Memento

Μία λίστα από 23 τραγούδια.
Τρία νούμερα 1-1-0.
Ένας Φλωμπέρ που -τι-σύμπτωση- βρίσκεται στα χέρια που τον χάρισαν.
Ένα βίντεο.
Ένα ροζ post-it, που δεν πετάχτηκε.

Ενθύμιο; Υπενθύμιση.

 

{Χαμόγελο}

Νότες από και προς το Λονδίνο

"Κάθε βήμα όλο και πιο κοντά στη μουσική που ακούγεται στο βάθος. Κάθε βήμα και το σούρουπο δίνει τη θέση του στο βράδυ. Το άρωμα του καλοκαιριού μπροστά στη θέα της Πλατείας Νερού συνοδεύει τον βόμβο του πλήθους που συρρέει.
Πρώτα βήματα μετά την είσοδο και όλοι περπατούν με κοινό σκοπό.
Η ματιά χάνεται στο πλήθος: τριγύρω πηγαδάκια από παρέες, άλλοι στρωματσάδα, άλλοι τρέχοντας προς τη σκηνή, άλλοι στην ουρά για τα ποτά. Ομορφα φαίνεται, μονολογείς
Γνωστοί μεταξύ τους, άγνωστοι μεταξύ άλλων, όλοι κάτω από την ενέργεια και τη ζωντάνια που εκπέμπει ο χώρος και η στιγμή.
Ελίσσεσαι μόνος μέσα στο πολύχρωμο πλήθος και συνεχίζεις μέχρι να βρεις το κατάλληλο σημείο για την απόλαυση της συνέχειας. Σταματάς. Εδώ καλά είναι.
Πρώτες δυο γουλιές ποτού, μια μπάντα ήδη παίζει αδιάφορα και καθώς περιμένεις το πολυαναμενόμενο συγκρότημα, το βλέμμα περιεργάζεται τον κόσμο. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Άγνωστοι όλοι; Τα μάτια με διερευνητική ένταση ψάχνουν κάτι τριγύρω, πασχίζουν να αναγνωρίσουν πού να βρίσκεται το χέρι που κρατάει ένα δίδυμο εισιτήριο με το δικό σου.
Ένα άγγιγμα στην πλάτη διακόπτει την αφηρημάδα. Γυρίζεις ξαφνιασμένος. Τα μάτια γουρλώνουν, η ανάσα κόβεται, η καρδιά χάνει δυο κτύπους.
-Γεια σου! -Ήρθες εδώ..! -Ναι, είμαι εδώ!
Χαμογελάτε και οι δυο και..."

ΣΤΟΠ, CUT. Είναι καλοκαίρι και τα όνειρα είναι θερινής νυκτός. Επίσης, η Lacta συμβαίνει στα περίπτερα.

Ώρα 23:00. Τα άγνωστα πρόσωπα που φωτίζονταν από τους προβολείς ήρθε η πολυαναμενόμενη στιγμή να χαθούν στο σκοτάδι. Ακούγονται οι πρώτες νότες και μια φωνή να λέει:

"I'm imagining a lot of happy people.
And most of you have someone you love.
All you, are the lucky ones.
All over the world there are lots of people who are alone tonight.
I imagine most of us have been in that situation at some time or another.
I know I have."
-Hannah Reid, 27/06/22

Τι σύμπτωση κι αυτή, λες και μιλάει σε εμένα, λες και μιλάει για εμένα! Λες και ξέρει πώς ονειρευόμουν τη στιγμή, λες και ξέρει πώς τελικά είναι!

Η κιθάρα χτυπάει στους ήχους του Californian Soil, οι London Grammar παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή και αυτός ο μουσικός πόθος ξεκινά να εκπληρώνεται, με την αγγελική φωνή της Hannah να στέλνει κύματα μέθης στο πλήθος.

Missing, Hey now, Lord it's a feeling, Wasting my young years, Hell to the liars, How does it feel, Strong, Baby it's you, Lose your head: κάθε τραγούδι και από ένα ηλεκτρισμένο ρίγος, κάθε χειροκρότημα και από μια βαθιά αναπνοή. Κάθε νότα και από μια σκέψη, κάθε στίχος και ανάμνηση. Ναι θα ήθελες να μοιραστείς την ομορφιά της στιγμής, να μοιραστείς αυτό που αισθάνεσαι. Και, ναι, ουκ ολίγες φορές το βλέμμα θα κινηθεί διερευνητικά τριγύρω μήπως αναγνωρίσει κάπου μέσα στο άγνωστο πλήθος κάποιο χέρι με λουλουδένιο τατουάζ να λικνίζεται στον αέρα.

What a way to lose your head, what a way to go to bed, και χωρίς να καταλάβεις πότε πέρασε μια ώρα, η Hannah, ο Dot και ο Dan θα πουν καληνύχτα, για μια νύχτα που δεν θα ήθελες τα τελειώσει ακόμη. Χωρίς Nightcall, πώς γίνεται;

Αμέτρητος ο κόσμος, παρέες, ζευγάρια, μόνοι, συνεπιβάτες σε αυτό το μουσικό ταξίδι και μετά ξένοι. Είσαι μόνος ανάμεσα στο πλήθος, μα και ξεχωριστός. Γιατί, για εσένα δεν ήταν απλά ένας συναυλιακός στόχος που εκπληρώθηκε.

