyx60ZJko9T6DWIcNIOgl_E2zqe8g0RD0/s1600/1619815081868813-0.png" width="400" />
</a>
</div><i><blockquote>- Καλά τα λέει, αλλά χαλάει τους τοίχους για ένα καλημέρα;<br />- Γι' αυτήν την καλημέρα, θα χαλούσε και τον κόσμο.</blockquote></i><br /><div><br /></div><div style="margin-left: 40px; text-align: left;">{Στις "καλημέρες" </div><div style="margin-left: 40px; text-align: left;">που είναι φως, έμπνευση και θαλπωρή, που είναι απωθημένο και προσμονή, που είναι έρωτας και ζωή.</div><div style="margin-left: 40px; text-align: left;">Στις "καλημέρες" που δεν είναι λέξεις.</div><div style="margin-left: 40px; text-align: left;">Στις "καλημέρες" που είπες, σε αυτές που άκουσες και σε όλες εκείνες που δεν άκουσες.}</div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-48813954564858255752021-02-22T02:12:00.002+02:002021-02-22T02:12:58.847+02:00Μετακίνηση 7<p></p><p style="text-align: center;"><i>Να 'ρχεσαι συχνά στον ύπνο μου.</i></p><p style="text-align: center;"><i>Να 'ρχεσαι συχνά στα όνειρά μου.</i></p><p style="text-align: center;"><i>Μπορεί να συναντηθούμε καθώς πηγαίνω στα δικά σου.</i></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAhPEgmiveLYFzLQ_RUvk1Yt6dnP6CrGmuPyPkTvTDbzC210vgKEzJwmW-WBJ4pNxvCEzSuWZzss4b57IxtUufwJGJqgj9dMsKJ4RsNgSiKsIqPXvhEd1QRQJ_AmX2b6VPuJzs0I-ksvCB/s1350/IMG_20201218_201254_207.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAhPEgmiveLYFzLQ_RUvk1Yt6dnP6CrGmuPyPkTvTDbzC210vgKEzJwmW-WBJ4pNxvCEzSuWZzss4b57IxtUufwJGJqgj9dMsKJ4RsNgSiKsIqPXvhEd1QRQJ_AmX2b6VPuJzs0I-ksvCB/w320-h400/IMG_20201218_201254_207.jpg" width="320" /></a></div><p></p><p style="text-align: center;">ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ_7<br /></p><p style="text-align: center;">Και όταν ανοίγουμε τα μάτια, τα όνειρα συνεχίζουν να ταξιδεύουν.<br /></p><p><br /></p>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-75856627351412664572020-10-25T04:55:00.001+02:002020-10-25T13:03:11.640+02:00Mέρες κι αυτές<p> Ρε μινόρε σε ρυθμό 4/4 ακούγεται από ένα πιάνο να παίζει, κάπου στο βάθος.</p><div class="ujudUb"><span>"<i>A picture in my mind, </i></span><i><span>a voice I need to hear, </span><span>a laugh I need to show,<br> </span><span>we're lonely, babe, i</span><span>n a boat, again.<br> I need to see a friend tonight, ο</span></i><span><i>r see the people in a bar</i>" <br></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/t9E6zQrAa6g" width="320" youtube-src-id="t9E6zQrAa6g"></iframe><br></div><div class="ujudUb"><span>Αναρωτιέσαι, καθώς δεν θυμάσαι, εσύ το έβαλες να παίξει ή ξεκίνησε μόνο του; Μπας και απλά είναι μια μουσική που παίζει στο κεφάλι σου; Ε, μ' αυτά που ζούμε, απίθανο δεν το λες πια. "</span><span><span><i><span>I wanna meet a friend </span></i><span><i>in a bar tonight</i>". Ταυτίζεσαι και θυμώνεις. "Τι ζούμε" μουρμουρίζεις βρίζοντας. "Υπερβολές" ξανασκέφτεσαι. Και κάπως έτσι μέρα με τη μέρα, βλέπεις έναν κόσμο να μουδιάζει όλο και περισσότερο, μέσα στο κενό της κοινωνικής αποστασιοπίησης. Σου χαμογελούν; Σε βρίζουν; Παύεις σιγά σιγά να βλέπεις τις εκφράσεις του απέναντί σου. Ξεχνάς σιγά σιγά να εκφράζεσαι και συ. Δεν μας έφταναν οι μάσκες <span><a name="more"></a></span>πίσω από τις οποίες ο καθένας έκρυβε τις ανασφάλειές του και τους πόθους του, τώρα έχουμε τις μάσκες που σου κόβουν την όψη. Ναι, ένα μπαρ, ένα κουτούκι, η αγαπημένη σου μουσική, χορός, μια συναυλία, ένα ταξίδι, μια αγκαλιά ρε.<br>Κι αυτό το τελευταίο, θέλεις να το φωνάξεις.</span></span></span></div><div class="ujudUb"><span><span><span>Μέρες κι αυτές, που όσο και να τις γεμίζεις, παραμένουν κενές.</span></span></span></div><div class="ujudUb"><span><span><span><br></span></span></span></div><div class="ujudUb"><span><span><span>Κοιτάζεις το κινητό πεταμένο στην άκρη. Πριν λίγο, στην παλάμη σου, το δάχτυλο ήταν πάνω από το εικονίδιο της κλήσης. Δεν το πάτησε. Και πιο πριν, καθώς σκάλιζε να βρει μέσα σε ανάλυση 1080x1920 ξανά εκείνο το δροσερό πρόσωπο με το παιχνιδιάρικο χαμόγελο, κάποια pixels άρχισαν να κινούνται και να λένε "...να έχεις όλα αυτά που σου αξίζουν". Το δάχτυλο ξανά πάνω από το κουμπί της κλήσης, μα το κινητό καταλήγει πεταμένο στην άκρη. Ίσως γιατί φοβάσαι να μην ακουστεί από την άλλη άκρη της γραμμής το κενό, είτε το απρόθυμο, είτε το τυπικό. Ίσως για να μην ακούσεις λέξεις ανυπόφορες. Σίγουρα για να μην ενοχλήσεις. Ίσως πάλι απλα γιατί δεν πρέπει, όμως όχι γιατί δεν θέλεις, αφού η έγνοια σου δεν σβήνει. Μεταξύ μας, ίσως και κατά βάθος να προσπαθείς να συντονίσεις την κοσμική ενέργεια για να χτυπήσει το τηλέφωνο και μια γουργουριστή φωνή να σε γεμίσει ζεστασιά. <br>Όμως, ήδη, ξέρεις "μα, τα είπαμε ξανά αυτά".<br></span></span></span></div><div class="ujudUb"><span><span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/IA1b_2_AhMA" width="320" youtube-src-id="IA1b_2_AhMA"></iframe></div></span></span><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto">"<i>Μου λείπει η φωνή σου, μα ακόμα πιο πολύ
μου λείπει η σιωπή σου</i>", ακούγεται από το ηχείο σε blues ρυθμό, κι εσύ σηκώνεις ένα αόρατο ποτήρι στην υγειά του αόρατου dj που επιμελείται το soundtrack της βραδιάς.<br></span></div><div class="ujudUb"><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto">Κάπου εδώ τριγύρω υπήρχε μια σελίδα όπου ήταν γραμμένο "Εδώ θα είμαι, ακόμα κι όταν λείπω". Μα, άφαντη. Ταξίδεψε κι αυτή εκεί, έμεινε ένα κενό εδώ.</span><br></div><div class="ujudUb"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/PbVEy6XLzEA" width="320" youtube-src-id="PbVEy6XLzEA"></iframe></div><div class="ujudUb"><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto"></span></div><div class="ujudUb" style="text-align: left;"><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto">Μέρες
κι αυτές, όλο κενά. Νύχτα και τούτη, με μια κενή θέση συνοδηγού στο
αυτοκίνητο, με μια κενή θέση μπροστά στο τζάκι, με ένα κενό μαξιλάρι στο
κρεβάτι που δεν έπαψε να ρωτά για εκείνη που το μέθυσε με το άρωμά της.</span><span><span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbE9VyTQ_g8UyX8CRKosPFOMAMpshsogL7mKwy0nIYMp7vwNKNC6zaa60utP8H74NU7vuQvisfp499a9I3xZR-186rCmAQ-aQ_sYqZamHefhcWddAoYBhDy_ymEFE78cB65f2VZl6BELFh/s2048/20201025_014635.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1957" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbE9VyTQ_g8UyX8CRKosPFOMAMpshsogL7mKwy0nIYMp7vwNKNC6zaa60utP8H74NU7vuQvisfp499a9I3xZR-186rCmAQ-aQ_sYqZamHefhcWddAoYBhDy_ymEFE78cB65f2VZl6BELFh/s320/20201025_014635.jpg"></a></div></span></span><div style="text-align: center;"><span><span>"</span></span><span><span><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto">και να σου ζητώ</span><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto">
</span><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto"></span></span></span><br><span><span><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto">να σ' αναζητώ</span><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto">
</span><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto"> </span></span></span><br><span><span><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto">θα σ' αναζητώ</span><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto">
