Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Το Τέλος

...που δεν ήρθε ποτέ
εκτός
κι αν η πραγματικότητα που ζούμε η συντέλεια ενός άλλου ιδανικού κόσμου...
Τα φιλαράκια μας οι Μάγιας πέσαν έξω τελικά. Μάλλον αποδεικνύεται ότι ο φουκαράς που σκάλιζε την πέτρα, όταν έφτασε στην 21-12-2012 απηύδησε και πέταξε το σφυρί και το γκαλέμι και πήγε για βρούβες.

Πάντως, αν όντως, γνωρίζαμε ότι το τέλος του κόσμου μας ήταν 21-12-12, τι θα κάναμε;
Προσωπικά πιστεύω ότι θα φρόντιζα να κάνω ό,τι δεν είχα τολμήσει και να βγάλω όσα πιο πολλά απωθημένα είχα: να κάνω δραστηριότητες που είχα αποφύγει, να βρίσω κατάμουτρα όσους αντιπάθησα σφόδρα, να την πέσω στις γκόμενες που δεν είχα το θάρρος, να ανοίξω την καρδιά μου στην κοπέλα που ερωτεύτηκα σφόδρα, να ζητήσω συγγνώμη από τους φίλους που πλήγωσα, να...

Βλέπετε μια δίχως-αύριο κατάσταση απελευθερώνει τον άνθρωπο από ενδοιασμούς, στρατηγικές, διλήμματα, υποχωρήσεις και το φόβο των συνεπειών. Μάλλον τον απελευθερώνει γενικά από το φόβο.

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούν όσοι διαλαλούν το σλογκαν "Ζήσε τη ζωή σαν να μην υπάρχει αύριο" -μάλλον μιλούν από τη σκοπιά του marketing και του lifestyle καταναλωτισμού. Για μένα το σλόγκαν αυτό αποκτά ουσία, όταν προτάσσει την ειλικρινή εκφραση του εαυτού μας και του είναι του καθενός μας.

Τις τελευταίες στιγμές της Καταστροφής θα τις ατένιζα με καλή συντροφιά και καλή μουσική. Την καλή συντροφιά δε μπορώ να την προσδιορίσω τώρα -ό,τι είχα εκείνη την ώρα, φιλούς, γονείς, γκόμενα, ένα σκύλο- θα ήταν όμως κάτι που θα μου έδινε αίσθημα σιγουριάς και ασφάλειας. Η μουσική θα ήταν σίγουρα Pink Floyd.

Ανανεώνουμε λοιπόν το ραντεβού μας για μια νέα ημερομηνία της Συντέλειας. Σ' αυτό το σημείο έχουμε φτάσει πια: η μόνη αισιοδοξία της καθημερινότητάς μας να είναι η προσμονή της καταστροφής του κόσμου.

Ζήτω οι Μάγιας! Και οι Μάγοι (με τα δώρα).