for R

 "Όταν αισθάνεσαι ότι τα τραγούδια μιλούν για σένα,
τότε διαπιστώνεις ότι η ζωή έχει soundtrack"

1) Haelos - Dust (Live on KEXP)
https://www.youtube.com/watch?v=yRf6Al4XDMY
2) M83 - Wait
https://www.youtube.com/watch?v=lAwYodrBr2Q
3) The Jesus and Mary Chain - Just like honey
https://www.youtube.com/watch?v=sCnBt9qCB8c
4) Ντο Δίεση - Να 'σουν εδώ
https://www.youtube.com/watch?v=GejNQUZAQjE
5) Lord Huron - The night we met
https://www.youtube.com/watch?v=wGF7PswOENQ
6) She Wants Revenge - Take the world
https://www.youtube.com/watch?v=lQJVeOiC-wc
7) I saw 43 sunsets - Nightcall/Under your spell (cover)
https://www.youtube.com/watch?v=ebDtFteoDkA
8) Qunatic & Flowering Inferno - Cumbia sobre el mar
https://www.youtube.com/watch?v=1HzxlcrLHQ0
9) Sweet Coffee - My moon
https://www.youtube.com/watch?v=ynFTWGub5VA
10) Keep Shelly in Athens - Oostende
https://www.youtube.com/watch?v=a4TQt1s-Go0
11) Σωκράτης Μάλαμας - Του ανέμου το φτερό
https://www.youtube.com/watch?v=rLDJbdg_svc
12) Husky Rescue - Poison
https://www.youtube.com/watch?v=gvQXbOszowI
13) Barcelona - Please Don't Go (Elkoe Remix)
https://www.youtube.com/watch?v=g7LTAXfQbwQ
14) London Grammar - Stay awake
https://www.youtube.com/watch?v=bi1PtArFZ1M
15) The ghost of Helags - Under my skin
https://www.youtube.com/watch?v=puioeoBeUUY
16) Sivert Hoyem - Sleepwalking man
https://www.youtube.com/watch?v=X_WFYLxywyc
17) Le Flex - Kiss me
https://www.youtube.com/watch?v=h_tS8YMXMZQ
18) Blow - Close to you
https://www.youtube.com/watch?v=pgapJ48OONg
19) Παύλος Παυλίδης - Η Γοργόνα
https://www.youtube.com/watch?v=U-4jgjIvYP0
20) Gadjo Dilo - Αλλα μου λεν τα μάτια σου
https://www.youtube.com/watch?v=XIGx2X5BFhs
21) Σταύρος Λαντσιας - The Waltz of the Eyes
https://www.youtube.com/watch?v=Wr--j0NPiro
22) Ondatropica - Cumbia espacial
https://www.youtube.com/watch?v=0TKH8tFKHbE
23) Tina Dico - Someone you love
https://www.youtube.com/watch?v=m-PqQNdh-Dk
24) ...?

Mono

Έτσι απλά ξεπηδούν τα αποφθέγματα εν τέλει. Και εκεί που δεν το περιμένεις, εντελώς ανέμελα, σαν βεγγαλικά σκάνε τα μεγάλα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Mono, μόνος, μόνοι.

Μπορεί να τη ζεις. Ίσως και να την έχεις βιώσει. Μοναξιά τη λένε και τη συναντάς παντού τριγύρω καθημερινά. Ακόμη και εκεί που φαινομενικά δεν υπάρχει.

Νυχτερινή διασκέδαση, συνωστίζεσαι ανάμεσα στους θαμώνες, στον καπνό και τη φασαρία. Στιγμιαία αποκόβεσαι νοητά από τη μουσική, το ποτό, "αιωρείσαι" σε ένα κενό και παρατηρείς τριγύρω σου. 

Βλέπεις κάποιες παρέες να γελούν, κάποιες άλλες να στέκονται βαριεστημένες κοιτάζοντας τα κινητά τους. Βλέπεις ζευγάρια ερωτευμένα και ζευγάρια ρουτινιασμένα.