</span><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto"></span></span></span><br><span><span><span class="style-scope yt-formatted-string" dir="auto">για να μην σε βρω"</span></span></span></div></div></div><div class="ujudUb"><span><span><span><br></span></span></span></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-34766003480046292872020-07-18T02:11:00.000+03:002020-07-18T02:12:52.274+03:00Το μπακλόνι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σήμερα θα πάω σ' ένα μέρος εξωτικό.<br />
Το μέρος αυτό δεν έχει χώρο, δεν έχει χρόνο, παρά μόνο άρωμα από βασιλικό, τον νυσταγμένο βόμβο της πόλης και την ξύλινη πολυθρόνα. Την ξύλινη πολυθρόνα, που όταν βολευτώ θα δω το χωροχόνο να παραμορφώνεται γύρω μου και να ξεκινά το ταξίδι.<br />
<br />
Ένα ταξίδι δίχως κίνηση.<br />
<br />
Θα κατευθυνθώ στο χρόνο πίσω και μετά θα εκτοξευτώ στο μέλλον, προσπερνώντας το παρόν. Θα βρεθώ σε μέρη μακρινά που θα φαίνονται τόσο κοντά, θα ακούσω λόγια σε γλώσσες παράξενες και μιλιά με φωνή γνώριμη.<br />
<br />
Θα σκοντάψω σε αυτό το παιδί που μου μοιάζει, εκείνο θα μου γνέψει κι εγώ άλλοτε θα το μαλώσω, άλλοτε θα του πω "μη φοβάσαι". Και όταν θα το ξανασυναντήσω εκείνο θα με ρωτήσει "τελικά, τι;" μα πριν προλάβω να αποκριθώ, φεύγει, γλιτώνοντάς με από το να βρω μια απάντηση που δεν έχω.<br />
<br />
Θα τρέξω πίσω από αυτά που δεν πρόλαβα να πιάσω και άφησα να φύγουν και όταν κουραστώ θα ξεγελάσω τη δίψα μου με μουσική. Θα χορέψω σε γκαλντερίμια λιθόστρωτα και θα οδηγήσω σε αυτοκινητόδρομους που καταλήγουν σε φλεγόμενα ηλιοβασιλέματα.<br />
<br />
Θα σκαρφαλώσω σε κορυφές απάτητες, πιο ψηλά απ' τα σύννεφα.<br />
Θα βρεθώ ανάμεσα στα τρεμάμενα αστέρια του ουρανού και από εκεί πάνω θα βουτήξω σε καταγάλανα νερά παραδεισένιας παραλίας και πριν προλάβω να ανασάνω, τις αναπνοές μου θα κλέβουν δυο κόκκινα χείλη, που όσο θα προσπαθώ να κρατήσω εκείνα συνεχώς θα δραπετεύουν.<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-size: large;"><i>Έλα να πάμε σ' ένα μέρος εξωτικό...</i></span></blockquote>
<center>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/WFrUsa5SUv0" width="560"></iframe></center>
</div>
gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-41189904299811922812020-05-19T04:19:00.001+03:002020-05-19T04:19:13.646+03:00Elegy for May<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Είναι μια ημέρα μέσα στο Μάιο που θα ακούσεις πολλά λόγια συνοδευόμενα από χαμόγελα και αγκαλιές, άλλα συνοδευόμενα από βαριεστημάρα, που όλα καταλήγουν στην κοινή συνισταμένη του "Συγχαρητήρια, την έβαλες καθαρή και φέτος". Η πλάκα είναι ότι την ημέρα αυτή κάνουν πάρτυ τα "δικαστήρια" που στήνεις με τον εαυτό σου μέσα σου και συ θέλεις να τρέξεις να ξεφύγεις.<br />
<br />
Αν υπήρχε μουσική επένδυση στην μέρα αυτή για τη δεκαετία μέχρι τώρα, τότε το soundtrack της 16ης του Μάη θα ήταν αυτό:<br />
<a name='more'></a></div>
2011) <a href="https://youtu.be/l3yAx2uCoHs" target="_blank">Danger Mouse & Daniele Luppi starring Norah Jones - Black</a><br />
2012) <a href="https://youtu.be/MPPeFpZWiCw" target="_blank">Universal Trilogy - 1 on 1</a><br />
2013) <a href="https://youtu.be/dzHmb__upNQ" target="_blank">Dido - Go dreaming</a><br />
2014) <a href="https://www.youtube.com/watch?v=xxuIt34xD24" target="_blank">Τρύπες - Όλα είναι δρόμος</a> <br />
2015) <a href="https://youtu.be/ARXj73hQ1TU" target="_blank">Quantic - Time Is The Enemy</a><br />
2016) <a href="https://youtu.be/cvUMUkG7RzI" target="_blank">R.E.M. - Around the sun</a><br />
2017) <a href="https://youtu.be/8kfDCiHq4fU" target="_blank">Eagulls - My Life in Rewind</a><br />
2018) <a href="https://youtu.be/ucgdvA-lZIU" target="_blank">Turnpike Troubadours - Before The Devil Knows We're Dead</a><br />
2019) <a href="https://youtu.be/2lIs0bKTnUs" target="_blank">Warren Zevon - Keep Me In Your Heart</a><br />
2020) <a href="https://youtu.be/Jn8anZt-6yo" target="_blank">Σταύρος Σιόλας - Κάθε φορά</a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEba55VO6YpNm2H8VME8DQMdpO3cDewBs4zlGG6emtXgeDy7Egi88L9uINir_36bhO-qNkfH2OxFRLQrJwWtAwK4zmkQUtBI5qsT-tPFONv9LCQaAnAIhuihG6EERbBoWFUITTyNm2IJYz/s1600/20200519_040537.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEba55VO6YpNm2H8VME8DQMdpO3cDewBs4zlGG6emtXgeDy7Egi88L9uINir_36bhO-qNkfH2OxFRLQrJwWtAwK4zmkQUtBI5qsT-tPFONv9LCQaAnAIhuihG6EERbBoWFUITTyNm2IJYz/s400/20200519_040537.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-70730973150763494652020-05-06T01:40:00.001+03:002020-05-06T01:42:38.520+03:00Έλα πού είσαιΌχι σε ποια χώρα βρίσκεσαι. Όχι σε ποιά πόλη είσαι. Όχι σε ποιό κτίριο στέκεσαι. Όχι σε ποιόν τόπο περπατάς.<div><br></div><div>Πού είσαι ως σκέψη. Πού είσαι ως άγγιγμα. Πού είσαι ως άρωμα. Πού είσαι ως βλέμμα. Πού είσαι ως μελωδία. Πού είσαι ως λαχτάρα.</div><div><br></div><div>Ελα που εισαι</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg965gdqeB_oWMQTUkTYI06UNwUTBwTrVU1XzUy6LvNxlEPhrtkNldz1pM7RxVElAZS-R8oc8b6oISwsMUdN11fBVSP7EI0KKFUGnqlFp6b9CirJcmqwXb_xQqcCRbDIR3N2zVJMHzHJX2W/s1600/1588718389355955-0.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg965gdqeB_oWMQTUkTYI06UNwUTBwTrVU1XzUy6LvNxlEPhrtkNldz1pM7RxVElAZS-R8oc8b6oISwsMUdN11fBVSP7EI0KKFUGnqlFp6b9CirJcmqwXb_xQqcCRbDIR3N2zVJMHzHJX2W/s1600/1588718389355955-0.png" width="400">
</a>
</div><br></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-57703366424355641192019-11-03T19:18:00.001+02:002019-11-10T15:58:23.628+02:00Σε freeze frame<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Από τη μια πλευρά η αέναη κίνηση του νερού που κυματίζει. Από την άλλη ζωηρή κίνηση του κόσμου που περνοδιαβαίνουν, ο καθένας με το δικό του βηματισμό και τον δικό του ρυθμό.<br />
Κι εσύ που βρίσκεσαι στη μέση, σταυροπόδι σε ένα πεζούλι; Μοιάζει να έχεις καθίσει σταυροπόδι πάνω σε μια λεπτή γραμμή σαν "event horizon". Κοιτάζεις αριστερά, δεξιά, ψηλά. Και αργά άργά με τη δύναμη του νου σου επιβραδύνεις κάθε κίνηση μέχρι που όλα μένουν σε ένα σταματημένο πλάνο.<br />
<br />
Σ' αυτήν τη μοναδικότητα της στιγμής θα γυρίσεις το βλέμμα σου αριστερά<br />
<a name='more'></a> να παρατηρήσεις τα πρόσωπα των περαστικών, που άλλα θα είναι φωτεινά, άλλα σκυθρωπά. Σε αυτό το freeze frame κάποιος βαδίζει σκυθρωπός με τα χέρια στις τσέπες, ένα ζευγάρι είναι έτοιμο να πιαστεί χέρι-χέρι, μια παρέα φίλων ετοιμάζεται για φωτογραφία. Θα μπορούσες να ταυτιστείς με κάθε πρόσωπο, εντούτοις σου<br />
<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a>φαίνονται όλα ξένα.<br />
Γυρνώντας το βλέμμα σου αριστερά θα απορροφηθείς από τη ζωγραφιά που βλέπεις με τον σταματημένο κυματισμό της λίμνης, τον μετέωρο γλάρο και συμπυκνωμένη την όλη ομορφιά της φύσης του τόπου σε μια εικόνα. Μα θα χαθείς σε ένα κενό, γιατι αυθόρμητα ξέρεις ότι η ομορφιά που βλέπεις αυτήν τη στιγμή αποκτά την υπεραξία της μόνο αν τη μοιραστείς με εκείνα τα άλλα δυο μάτια, καθώς τότε θα την απολαμβάνεις σαν να είναι μια στιγμή που μαγικά κρατάει για πάντα.<br />
Έτσι όπως κάθεσαι σε αυτό το σημείο μηδέν στο χωροχρόνο σου, σ' αυτόν τον "ορίζοντα γεγονότων", ο νους σου θα κάνει τη δική του περιπλανηση. Θα φτερουγήσει από το σημείο αυτό και αφού κάνει μερικές χαμηλές πτήσεις πάνω από τα νερά της λίμνης, θα ελιχθεί ανάμεσα από τους περαστικούς περιπατητές και κατόπιν θα ορμήξει ψηλά για να περιπλανηθεί μέσα στα νεφελώματα των σκέψεών σου, θα τραβήξει πορεία για τόπους μακρινούς, για να γυρίσει κάνοντας ελεύθερη πτώση και να πέσει μέσα στο βυθό των συναισθημάτων σου. Σε αυτήν τη στιγμή μοναδικότητας και συνάμα μοναχικότητας είναι που βυθιζεσαι στις σκέψεις σου, λογαριάζεσαι με τις ανασφάλειές σου, μετράς τα εσωτερικά κενά σου, μονολογώντας ένα "όταν".<br />
<br />
Κι εγώ που κάθομαι σταυροπόδι πιο πίσω, στο ίδιο πεζούλι, στην ίδια γραμμή, έχοντας σταματήσει κάθε κίνηση σε ένα δικό μου freeze frame, από τον δικό μου "event horizon" ως παρατηρητής σε βλέπω, σε αυτήν τη μοναδική στιγμή, όσο απολαμβάνεις την ομορφιά γύρω σου, να λαχταράς αυτό που για εσένα "θα 'ναι μια στιγμή για πάντα".<br />
Το βλέπω ίσως γιατί κι εγώ σκέφτομαι το δικό μου... </div>
<div style="text-align: center;">
<blockquote class="tr_bq">
<b><i><span style="font-size: small;"> </span></i><span style="font-size: large;"><i><span style="font-size: medium;">"θα 'ναι μια στιγμή για πάντα..."</span></i></span></b></blockquote>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5go6ANitZDOTdEGtWpTyLuG8kRgNj8wyejh3nW19aukPRWWy9IxuAmQQ6mcCT2qOBf69-bETsLCZ7AYSjkrVnhFl0SpxxnBVdSa69wHVkpAXQiijjF8oamhwhthxHKFPy739p51xohtZD/s1600/20191028_232529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5go6ANitZDOTdEGtWpTyLuG8kRgNj8wyejh3nW19aukPRWWy9IxuAmQQ6mcCT2qOBf69-bETsLCZ7AYSjkrVnhFl0SpxxnBVdSa69wHVkpAXQiijjF8oamhwhthxHKFPy739p51xohtZD/s640/20191028_232529.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">27/10/2019</td></tr>
</tbody></table>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
</div>
gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-13084097759730145092019-08-04T04:38:00.000+03:002019-08-04T23:24:14.464+03:00Πού πάνε τα όνειρα όταν ανοίγουμε τα μάτια;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Εικόνες, ήχοι, κατά τη διάρκεια του ύπνου σου, στην rem φάση, σε εγκεφαλικά κύματα θήτα. Αυτό ονομάζουν οι ειδικοί όνειρο. <br />
Τα όνειρα στον ύπνο σου, παρόλο που ξέρεις ότι βρίσκονται στη σφαίρα του υποσυνείδητου, τα βιώνεις με έναν αλλόκοτο τρόπο. Ευχάριστο, όταν σου συνδέει πρόσωπα, καταστάσεις και μέρη τόσο απρόσμενα που θες να μην τελειώσει ποτέ. Άλλες πάλι φορές τα βιώνεις με τόσο δυσάρεστα, με άγχος και τρόμο που φωνάζεις να σταματήσουν.<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/tHwWZ3T6Ocs" width="560"></iframe><br />
Μόλις ξυπνήσεις, ξεχνάς το όνειρο που έβλεπες.<br />
Σαν να πηγαίνει μέσα σε μια βαθιά σκοτεινή κούτα με κάθε λογής πράγματα, μέχρι <br />
<a name='more'></a><br />
<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a>τον επόμενο ύπνο σου, που η βαθιά αυτή κούτα θα βγάλει άλλα πράγματα στην επιφάνεια για να σου συνθέσουν ένα νέο. </div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/b0D976EJORg" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως, όνειρα δεν είναι μόνο αυτά που ορίζουν οι ειδικοί.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ξέρεις κι εσύ, ότι υπάρχουν αυτά τα όνειρα που δεν τα ξεχνάς αν ανοίξεις τα μάτια σου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;" trbidi="on">
Όνειρα είναι όλα αυτά που αισθάνεσαι καθόσον λαχταράς να αγκαλιάσεις τους πόθους σου και τις επιθυμίες στη ζωή σου.<br />
Όταν προσμένεις αυτά που θα διαλύσουν τη μελαγχολία σου και θα σου δώσουν κίνητρο να ξεκινάς τη μέρα σου με χαμόγελο.<br />
Όλα αυτά που πόθησες, αλλά δεν τόλμησες και όλα τα άλλα που δε συνέβησαν ποτέ γιατί δεν τα πόθησες αρκετά.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;" trbidi="on">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/pJgBAqjpTyU" width="560"></iframe><br />
Ονειρεύεσαι αυτά που η ζωή σου ή το κακό σου το κεφάλι σου στέρησαν και σε βαραίνουν, αυτά που νιώθεις σαν ανάγκη καμιά φορά.<br />
Ελπίζεις για εκείνα που η τύχη δε σου έχει χαμογελάσει.<br />
Ίσως να μην ονειρεύεσαι πλούτη και δόξα, αλλά στολίδια για την ψυχή σου. Ίσως, πάλι, να ονειρεύεσαι κάποιο πρόσωπο, κάποιο χαμόγελο, κάποια φωνή, τελικά κάτι που θα απολαμβάνεις να θαυμάζεις.<br />
<br />
Τα όνειρα περιπλανιούνται.<br />
Θα περιπλανηθούν για να αναζητήσουν ένα μέρος γεμάτο θαλπωρή και ζεστασιά, που θα σε υποδεχτεί εγκάρδια. Το μέρος όπου θα μπορέσεις να ερωτευτείς, να τσαλακωθείς, να ξανασηκωθείς, να δώσεις, να πάρεις, να "ζήσεις" ευτυχισμένος. Να αναζητήσουν τη δική σου ουτοπία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/GTWqwSNQCcg" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Να βρουν το μέρος αυτό που δεν είναι απαραίτητα η γη της επαγγελίας, μια χώρα, μια πόλη ή ένα σπίτι, μα που μπορεί να είναι απλά μια αγκαλιά, δυο τρυφερά χέρια και μια ζεστή καρδιά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποια όνειρα θα τρέξουν να ψάξουν αυτό το πρόσωπο, το ένα<span style="font-size: x-small;"><i>.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως πίσω από ένα παράθυρο, ίσως μέσα σε ένα αυτοκίνητο, ίσως πάνω σε μια ταράτσα, ίσως έξω σε ένα μπαλκόνι, ίσως διπλά σε μια λίμνη, ίσως σε μια παραλία, με το βλέμμα ψηλά θα κοιτάζει ένα όμορφο φεγγάρι. <i><a href="https://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG3341" target="_blank">Και που θα ξέρει ότι υπάρχει και ένα άλλο φεγγάρι πλάι σε εκείνο που βλέπουμε, μόνο που για να το δει κανείς δεν αρκεί να κοιτάξει τον ουρανό. Χρειάζεται κάτι περισσότερο...*</a></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/7eNA90LlxmY" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα τρέξουν να ψάξουν αυτό το πρόσωπο για να μεταμορφωθούν στην όψη του, να σχηματίσουν τα μάτια του και να ζωγραφίσουν το χαμόγελό του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Άλλα όνειρα θα μαζευτούν ανέμελα και θα στήσουν χορό γύρω από βόλτες με γέλια και πειράγματα, βραδιές με μουσική και ποτό. Θα κάνουν απογευματινούς περιπάτους, θα πάνε σε συναυλίες και θέατρα, θα μπουν μέσα σε αεροπλάνα και θα κάνουν μακρινά ταξίδια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/lay4NFjkoxs" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα ξαπλώσουν σε όμορφες παραλίες και θα βουτήξουν σε κρυστάλλινα νερά. Θα ζαλιστούν από νυχτερινές περιπλανήσεις με το αυτοκίνητο. Θα απολαύσουν καυτές νύχτες με δυο κορμιά αγκαλιασμένα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτά τα όνειρα, μετά θα τυλιχτούν σφιχτά γύρω από δυο καρδιές και τέσσερα μάτια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/YIlTSOvBTiE" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι δυο καρδιές θα χτυπούν με συντονισμένους παλμούς. Τα μάτια, αντικριστά θα γεμίζουν με εκείνο που θα βλέπουν και πότε πότε θα κλείνουν για να αφομοιώσουν τη σκηνή αυτή καθώς τα δάχτυλα των χεριών θα είναι μπλεγμένα και τα χείλη δε θα χωρούν ανάσες. Αυτά τα μάτια είναι που θα ξανακοιταχτούν στο πρωινό ξύπνημα και τα χείλη αυτό που θα 'χουν να πουν θα είναι "σε θέλω".