Βλέπεις και εκείνον τον τύπο πάλι, που είναι κάθε φορά μόνος του με το ποτό του, δεν έχει παρέα, δεν μιλάει, δεν τον κάνουν παρέα. Θα πέσεις στην παγίδα με μειδίαμα να τον χαρακτηρίσεις γραφικό, μα αμέσως αναρωτιέσαι τι ιστορία κουβαλάει και είναι πάντα μόνος.

Γυρνάς ξανά τη ματιά σου στον υπόλοιπο κόσμο και πια βλέπεις άτομα και μονάδες. Και αναρωτιέσαι ποιος είναι ο μόνος.

Το αναρωτιέσαι αυτό, διότι διακρίνεις τη βουβή κραυγή του καθενός για ανάγκη επικοινωνίας και τον κόπο για να κερδίσει αποδοχή. Κραυγή που πνίγεται μέσα στις ανασφάλειες και τα άγχη που φέρνει ο χρόνος. Κόπος που μάταια αναλώνεται σε ανούσια και επιφανειακά καπρίτσια του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Και τι μένει στο τέλος; Μια "βιτρίνα" και μια ανεκπλήρωτη ανάγκη.

Έχεις ακούσει ότι, είναι κάποιοι που επιλέγουν να είναι μόνοι, όπως ισχυρίζονται. Άλλοι λένε, ότι είναι καλό να είσαι μόνος, καθώς έτσι τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Αλήθεια είναι αυτό, με μια όμως σπουδαία διαφορά: άλλο πράγμα η μοναχικότητα και άλλο πράγμα η μοναξιά. Και η μοναξιά είναι αβάσταχτη.

Από επιλογή μόνος; Όχι. Απλά έχει πείσει τον εαυτό του γι' αυτό, όντας σε μια κατάσταση άρνησης. Από κακές επιλογές μόνος; Πιθανόν.

Φυσικά, μόνος δεν είναι απαραίτητα εκείνος που απλά δεν έχει σύντροφο.

Καθώς η μοναξιά είναι αβάσταχτη, πολλοί είναι εκείνοι που από ανασφάλεια θα εγκλωβιστούν σε μια προβληματική και ανεπαρκή σχέση. Που αντί για φίλους θα έχουν συναγωνιστές στο αλκοόλ. Που αντί να τσαλακωθούν και να νιώσουν τον έρωτα θα επιζητούν το εφήμερο σεξ αυτοεπιβεβαίωσης.

Αυτή είναι η σύγχρονη μοναξιά.

Αυτή, που απαντάς μηχανικά "καλά" όταν σε ρωτάνε "τι κάνεις". Που σε φοβίζει να είσαι ειλικρινής στους οικείους σου. Που σε ποτίζει με ανασφάλειες. Που σε έχει κλείσει σε ένα συναισθηματικό κέλυφος. Που σε κάνει να χρειάζεσαι το ψέμα. Που νιώθεις μέσα σου ένα διαρκές κενό.

Δύσκολο πράγμα η μοναξιά. Όποιος την έχει ζήσει το ξέρει. Άλλωστε, όπως είπε και ο στιχουργός, μέσα στη μοναξιά ο άνθρωπος ακόμα και στη χαρά φαλτσάρει. Και όταν γλεντούν οι άλλοι, γίνεται μόνος δυο φορές και σκύβει το κεφάλι.

Σε κανέναν δεν αξίζει η μοναξιά. Σε κανέναν δεν αξίζει να είναι ή να νιώθει μόνος. Και μάλλον κανένας δεν δικαιούται να είναι μόνος

- Πόσοι μόνοι τελικά υπάρχουν στον κόσμο;

- Είναι πολλοί μόνοι σ' αυτόν τον κόσμο.

- Αφού είναι τόσοι πολλοί, γιατί δεν βρίσκει ο ένας τον άλλον;

- Μήπως επειδή έχει χαθεί η επικοινωνία;

Κι εσύ; Ναι εσύ. Τι είσαι; Είσαι μόνος; Νιώθεις μόνος; Βαρέθηκες να είσαι μόνος;

Τι ζητάς, τι προσμένεις, τι σου λείπει;

Terminal B

Βρίσκεσαι καθισμένος πάνω σε μέταλλο και πλαστικό. Το βλέμμα χαμηλά εστιάζει στη γαλάζια μοκέτα. Σηκώνεις τα κεφάλι ψηλά και τα μάτια πέφτουν σε στρογγυλά φωτιστικά. Design. Στο αριστερό χέρι ένας καφές στο δεξί το κινητό.