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όνειρα, λοιπόν, και οι ειδικοί λένε ότι είναι οι εικόνες στην rem φάση του ύπνου σου όταν ο εγκέφαλος παράγει κύματα θήτα, απλά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα πολυτραγουδισμένα όνειρα όμως είναι τα άλλα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι αυτά τα φουρτουνιασμένα κύματα ελπίδας που σε κατακλύζουν καθώς λαχτάρας να αγκαλιάσεις αυτό που έχεις επιθυμήσει και να μετουσιώσεις το ανεκπλήρωτο σε ένα χειροπιαστό κομμάτι της ζωής σου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/KPCBMBcBWoY" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γι' αυτό έρχεται και εκείνη η στιγμή που αναρωτιέσαι "Όνειρο ζω, μήπως;". Γιατί ξέρεις πως, καμιά φορά, όταν μεταβαίνεις από μια πραγματικότητα, σε μια άλλη, τότε η διάκριση από το όνειρο δεν είναι πάντα εύκολη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ποια πραγματικότητα ζεις, αυτή που θέλεις ή αυτή που έχεις; Τι είναι αληθινό και τι πλασματικό; Πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάμεσα σε αυτήν την ομίχλη αμφιβολιών και άρνησης προσπαθείς να κρατηθείς, μη θέλοντας να "ξυπνήσεις". Γιατί, αλήθεια άλλωστε, υπήρξε ποτέ κανένας να ξύπνησε από ένα βαθύ ύπνο και να μην ήθελε "δέκα λεπτάκια" ακόμα για να συνεχίσει το όνειρο που έβλεπε; </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ξέρεις τον τρόπο να κρατηθείς, εξάλλου αναρωτιέσαι εν τέλει, αν υπάρχει τρόπος. Απλώνεις αφελώς τα χέρια σου μήπως πιαστούν από κάπου ή μήπως κάτι πιαστεί από αυτά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/A9pNnKxewss" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"<i>Πόσο όμορφα είναι να σε σκέφτομαι ελπίδα γεμάτος. Κι είναι σαν ν' ακούω το πιο όμορφο τραγούδι απ' την πιο όμορφη φωνή του κόσμου. Μα εμένα πια δε μου φτάνει μόνο η ελπίδα. Δε θέλω πια ν'ακούω μόνο τραγούδια. Να τραγουδήσω θέλω κι εγώ</i>" έγραφε ο Ν. Χικμέτ (30 Σεπτέμβρη 1945).</div>
<div style="text-align: justify;">
Κι εσύ, κάπως έτσι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί τελικά αυτό που θέλεις δεν είναι απλά παράταση σε ένα όνειρο. Δεν σου αρκεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/zYfwykw9q5Q" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αφού, το μόνο για το οποίο είσαι στο έπακρο σίγουρος είναι ότι ονειρεύεσαι το όνειρό σου να μην είναι μόνο όνειρο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα όνειρα σου λοιπόν περιπλανιούνται , αναζητώντας ουτοπίες, πρόσωπα, έρωτα, ευτυχία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κατά την περιπλάνησή τους πολλές φορές θα βρεθούν στα σταυροδρόμια στα οποία εσύ θα σκοντάφτεις. Εκεί κοντοστέκονται κι αυτά μαζί σου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τρεμοσβήνουν, όπως η μικρή φλόγα ενός κεριού στον αέρα, καθώς εσύ, ανήμπορος να κινηθείς, κοιτάζεις με πόνο πίσω από ένα τζάμι τους δρόμους που ξανοίγονται πίσω σου και μπροστά σου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πάνω στους δρόμους αυτούς παρελαύνουν άλλα όνειρα, παρέα με αυτά που έζησες, εκείνα που θέλησες, αυτά που χάνεις, όσα θα κερδίσεις, αυτά που θα θελήσεις και εκείνα που θα ζήσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Καθώς εσύ κοιτάζεις λοιπόν, τα όνειρα μεταμορφώνονται σε δυο πουλιά και θα σου χτυπήσουν το τζάμι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/8CPpcKDtBx4" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ένα πουλί θα χτυπήσει και θα σου φωνάζει ότι άλλαξε ο καιρός. Το άλλο, θα σου χτυπήσει και θα σου φωνάζει ότι ήρθε ο καιρός.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όνειρα, λοιπόν, που δε θα ξεχαστούν μόλις ξυπνήσεις. Κι αν πάνε να ξεχαστούν, θα γίνουν πόνος για να αφήσουν τη σφραγίδα τους, προτού εξαϋλωθούν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Γι' αυτά τα όνειρα είναι που έχουν γραφτεί αμέτρητα τραγούδια. Όπως και αμέτρητα τραγούδια έχουν γραφτεί για τον έρωτα. Και πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για ονειρεμένους έρωτες. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως όνειρα και έρωτας να πορεύονται μαζί, μιας και συνυπάρχουν σ' όποιον ονειρεύεται με τα μάτια ανοιχτά και ερωτεύεται με τα μάτια κλειστά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/4MFx8ySwOVI" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όνειρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όνειρα που γίνονται μουσική. Όνειρα που γίνονται λέξεις. Κι αν αυτό εδώ το αφηρημένο κείμενο ήταν ραδιοφωνική εκπομπή, θα ονομάζονταν </div>
<div style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-size: large;">"Πού πάνε τα όνειρα όταν ανοίγουμε τα μάτια;"</span></blockquote>
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
_____</div>
<div style="text-align: justify;">
*<span style="font-size: x-small;"><i> <a href="https://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG3341" target="_blank">"Τα δυο φεγγάρια", doctv.gr</a></i></span></div>
</div>
gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-19981462067802318022019-05-29T02:18:00.001+03:002019-05-29T02:20:28.194+03:00Η πόρτα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigJ634NFn9KvOQ-yXMZ3l89MWV5zK_GHr-QEiRFn6PC0HQjNM4Aq6kIsUHpADZCZIRr-mDY3J3kaHbcP04J6hTHQP81BZm8QeqbLxyizWNBSpOfXK63yADJ9VyeCwlBf9An4NsEpqGGs2V/s1600/IMG_20190522_174511_854.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigJ634NFn9KvOQ-yXMZ3l89MWV5zK_GHr-QEiRFn6PC0HQjNM4Aq6kIsUHpADZCZIRr-mDY3J3kaHbcP04J6hTHQP81BZm8QeqbLxyizWNBSpOfXK63yADJ9VyeCwlBf9An4NsEpqGGs2V/s320/IMG_20190522_174511_854.jpg" width="256" /></a></div><br />
<div style="text-align: justify;">Τι υπάρχει πίσω από μια πόρτα; <br />
Μπορεί να υπάρχει ένα χωλ ή ένα πεζοδρόμιο, ένα σαλόνι ή μια αυλή. Ίσως να βρίσκεται ένα ζεστό μέρος γεμάτο θαλπωρή ή ένα κρύο δωμάτιο γεμάτο θλίψη. Μπορεί να βρίσκεται μια είσοδος αλλά και μια έξοδος στο κενό.<br />
<br />
Αλήθεια, η μορφή της πόρτας προδικάζει και το τι υπάρχει πίσω της; Αναμενόμενο είναι πίσω από μια χρυσοποίκιλτη πόρτα να βρίσκεται ένα παλάτι και πίσω από μια ετοιμόρροπη πόρτα να βρίσκεται μια τρώγλη. Κι άμα όμως πίσω από μια πολυτελή πόρτα βρίσκεται ένα κενό και αδιάφορο δωμάτιο; Κι αν πίσω από μια καταθλιπτική πόρτα απλώνεται ένα ζεστό και ανεκτίμητο σπιτικό;<br />
Μόνο να εικάζει κανείς μπορεί όσο δεν ανοίγει αυτήν την πόρτα.<br />
Ξεχνάμε ότι η Αλίκη,<a name='more'></a>πέφτοντας σε μια λαγότρυπα και περνώντας μέσα από μια πορτούλα με πόμολο που μιλούσε, έφτασε στη Χώρα των Θαυμάτων;<br />
<br />
Αν το καλοσκεφτείς, όλα πίσω από μια πόρτα είναι. Το σπίτι, η δουλειά, ο ύπνος. Όχι μόνο αυτά. Πίσω από μια πόρτα βρίσκονται πόθοι και πάθη, επιτυχίες και ατυχίες. Εκεί από πίσω είναι και οι φόβοι και οι ανασφάλειες, η αγανάκτηση και η στενοχώρια. Συνάμα, θα βρίσκεται η χαρά και η ευτυχία, η ελπίδα, η προσδοκία και το όνειρο.<br />
"Πόρτα της επιτυχίας", "πόρτα της ευτυχίας", "πόρτα της καριέρας", "πόρτα του έρωτα" και πόσα άλλες τόσες πόρτες υπάρχουν;<br />
Γιατί πόρτα δεν έχουν μόνο τα άψυχα κτίρια, πόρτα έχουν και οι άνθρωποι.<br />
Πόρτα έχει ο νους και η καρδία. Τόσο ο δικός μας νους και η δική μας καρδία, όσο και του ανθρώπου μπροστά μας.<br />
Κάθε μια από της διαδρομές της ζωής, σε μια πόρτα θα φτάνει.<br />
<br />
Γι' αυτό πίσω από μια πόρτα βρίσκεται η ουτοπία που αναζητά ο καθένας μας.<br />
<br />
Μόνο αν ανοίξει την πόρτα λοιπόν θα δει κάποιος τι υπάρχει από πίσω. Είναι βέβαια κάτι που χρειάζεται θάρρος και τόλμη. Ίσως είναι λιγάκι πιο εύκολο αν η πόρτα είναι μισάνοιχτη, γιατί μπορεί να προλάβει να ρίξει μέσα μια κλεφτή ματιά. Είναι πιο δύσκολο αν η πόρτα είναι κλειστή και πολύ πιο δύσκολο αν η πόρτα αυτή ήταν ανοιχτή, αλλά με φόρα έκλεισε και αμπάρωσε.<br />
Ωστόσο αυτό που πρέπει είναι απλά να χτυπήσει την πόρτα αυτή. Και καμιά φορά ίσως να πέσει πάνω της με φόρα για να την γκρεμίσει.<br />
<br />
Γιατί εν τέλει αυτό που μετράει είναι αν βρίσκεται κάποιος στο δωμάτιο πίσω από την πόρτα. Ακόμα και ορθάνοιχτη να είναι μια πόρτα, εάν δεν είναι κανείς μέσα, τι να το κάνεις...<br />
<br />
Πίσω από ποια πόρτα πόρτα βρίσκεται η δική σου ουτοπία;</div><br />
<i><br />
</i> <i>Φωτο: 21/05/19, οδός Γοργόλη, Ιωάννινα</i></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-13164496389846548212019-04-23T03:53:00.003+03:002019-04-23T04:06:06.463+03:00Σήκωσε τα μάτια σου για λίγο προς τα πάνω<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Εκεί είναι ψηλά.<br />
Για να σε δοκιμάσει πάλι. Για να χτυπήσει πότε μια Μι μινόρε και πότε μια Λα ματζόρε στις χορδές μέσα σου.<br />
Πάντα σε καθήλωνε. Δεν ξεφεύγεις από ένα <a href="https://emxk.blogspot.com/2016/11/blog-post.html" target="_blank">ολόγιομο φεγγάρι</a>. Ούτε αυτό σου ξεφεύγει.<br />
Θυμάσαι συνειρμικά, μια βραδιά του περασμένου καλοκαιριού που έφερνες 2-3 φορές γύρω το τετράγωνο για να βρεις από πού θα ξεπεταχτεί η πανσέληνος. Και χαμογελάς.<br />
<br />
Μα τη "ματζόρε" τη διαδέχεται η "μινόρε" και με βλέμμα πιο αυστηρό, με πιο μισόκλειστα μάτια, μένεις και το κοιτάζεις εκεί ψηλά.<br />
Καβγά θέλεις να του στήσεις, επειδή είναι όμορφο αλλά μακρινό, επειδή γεννά την ανάγκη να το απολαμβάνουν δυο ζευγάρια μάτια και όχι ένα, που όταν το χορτάσουν θα χαμηλώσουν να στραφούν αντικριστά προτού κλείσουν για να δώσουν φως στα μάτια της <span style="font-size: small;">καρδιάς</span>.<br />
Μα κι αυτό εκεί ψηλά που στέκει, σαν απόμακρο και θλιμμένο φαντάζει όταν δε μπορεί να λάμψει πίσω από τα σύννεφα και γίνεται μια φωτισμένη αχλή. Κάθε που διαλύεται το σύννεφο όμως, σου χαρίζει απλόχερα την σαγηνευτική γοητεία του.<br />
<br />
Με το βλέμμα σου στυλωμένο ψηλά σ' αυτό το φεγγαρόφωτο, μόνος, μέσα σε μια κατάσταση αποπροσωποποίησης βρίσκεσαι μετέωρος ανάμεσα σε αναμνήσεις από όσα έζησες, σκέψεις για το πριν, το τώρα και το μετά, για ό,τι πόθησες πολύ και τι δεν πόθησες αρκετά, για το τι δεν τόλμησες αρκετά και για το τι έδωσες το είναι σου, για το πώς ο πόνος γίνεται χαρά και η χαρά πόνος, για το πώς απέτυχες και το τι πέτυχες.<br />
<br />
Βαθιά αναπνοή. Σκέφτεσαι, άραγε είσαι ο μόνος που το κάνει τώρα αυτό; Ίσως κάπου αλλού, κάποιο άλλο πρόσωπο τώρα να κάνει το ίδιο με σένα. Ίσως να κάνει τις ίδιες σκέψεις με εσένα. Ίσως να κάνει τις ίδιες σκέψεις για εσένα. Ίσως να επικοινωνείτε με κάποιον τρόπο χωρίς να το ξέρετε. Ίσως σηκώνετε το χέρι μήπως αγγίξετε το άβαταρ του άλλου. Ίσως το φεγγάρι που θαυμάζετε να μεταμορφωθεί σε ένα πρόσωπο.<br />
Σιωπή. Κι ένα σύννεφο περνάει σαν αυλαία. Και το βλέμμα θα χαμηλώσει, θα γυρίσει δεξιά. Κανείς. Ναι, σε αυτό το φεγγάρι αξίζει να το απολαμβάνεις όχι μόνος.<br />
<br />
Θα φύγεις. Θα προσπαθήσεις να ξεφύγεις. Διότι δεν ξεφεύγεις από ένα <a href="https://emxk.blogspot.com/2016/11/blog-post.html" target="_blank">ολόγιομο φεγγάρι</a>, ειδικά όταν αυτό μετά θα σκάει από το παράθυρο στο κρεβάτι σου και δε θα χορταίνεις να το χαζεύεις.</div>
<div style="text-align: center;">
<blockquote class="tr_bq">
<i><span style="font-size: large;">"Σήκωσε τα μάτια σου για λίγο προς τα πάνω. <br />Έχει ένα πολύ όμορφο φεγγάρι σήμερα."</span></i></blockquote>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioh0mWZpOMoLDeplvcK0Dohbloj4U652X2u5jWXoBqzsRp8IUe2qRRT-bZCbYRVHVXttXJFEqWfmss4qxGenDh3nZLui1mUqGbt02_jHL9z1iXU2xKsAosn0EfUgfJfzyx5JoChnb3Y2Be/s1600/20190421_033601.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioh0mWZpOMoLDeplvcK0Dohbloj4U652X2u5jWXoBqzsRp8IUe2qRRT-bZCbYRVHVXttXJFEqWfmss4qxGenDh3nZLui1mUqGbt02_jHL9z1iXU2xKsAosn0EfUgfJfzyx5JoChnb3Y2Be/s640/20190421_033601.jpg" width="480" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
20/04/19, 03:10</div>
<br /></div>
gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-43574481698501683632019-01-05T02:25:00.000+02:002019-01-05T02:25:52.257+02:00Λευκές περιπλανήσεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Εσύ, οι σκέψεις σου, για συντροφιά μια φωτογραφική μηχανή και ένας μοναχικός περίπατος στο χιόνι.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFA-9GFOdwyiPbuKISzxPz7FIPfGMQefiS26X3qXeUi3UFwwBaD4ZSEJLEJ8W5qkRyoXaaMUO0emKUKTVEanWytjjLNJseNBZowp0U_ocBJF_LEZjFmxF2UlaSCg39bG9zUYfYhx-qVs4t/s1600/IMG_1401.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1037" data-original-width="692" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFA-9GFOdwyiPbuKISzxPz7FIPfGMQefiS26X3qXeUi3UFwwBaD4ZSEJLEJ8W5qkRyoXaaMUO0emKUKTVEanWytjjLNJseNBZowp0U_ocBJF_LEZjFmxF2UlaSCg39bG9zUYfYhx-qVs4t/s320/IMG_1401.jpg" width="213" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh40NDSU6UD9zZ4yYrrDSm2hVN_PeA1s2Fs9FNPBzX42pY98noIXmSaDG8QcjQs6QaTyb8In0LdZoEXG3MrGlOK2E90ZpNs8yviXO9uqlQBzgPS9mKmAYQZQw1EfFgF6HlT1gzBRXKbzjLC/s1600/IMG_1422.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1037" data-original-width="692" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh40NDSU6UD9zZ4yYrrDSm2hVN_PeA1s2Fs9FNPBzX42pY98noIXmSaDG8QcjQs6QaTyb8In0LdZoEXG3MrGlOK2E90ZpNs8yviXO9uqlQBzgPS9mKmAYQZQw1EfFgF6HlT1gzBRXKbzjLC/s320/IMG_1422.jpg" width="213" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOZg2KBfR7WNDDn-PU3G9_kfA7bVYV7iZPQ7sfx64LRZJ3YX87GG97uM81o1IXISQYqdNPYjvs2JQwsMGEyHbQ7NnIRPECcSbpZ3UTGKVwyq8F2EFWSYkJcZI-IiMYF9shAx42PiEgEHoe/s1600/IMG_1436.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1037" data-original-width="692" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOZg2KBfR7WNDDn-PU3G9_kfA7bVYV7iZPQ7sfx64LRZJ3YX87GG97uM81o1IXISQYqdNPYjvs2JQwsMGEyHbQ7NnIRPECcSbpZ3UTGKVwyq8F2EFWSYkJcZI-IiMYF9shAx42PiEgEHoe/s320/IMG_1436.jpg" width="213" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8TPYP0cqJwJf6ax69IQAQ5S3-YLJXGSkAGVvLsQLxw0DZEhesCqMKaLmX3znHf8CkHT_q5aZtY6HZO67dY4gsaKWMYjQ86ixb2CDFxQz5-VXbieQC0kBWL91Ll7UMQXTGiF6LgAhvlXbB/s1600/IMG_1435.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1037" data-original-width="692" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8TPYP0cqJwJf6ax69IQAQ5S3-YLJXGSkAGVvLsQLxw0DZEhesCqMKaLmX3znHf8CkHT_q5aZtY6HZO67dY4gsaKWMYjQ86ixb2CDFxQz5-VXbieQC0kBWL91Ll7UMQXTGiF6LgAhvlXbB/s320/IMG_1435.jpg" width="213" /> </a></div>
<div style="text-align: justify;">
Αργοί ρυθμοί, λίγη κίνηση, περίεργη ηρεμία.<br />
Ησυχάζει η πόλη όταν τη σκεπάζει σαν κουβέρτα το χιόνι. Σαν να χαλαρώνει και να καταλαγιάζει.<br />