Θυμάσαι, μα δεν έχεις συνειδητοποιήσει, πώς έφτασες να κάθεσαι εκεί, πώς παραπάτησες στις κυλιόμενες σκάλες, πώς περιφέρθηκες ανάμεσα σε ράφια με σοκολάτες ντυμένες σε χρυσό και ασήμι,  πώς μηχανικά ακολούθησες το υπόλοιπο "κοπάδι" βαδίζοντας ανάμεσα σε μπλε ιμάντες και νίκελ κολωνάκια, πώς αγκάλιασες, χαιρέτησες και αντάλλαξες υποσχέσεις.

Μια γουλιά καφέ και μια ματιά στο κινητό• καμία ένδειξη με κόκκινο στην οθόνη. Και συνεχίζεις να κάνεις αυτό που δεν κάνουν όσοι είναι απορροφημένοι στην εφημερίδα τους ή στο tablet τους. Παρατηρείς.

Παρατηρείς τους διερχόμενους συνταξιδιώτες -ίσως οχι στην ίδια πτήση μα σίγουρα ναι σε τούτη την πλάση-. 
Συνταξιδώτες που κινούνται σαν να έχουν συγχρονιστεί σε έναν βουβό ρυθμό. Βήματα είτε αργά είτε βιαστικά, πάντως απαθή και μηχανικά. Πρόσωπα περίπου ανέκφραστα. Βλέμματα που ανταμώνουν στο κενό.

Ένα κουδούνι ακούγεται και μιά φωνή πασχίζει να φτάσει στα αυτά που πρέπει και σκέφτεσαι "γιατί όχι, μουσική θα μπορούσε να είναι και αυτό, θυμάμαι ένα τέτοιο sample".

Συνειρμικά μουσικές αρχίζουν να ξανάρχονται στα αυτά σου και στίχοι αγαπημένων τραγουδιών να ξεδιπλώνονται. Μα τι παράξενα πράγματα είναι αυτά τώρα! Παράξενα που το τραγούδι που θυμήθηκες τελικά είχε ερέθισμα τις εικόνες μπροστά σου.
"Strangers passing in the street
By chance two seperate glances meet
And I am you and what I see is me" 
σου έχουν πει οι Pink Floyd με το "Echoes". Κοιτάζεις ξανά τριγύρω σου όλους αυτούς που περιπλανούνται και χαμογελάς. "Πόσο δίκιο", σκέφτεσαι.

Γουλια καφέ και ξανά βλέμμα στο κινητό, μηχανικά αυτή το φορά. Διαπιστώνεις οτι, εκεί που καθεσαι, τελικά είναι πολύ εύκολο να χαθείς στις σκέψεις σου. Ε, και τότε είναι που σφίγγεις το κινητό σου και ξαναδιαβάζεις κάτι. Θυμάσαι και σκέφτεσαι. Χάνεσαι για λίγο, δεν ξέρεις αν θυμώνεις, αν νοσταλγείς ή αν ελπίζεις, μάλλον παλινδρομείς κάπου εκεί ανάμεσα.
"Πέρασαν χρόνια και κατάλαβα τι φταίει
Που όλοι δειλιάζουμε μπροστά στην ομορφιά
Ακούω καλύτερα τη γάτα μου να κλαίει
Παρά τους πόθους μου να ουρλιάζουν σαν σκυλιά"
έχει τραγουδήσει ο Γιάννης Αγγελάκας με το "Πόθοι". Κάπως νιώθεις περισσότερο τώρα αυτό έχεις ακούσει. Μάλλον δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Μα το νιώθεις πιο βαθια μέσα σου, ακόμη και αν έχεις δώσει λάθος ερμηνεια.