Όταν τελειώσει ο πρώτος ενθουσιασμός, το παιχνίδι, ο χιονοπόλεμος και η ζωντάνια θα μαζευτεί στο σπίτι της, όταν πέσει ο ήλιος και τα θολά φώτα της πόλης θα φέξουν, θα δεις σκόρπιους περιπατητές να περιδιαβαίνουν. Σαν σκιές να περιπλανώνται μέσα στην ησυχία. Σαν να βλέπεις τις σκέψεις σου να αποκτούν μορφή και ως μοναχικές φιγούρες να παίρνουν ένα δρόμο αναζήτησης προς άγνωστη κατεύθυνση. Ή σαν να ψάχνουν τον προορισμό τους.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7B8ChQLsJDzZ8MDucEXXPJtweYapKtxZrW_gbGhliPhEbF4SggRWUxnTsj4mGA5a61nUCjsYvnyLUEgjgJY8pwj2xYHeWNskPWoH1ExI89F7uCxNNBU0FyI6cNweyNhkqOHWSJCVYAkz7/s1600/IMG_1451.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7B8ChQLsJDzZ8MDucEXXPJtweYapKtxZrW_gbGhliPhEbF4SggRWUxnTsj4mGA5a61nUCjsYvnyLUEgjgJY8pwj2xYHeWNskPWoH1ExI89F7uCxNNBU0FyI6cNweyNhkqOHWSJCVYAkz7/s640/IMG_1451.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λένε πως το χιόνι εξαγνίζει.<br />
Τις σκέψεις τις καθαρίζει;<br />
Με συντροφιά μια φωτογραφική μηχανή, περιπλανάσαι σε μέρη γνώριμα μα αλλιώτικα, κοντοστέκεσαι, συλλογίζεσαι.</div>
<br /></div>
gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-31920619355856187542018-11-27T04:18:00.000+02:002018-11-27T04:23:40.913+02:00for R<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<blockquote class="tr_bq">
<i>"Όταν αισθάνεσαι ότι τα τραγούδια μιλούν για σένα, <br />
τότε διαπιστώνεις ότι η ζωή έχει soundtrack"</i></blockquote>
1) Haelos - Dust (Live on KEXP)<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yRf6Al4XDMY" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=yRf6Al4XDMY</a><br />
2) M83 - Wait<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=lAwYodrBr2Q" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=lAwYodrBr2Q</a><br />
3) The Jesus and Mary Chain - Just like honey<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=sCnBt9qCB8c" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=sCnBt9qCB8c</a><br />
4) Ντο Δίεση - Να 'σουν εδώ<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=GejNQUZAQjE" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=GejNQUZAQjE</a><br />
5) Lord Huron - The night we met<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=wGF7PswOENQ" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=wGF7PswOENQ</a><br />
6) She Wants Revenge - Take the world<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=lQJVeOiC-wc" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=lQJVeOiC-wc</a><br />
7) I saw 43 sunsets - Nightcall/Under your spell (cover)<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=ebDtFteoDkA" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=ebDtFteoDkA</a><br />
8) Qunatic & Flowering Inferno - Cumbia sobre el mar<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=1HzxlcrLHQ0" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=1HzxlcrLHQ0</a><br />
9) Sweet Coffee - My moon<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=ynFTWGub5VA" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=ynFTWGub5VA</a><br />
10) Keep Shelly in Athens - Oostende<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=a4TQt1s-Go0" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=a4TQt1s-Go0</a><br />
11) Σωκράτης Μάλαμας - Του ανέμου το φτερό<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=rLDJbdg_svc" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=rLDJbdg_svc</a><br />
12) Husky Rescue - Poison<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=gvQXbOszowI" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=gvQXbOszowI</a><br />
13) Barcelona - Please Don't Go (Elkoe Remix)<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=g7LTAXfQbwQ" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=g7LTAXfQbwQ</a><br />
14) London Grammar - Stay awake<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=bi1PtArFZ1M" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=bi1PtArFZ1M</a><br />
15) The ghost of Helags - Under my skin<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=puioeoBeUUY" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=puioeoBeUUY</a><br />
16) Sivert Hoyem - Sleepwalking man<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=X_WFYLxywyc" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=X_WFYLxywyc</a><br />
17) Le Flex - Kiss me<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=h_tS8YMXMZQ" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=h_tS8YMXMZQ</a><br />
18) Blow - Close to you<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=pgapJ48OONg" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=pgapJ48OONg</a><br />
19) Παύλος Παυλίδης - Η Γοργόνα<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=U-4jgjIvYP0" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=U-4jgjIvYP0</a><br />
20) Gadjo Dilo - Αλλα μου λεν τα μάτια σου<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=XIGx2X5BFhs" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=XIGx2X5BFhs</a><br />
21) Σταύρος Λαντσιας - The Waltz of the Eyes<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=Wr--j0NPiro" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=Wr--j0NPiro</a><br />
22) Ondatropica - Cumbia espacial<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=0TKH8tFKHbE" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=0TKH8tFKHbE</a><br />
23) Tina Dico - Someone you love<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=m-PqQNdh-Dk" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=m-PqQNdh-Dk</a><br />
24) <b>...?</b></div>
gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-13808541995427928072018-11-05T03:20:00.001+02:002018-11-05T03:20:52.729+02:00Mono<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAiU12U6N3MBc4CWol4Bl6V778KKIlbQTJqXWpfF74YTUzCfL8b8hTajcLVUAXVWccSc5VzIehooqaAU12wjb8meMBrOMqZVUE-Ea0urZ_f1OTQtAJ4zWfEY9zhSl5Gi10XVg9zfMAugQS/s1600/20181105_001803.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAiU12U6N3MBc4CWol4Bl6V778KKIlbQTJqXWpfF74YTUzCfL8b8hTajcLVUAXVWccSc5VzIehooqaAU12wjb8meMBrOMqZVUE-Ea0urZ_f1OTQtAJ4zWfEY9zhSl5Gi10XVg9zfMAugQS/s400/20181105_001803.jpg" width="195" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Έτσι απλά ξεπηδούν τα αποφθέγματα εν τέλει. Και εκεί που δεν το περιμένεις, εντελώς ανέμελα, σαν βεγγαλικά σκάνε τα μεγάλα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.</i></div>
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Mono, μόνος, μόνοι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μπορεί να τη ζεις. Ίσως και να την έχεις βιώσει. Μοναξιά τη λένε και τη συναντάς παντού τριγύρω καθημερινά. Ακόμη και εκεί που φαινομενικά δεν υπάρχει.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Νυχτερινή διασκέδαση, συνωστίζεσαι ανάμεσα στους θαμώνες, στον καπνό και τη φασαρία. Στιγμιαία αποκόβεσαι νοητά από τη μουσική, το ποτό, "αιωρείσαι" σε ένα κενό και παρατηρείς τριγύρω σου. </div>
<div style="text-align: justify;">