Τελευταία γουλιά καφε και σηκώνεσαι. Κινητό στην τσέπη, "μην περιμενεις κόκκινη ένδειξη προς το παρόν" σκεφτεσαι. Πλησιάζεις στο μεγάλο παράθυρο και ακουμπάς στο περβάζι. Αυτό που έχεις μπροστά σου κόβει την ανάσα σαν ένα έργο τέχνης που φύση και άνθρωπος έστησε για σένα: τα φλεγόμενα χρώματα του δειλινου, ένα σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι που μόλις ανέτειλλε και απο κάτω να τροχοδρομούν αεροπλάνα. Μόνο που για κάποια δευτερόλεπτα εσύ βλέπεις να τροχοδρομουν πρόσωπα, όνειρα, έρωτες, προσμονές, στενοχώριες, φόβοι, ελπίδες. Εξάλλου το αεροπλανο δεν είναι μόνο ένα σύνολο απο σίδερα, είναι όλα αυτά που κουβαλάει• ναι όλοι αυτοί άγνωστοι που παρατηρείς να περιπλανώνται δίπλα σου. Εκείνη τη στιγμή νομίζεις οτι στα αυτιά σου ψιθυρίζει ο Θανάσης τους στίχους από τον "Διάφανο":
"Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα". 

Ρε τον Θανάση! Τις στιγμές εκείνες το μείγμα μέσα σου είναι σχεδόν εκρηκτικό. Η ομορφια την πλάσης μπροστά σου και μέσα σου η ομορφιά των πόθων σου, ο τρόμος των "θέλω" σου, η αγριότητα των ονείρων σου και το μπόι του εαυτού σου. 
Ποιά όνειρα; Ποιά γίναν και ποιά επόμενα; Κι άμα τα επόμενα είναι σ' αυτά που γίναν; Κι άμα τα όνειρα είναι τα επόμενα; Σπίθες.

Αυτόματα προσπαθείς να απαθανατίσεις τη στιγμή σε μερικά megabytes. Μάταια βέβαια. Οπότε με τον "Διάφανο" να ακούγεται βουβά στα αυτιά σου προσπαθείς να ρουφήξεις όσο περισσότερο μπορείς από τη στιγμή. Τελευταίες ματιές και μια βαθιά ανάσα.
Χαμογελάς.

"-Με συγχωρείτε, πετάτε για Ιωάννινα; Θα θέλατε να μας δώσετε την χειραποσκευή σας, για μεταφορά στο χώρο αποσκευών δωρεάν;" 

Βρίσκεσαι πια να στηρίζεσαι στη χειρολαβή του λεοφορείου που σε οδηγεί στο αεροπλάνο. Ναι, θα επιβιβαστείς σε αυτό το μαγικό σύνολο από σίδερα που μεταφέρει πρόσωπα, όνειρα, έρωτες, προσμονές, στενοχώριες, φόβους, ελπίδες. 
Θυμάσαι, αλλά μάλλον δεν έχεις συνειδητοποιήσει, την τυπική καλησπέρα από το ground staff στην πύλη Β26, το ασυναίσθητο χάζεμα στο κινητό σου περιμένοντας στην ουρά και την παράδοση της χειραποσκευής σου.

Βρίσκεσαι να ανεβαίνεις τα πρώτα σκαλοπάτια του αεροπλάνου. Τελικά οι μουσικές μέσα σου επανέρχονται. Τελευταίο βήμα στο κατώφλι της πόρτας. Ο χαμογελαστός χαιρετισμός της αεροσυνοδού μάλλον δεν έφτασε στα αυτιά σου. Επειδή μια μελωδία ηχούσε ήδη και τα λόγια του "Wait" των Μ83 να σου λένε,
"Set your dreams where nobody hides".

Χαμογελάς, μα τη στιγμή τούτη, ακόμη κι εσύ θα ήθελες να ξέρεις τι σημαίνει το χαμόγελο αυτό. Και περισσότερο θα ήθελες να ακούσεις μία φωνή να ρωτάει "τί είναι τώρα το χαμόγελο αυτό";