Βλέπεις κάποιες παρέες να γελούν, κάποιες άλλες να στέκονται βαριεστημένες κοιτάζοντας τα κινητά τους. Βλέπεις ζευγάρια ερωτευμένα και ζευγάρια ρουτινιασμένα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Βλέπεις και εκείνον τον τύπο πάλι, που είναι κάθε φορά μόνος του με το ποτό του, δεν έχει παρέα, δεν μιλάει, δεν τον κάνουν παρέα. Θα πέσεις στην παγίδα με μειδίαμα να τον χαρακτηρίσεις γραφικό, μα αμέσως αναρωτιέσαι τι ιστορία κουβαλάει και είναι πάντα μόνος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Γυρνάς ξανά τη ματιά σου στον υπόλοιπο κόσμο και πια βλέπεις άτομα και μονάδες. Και αναρωτιέσαι ποιος είναι ο μόνος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το αναρωτιέσαι αυτό, διότι διακρίνεις τη βουβή κραυγή του καθενός για ανάγκη επικοινωνίας και τον κόπο για να κερδίσει αποδοχή. Κραυγή που πνίγεται μέσα στις ανασφάλειες και τα άγχη που φέρνει ο χρόνος. Κόπος που μάταια αναλώνεται σε ανούσια και επιφανειακά καπρίτσια του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Και τι μένει στο τέλος; Μια "βιτρίνα" και μια ανεκπλήρωτη ανάγκη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχεις ακούσει ότι, είναι κάποιοι που επιλέγουν να είναι μόνοι, όπως ισχυρίζονται. Άλλοι λένε, ότι είναι καλό να είσαι μόνος, καθώς έτσι τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Αλήθεια είναι αυτό, με μια όμως σπουδαία διαφορά: άλλο πράγμα η μοναχικότητα και άλλο πράγμα η μοναξιά. Και η μοναξιά είναι αβάσταχτη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Από επιλογή μόνος; Όχι. Απλά έχει πείσει τον εαυτό του γι' αυτό, όντας σε μια κατάσταση άρνησης. Από κακές επιλογές μόνος; Πιθανόν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Φυσικά, μόνος δεν είναι απαραίτητα εκείνος που απλά δεν έχει σύντροφο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Καθώς η μοναξιά είναι αβάσταχτη, πολλοί είναι εκείνοι που από ανασφάλεια θα εγκλωβιστούν σε μια προβληματική και ανεπαρκή σχέση. Που αντί για φίλους θα έχουν συναγωνιστές στο αλκοόλ. Που αντί να τσαλακωθούν και να νιώσουν τον έρωτα θα επιζητούν το εφήμερο σεξ αυτοεπιβεβαίωσης.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή είναι η σύγχρονη μοναξιά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή, που απαντάς μηχανικά "καλά" όταν σε ρωτάνε "τι κάνεις". Που σε φοβίζει να είσαι ειλικρινής στους οικείους σου. Που σε ποτίζει με ανασφάλειες. Που σε έχει κλείσει σε ένα συναισθηματικό κέλυφος. Που σε κάνει να χρειάζεσαι το ψέμα. Που νιώθεις μέσα σου ένα διαρκές κενό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δύσκολο πράγμα η μοναξιά. Όποιος την έχει ζήσει το ξέρει. Άλλωστε, όπως είπε και ο στιχουργός, μέσα στη μοναξιά ο άνθρωπος ακόμα και στη χαρά φαλτσάρει. Και όταν γλεντούν οι άλλοι, γίνεται μόνος δυο φορές και σκύβει το κεφάλι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε κανέναν δεν αξίζει η μοναξιά. Σε κανέναν δεν αξίζει να είναι ή να νιώθει μόνος. Και μάλλον κανένας δεν δικαιούται να είναι μόνος</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>- Πόσοι μόνοι τελικά υπάρχουν στον κόσμο;</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>- Είναι πολλοί μόνοι σ' αυτόν τον κόσμο.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>- Αφού είναι τόσοι πολλοί, γιατί δεν βρίσκει ο ένας τον άλλον;</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>- Μήπως επειδή έχει χαθεί η επικοινωνία;</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κι εσύ; Ναι εσύ. Τι είσαι; Είσαι μόνος; Νιώθεις μόνος; Βαρέθηκες να είσαι μόνος;</div>
<div style="text-align: justify;">
Τι ζητάς, τι προσμένεις, τι σου λείπει;</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/ltqUBxOsy6w/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/ltqUBxOsy6w?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
<br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-12588721012717473682018-09-24T03:06:00.001+03:002018-09-24T03:22:19.193+03:00Terminal B<div dir="auto" data-removefontsize="true" data-originalcomputedfontsize="16"><div dir="auto" data-removefontsize="true" data-originalcomputedfontsize="16"><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Βρίσκεσαι καθισμένος πάνω σε μέταλλο και πλαστικό. Το βλέμμα χαμηλά εστιάζει στη γαλάζια μοκέτα. Σηκώνεις τα κεφάλι ψηλά και τα μάτια πέφτουν σε στρογγυλά φωτιστικά. Design. Στο αριστερό χέρι ένας καφές στο δεξί το κινητό.<br><br>Θυμάσαι, μα δεν έχεις συνειδητοποιήσει, πώς έφτασες να κάθεσαι εκεί, πώς παραπάτησες στις κυλιόμενες σκάλες, πώς περιφέρθηκες ανάμεσα σε ράφια με σοκολάτες ντυμένες σε χρυσό και ασήμι, πώς μηχανικά ακολούθησες το υπόλοιπο "κοπάδι" βαδίζοντας ανάμεσα σε μπλε ιμάντες και νίκελ κολωνάκια, πώς αγκάλιασες, χαιρέτησες και αντάλλαξες υποσχέσεις.<br><br>Μια γουλιά καφέ και μια ματιά στο κινητό• καμία ένδειξη με κόκκινο στην οθόνη. Και συνεχίζεις να κάνεις αυτό που δεν κάνουν όσοι είναι απορροφημένοι στην εφημερίδα τους ή στο tablet τους. Παρατηρείς.<br><br>Παρατηρείς τους διερχόμενους συνταξιδιώτες -ίσως οχι στην ίδια πτήση μα σίγουρα ναι σε τούτη την πλάση-. <br>Συνταξιδώτες που κινούνται σαν να έχουν συγχρονιστεί σε έναν βουβό ρυθμό. Βήματα είτε αργά είτε βιαστικά, πάντως απαθή και μηχανικά. Πρόσωπα περίπου ανέκφραστα. Βλέμματα που ανταμώνουν στο κενό.<br><br>Ένα κουδούνι ακούγεται και μιά φωνή πασχίζει να φτάσει στα αυτά που πρέπει και σκέφτεσαι "γιατί όχι, μουσική θα μπορούσε να είναι και αυτό, θυμάμαι ένα τέτοιο sample".<br><br>Συνειρμικά μουσικές αρχίζουν να ξανάρχονται στα αυτά σου και στίχοι αγαπημένων τραγουδιών να ξεδιπλώνονται. Μα τι παράξενα πράγματα είναι αυτά τώρα! Παράξενα που το τραγούδι που θυμήθηκες τελικά είχε ερέθισμα τις εικόνες μπροστά σου.<br>"<i>Strangers passing in the street<br>By chance two seperate glances meet<br>And I am you and what I see is me</i>" <br>σου έχουν πει οι Pink Floyd με το "Echoes". Κοιτάζεις ξανά τριγύρω σου όλους αυτούς που περιπλανούνται και χαμογελάς. "Πόσο δίκιο", σκέφτεσαι.<br><br>Γουλια καφέ και ξανά βλέμμα στο κινητό, μηχανικά αυτή το φορά. Διαπιστώνεις οτι, εκεί που καθεσαι, τελικά είναι πολύ εύκολο να χαθείς στις σκέψεις σου. Ε, και τότε είναι που σφίγγεις το κινητό σου και ξαναδιαβάζεις κάτι. Θυμάσαι και σκέφτεσαι. Χάνεσαι για λίγο, δεν ξέρεις αν θυμώνεις, αν νοσταλγείς ή αν ελπίζεις, μάλλον παλινδρομείς κάπου εκεί ανάμεσα.<br>"<i>Πέρασαν χρόνια και κατάλαβα τι φταίει<br>Που όλοι δειλιάζουμε μπροστά στην ομορφιά<br>Ακούω καλύτερα τη γάτα μου να κλαίει<br>Παρά τους πόθους μου να ουρλιάζουν σαν σκυλιά</i>"<br>έχει τραγουδήσει ο Γιάννης Αγγελάκας με το "Πόθοι". Κάπως νιώθεις περισσότερο τώρα αυτό έχεις ακούσει. Μάλλον δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Μα το νιώθεις πιο βαθια μέσα σου, ακόμη και αν έχεις δώσει λάθος ερμηνεια.<br><br>Τελευταία γουλιά καφε και σηκώνεσαι. Κινητό στην τσέπη, "μην περιμενεις κόκκινη ένδειξη προς το παρόν" σκεφτεσαι. Πλησιάζεις στο μεγάλο παράθυρο και ακουμπάς στο περβάζι. Αυτό που έχεις μπροστά σου κόβει την ανάσα σαν ένα έργο τέχνης που φύση και άνθρωπος έστησε για σένα: τα φλεγόμενα χρώματα του δειλινου, ένα σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι που μόλις ανέτειλλε και απο κάτω να τροχοδρομούν αεροπλάνα. Μόνο που για κάποια δευτερόλεπτα εσύ βλέπεις να τροχοδρομουν πρόσωπα, όνειρα, έρωτες, προσμονές, στενοχώριες, φόβοι, ελπίδες. Εξάλλου το αεροπλανο δεν είναι μόνο ένα σύνολο απο σίδερα, είναι όλα αυτά που κουβαλάει• ναι όλοι αυτοί άγνωστοι που παρατηρείς να περιπλανώνται δίπλα σου. Εκείνη τη στιγμή νομίζεις οτι στα αυτιά σου ψιθυρίζει ο Θανάσης τους στίχους από τον "Διάφανο":<br>"<i>Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα<br>αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα</i>". </span></div><div dir="auto" data-removefontsize="true" data-originalcomputedfontsize="16"><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Ρε τον Θανάση! Τις στιγμές εκείνες το μείγμα μέσα σου είναι σχεδόν εκρηκτικό. Η ομορφια την πλάσης μπροστά σου και μέσα σου η ομορφιά των πόθων σου, ο τρόμος των "θέλω" σου, η αγριότητα των ονείρων σου και το μπόι του εαυτού σου. <br>Ποιά όνειρα; Ποιά γίναν και ποιά επόμενα; Κι άμα τα επόμενα είναι σ' αυτά που γίναν; Κι άμα τα όνειρα είναι τα επόμενα; Σπίθες.</span></div><div dir="auto" data-removefontsize="true" data-originalcomputedfontsize="16"><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br>Αυτόματα προσπαθείς να απαθανατίσεις τη στιγμή σε μερικά megabytes. Μάταια βέβαια. Οπότε με τον "Διάφανο" να ακούγεται βουβά στα αυτιά σου προσπαθείς να ρουφήξεις όσο περισσότερο μπορείς από τη στιγμή. Τελευταίες ματιές και μια βαθιά ανάσα.<br>Χαμογελάς.</span></div><div dir="auto" data-removefontsize="true" data-originalcomputedfontsize="16"><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt7xTp10PZq4hR3IvZf5TvwA7cj4ne72HTekBzL5CPv0t0RYOYEcth9h0uty9wlISozBHuucbpkpjtep84N3G3TvYVWR5Ql6grxS7lqZQP-SeRF1ZSrhLiXzgT3Dpc-DF9t8FKDzqnHC7B/s640/blogger-image-362373636.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt7xTp10PZq4hR3IvZf5TvwA7cj4ne72HTekBzL5CPv0t0RYOYEcth9h0uty9wlISozBHuucbpkpjtep84N3G3TvYVWR5Ql6grxS7lqZQP-SeRF1ZSrhLiXzgT3Dpc-DF9t8FKDzqnHC7B/s640/blogger-image-362373636.jpg"></a></div><br>"-<i>Με συγχωρείτε, πετάτε για Ιωάννινα; Θα θέλατε να μας δώσετε την χειραποσκευή σας, για μεταφορά στο χώρο αποσκευών δωρεάν;</i>" <br><br>Βρίσκεσαι πια να στηρίζεσαι στη χειρολαβή του λεοφορείου που σε οδηγεί στο αεροπλάνο. Ναι, θα επιβιβαστείς σε αυτό το μαγικό σύνολο από σίδερα που μεταφέρει πρόσωπα, όνειρα, έρωτες, προσμονές, στενοχώριες, φόβους, ελπίδες. <br>Θυμάσαι, αλλά μάλλον δεν έχεις συνειδητοποιήσει, την τυπική καλησπέρα από το ground staff στην πύλη Β26, το ασυναίσθητο χάζεμα στο κινητό σου περιμένοντας στην ουρά και την παράδοση της χειραποσκευής σου.<br><br>Βρίσκεσαι να ανεβαίνεις τα πρώτα σκαλοπάτια του αεροπλάνου. Τελικά οι μουσικές μέσα σου επανέρχονται. Τελευταίο βήμα στο κατώφλι της πόρτας. Ο χαμογελαστός χαιρετισμός της αεροσυνοδού μάλλον δεν έφτασε στα αυτιά σου. Επειδή μια μελωδία ηχούσε ήδη και τα λόγια του "Wait" των Μ83 να σου λένε,<br>"<i>Set your dreams where nobody hides</i>".<br><br>Χαμογελάς, μα τη στιγμή τούτη, ακόμη κι εσύ θα ήθελες να ξέρεις τι σημαίνει το χαμόγελο αυτό. Και περισσότερο θα ήθελες να ακούσεις μία φωνή να ρωτάει "<i>τί είναι τώρα το χαμόγελο αυτό</i>";<br></span></div></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1013263617235122625.post-74365361068592377872017-03-05T16:20:00.001+02:002017-03-05T16:20:59.608+02:00Ο Φοίβος Δεληβοριάς κάνει τον καλύτερο γάμο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Ναι, ο Φοίβος Δεληβοριάς κάνει το καλύτερο πάντρεμα. Θα εξηγηθώ, για να μην παρεξηγηθώ.</div><div style="text-align: justify;">Το τριήμερο της Αποκριάς του 2017 μας βρήκε στην Αθήνα για ένα γάμο (τι σύμπτωση κι αυτή) εκλεκτών φίλων (Μιχάλη και Εύα να ζήσετε!), οπότε οι μέρες αυτές ήταν γεμάτες από πρόγαμο, γλέντι, αντάμωμα παλιών φίλων, γάμο, γαμήλιο γλέντι και βόλτες στην Αθήνα.</div><div style="text-align: justify;">Για τον επίλογο αυτής της εξόρμησης παρευρεθήκαμε και σε ένα άλλο "παντρολόγημα", σε εκείνο του Φοίβου Δεληβοριά που μαζί με τους "ΓΙΑΝ ΒΑΝ" παρουσίαζε τον "Διπλοπαντρεμένο". Πού; Στο Hotel Ερμού. Πότε; Κυριακή 26/02, απόγευμα. Ήταν η 4η και τελευταία Κυριακή από τις προγραμματισμένες εμφανίσεις του Φοίβου, σε κάθε μια από την οποία είχε και από έναν καλεσμένο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEWHYr4WBhrgnTFDDRWTi2AegZE7No3BwZ_S8mYp1np4h-ThLIYJHf9pivV7NQJROmsMc-19wrMyh1n8FdylXqCZdqRmQRFmbDeClZSqN2f9vXBBSgNzK7F2e-OStquf05Qx561T8FEWsX/s1600/IMG_8790.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEWHYr4WBhrgnTFDDRWTi2AegZE7No3BwZ_S8mYp1np4h-ThLIYJHf9pivV7NQJROmsMc-19wrMyh1n8FdylXqCZdqRmQRFmbDeClZSqN2f9vXBBSgNzK7F2e-OStquf05Qx561T8FEWsX/s320/IMG_8790.JPG" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;">Η ιδέα; Να παντρέψει το "πρέπει" με το "δεν πρέπει", το "ποιοτικό" με το "μπανάλ" και να βγάλει κάτι όμορφο από εκεί που το lifestyle δεν αφήνει να βγει. (Για να γίνει κατανοητό: πρώτη καλεσμένη του Φοίβου ήταν η Άννα Βίσση...)</div><div style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/S6QoHMNudPA" width="560"></iframe></div><div style="text-align: justify;">Αυτήν τη φορά καλεσμένος ήταν ο Σπύρος Σιώλος, λεβέντης, ο καλύτερος του κάμπου, στα πρότυπα του Γιάννη Καψάλη.</div><div style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/QhKCX_0ycRU" width="560"></iframe></div><div style="text-align: justify;">Ήταν ένα απογευματινό γλέντι, με γουστόζικο λαϊκοδημοτικό προσανατολισμό, με πολύ ωραία ενορχήστρωση και έναν εντελώς ακομπλεξάριστο Φοίβο Δεληβοριά που τα δωσε όλα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl9NnFPDp5oCTK0vt7upmL6z8IOUU8i0HgYlHvzl9TahyphenhyphenHipHmpcd8XOJ-xPdMH_G-M6d28z_YImOCe5faZR7vebjNjBRk1M3KPqyMH5_xedQo_jBiWD40nQO_jhGAnOkEfxhW8ucf-rw-/s1600/IMG_8792.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl9NnFPDp5oCTK0vt7upmL6z8IOUU8i0HgYlHvzl9TahyphenhyphenHipHmpcd8XOJ-xPdMH_G-M6d28z_YImOCe5faZR7vebjNjBRk1M3KPqyMH5_xedQo_jBiWD40nQO_jhGAnOkEfxhW8ucf-rw-/s320/IMG_8792.JPG" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;">Και αγαπημένα τραγούδια μας είπε (Αφού δε μ' αγαπάς, Μπάσταρδος γιος, Χάλια, Καθρέφτης, Αυτή που περνάει, Σε βλέπω σαν φίλο, Καλλιθέα, Εκείνη κ.α.), και ιστορίες μας είπε (Η γυναίκα του πατώκου, Η μποσα νοβα του Ησαία, Υβρεοπομπή, Ο διπλοπαντρεμένος) και ήπιαμε και χορέψαμε. </div><div style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/MmYlRhgNVcE" width="560"></iframe></div><div style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/UMvNr9aOTew" width="560"></iframe></div><div style="text-align: justify;">Περιμέναμε έναν ακόμη καλεσμένο, ο οποίος είχε ανακοινωθεί τις προηγούμενες ημέρες, τον Δημήτρη Μυστακίδη. Μείναμε όμως με το χατίρι, γιατί δεν εμφανίστηκε τελικά εξ αιτίας κάποιου απροόπτου.</div><div style="text-align: justify;">Το κενό του Μύστακα ανέλαβε να καλύψει ξανά ο Φοίβος, παίζοντας τη "Γυφτοπούλα" του Μπάτη και τέλος, το παντρολόγημα ολοκληρώθηκε με Σπύρο Σιώλο ξανα.</div><div style="text-align: center;"><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/cYS7VFQtsWg" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div><br />
<div style="text-align: justify;">Γι' αυτό λοιπόν, ο Φοίβος Δεληβοριάς έκανε το καλύτερο γάμο. "Έντεχνο" και "Λαϊκοδημοτικό" ζουν βιο ανθόσπαρτο. Και εμείς κλείσαμε με τον πιο όμορφο τρόπο τη γαμήλια εξόρμηση. Και βγάλαμε και το απωθημένο μας να ακούσουμε ζωντανά Δεληβοριά. </div><div style="text-align: justify;">Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς...</div></div>gmLhttp://www.blogger.com/profile/04763697856654884085noreply@blogger.com0