Γιατί, την σημασία και σημειολογία που είχε για εσένα αυτή η συναυλία, αυτή η μπάντα, αυτό το όνομα, μόνο δύο πρόσωπα στον κόσμο την γνωρίζουν: το ένα είσαι εσύ που βρίσκεσαι μόνος σου εκεί εκείνη τη στιγμή, το άλλο πρόσωπο που βρίσκεται... κάπου... πίσω από υστερόγραφα.

Υ.Γ.
-Θα ήθελα τον ώμο σου δίπλα μου.
-Θα ήθελα τον λαιμό σου δίπλα μου.

Πίσω από το κλικ

"Σαν σήμερα" σκέφτηκε να με ενημερώσει το έξυπνο κινητό μου. Λες κι εγώ το ξέχασα...

Μια φωτογραφία, μια στιγμή. Ένα κλικ. Τόσο απλό;

Πίσω από ένα κλικ, ένας άλλος κόσμος.

Πίσω από ένα κλικ, θα βρίσκεται μια ιδέα, μια σύλληψη, μια προσπάθεια.

Πίσω από το κλικ θα βρεθεί μια σύγκρουση σκέψεων. Απουσίας, επιθυμίας.

Πίσω από αυτό το κλικ, θα βρεθεί μια θύελλα έμπνευσης. Μια φωνή κάπου από μακριά θα ακουστεί να ρωτάει: "-Έπαιξες κιθάρα;". Για να έχει την απάντησή της, όχι με λέξεις, αλλά με τη σύνθεση μιας εικόνας. Γιατί η κιθάρα, τη στιγμή εκείνη, δεν θα είναι μουσική. Θα σημαίνει άγγιγμα, άρωμα, αναπνοή. Η κιθάρα θα έχει μορφή. Θα είναι ο λόγος που μετά από χρόνια βγήκε από τη θήκη της και κουρδίστηκε. Που τώρα σταμάτησε να ακούγεται, μα θα πέθαινε για να χτυπήσουν ξανά οι χορδές της.

Πίσω από αυτό το κλικ, όπως το μικρό παιδί που παίζει με τη φαντασία του πετάει στ' αστέρια, ένα άλλο "χαζό" παιδί τη στιγμή εκείνη, κάνει άνω κάτω με χαρά ένα σπίτι το χάραμα για να δημιουργήσει το κάδρο που φαντάστηκε. Αφού με την εικόνα αυτή πετάει μακριά για να ψιθυρίσει στο αυτί "Εγώ είμαι, εδώ είμαι".

Πίσω από αυτό το κλικ βρίσκεται ο ίδιος ο λόγος που γέννησε αυτό το κλικ.
Πίσω από αυτό το κλικ, πολλοί μπορούν να εικάζουν τι κρύβεται. Μόνο δυο πρόσωπα όμως ξέρουν.

Σαν σήμερα,
ένα χρόνο πριν, πατήθηκε αυτό το κλικ, με κατεύθυνση να ταξιδέψει, κάπου στο βορρά...

 

Συνηθίσαμε;

Rewind.

Δέκα και πλέον χρόνια οικονομική κρίση. Γροθιά στα δόντια των 25άρηδων του 2010, για να τους καλοσωρίσει σε μια αέναη κρίση που περιθωριοποίησε οικονομικά και κοινωνικά την πλειοψηφία του παραγωγικού πληθυσμού. Πριν προλάβει να να συστηθεί στον κόσμο, η γενιά της αφθονίας και των ανέσεων, η καλομαθημένη, η τυχερή, η γενιά των προσδοκιών συγκρούστηκε μετωπικά με την τεράστια πινακίδα που γράφει "κρίση".

Λουμπενοποίηση, όχι τόσο αστεία, αφού μέσα σε μια δεκαετία κατάπτωσης αξιών, πίεσης λιτότητας και σκληρότητας, τα αποτελέσματά της θα σερβιρίστουν μια δεκαετία μετά, με έναν μπουφέ βίας, εκφασισμού, γυναικοκτονιών, φονικών γαρνιρισμένο με μια γενική απάθεια.

Δύο χρόνια πανδημίας. Ή αλλιώς, πώς σταμάτησε ο χρόνος. Κακό αστείο; Όχι. 

Υγειονομική κρίση και φόβος διάχυτος και μονάχοι καβάλα σε ένα καρουσέλ παραλογισμού, που η μουσική του είναι φάλτση και στο βάθος ακούγονται τσιριχτά γέλια. Στο βωμό μιας πανδημίας όλα επιτρέπονται να θυσιαστούν. "Οι επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες" έμαθε να ακούει μια ολοκληρη κοινωνία, βαλτωμένη, απομονωμένη, μουδιασμένη, πια έτοιμη να μην εκπλαγεί από τίποτε καινούριο.

Γέλιο.

Ένας μήνας με πόλεμο στη γειτονιά μας. Ή αλλιώς, πώς οι ζωές μας μέσα σ' αυτόν τον κόσμο δεν θα είναι ποτέ πια ίδιες, απλά ακόμη δεν το ξέρουμε. Απο το καρουσέλ στο τρενάκι του τρόμου; Περίπου. 

Πόλεμος κοντά όσο ποτέ και πόλωση βγαλμένη από τα βιβλία της ιστορίας, που αν δεν μετατραπεί σε Γ Παγκόσμιο, θα εξελιχθεί το λιγότερο σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο. Θάνατος, φτώχια μαζί με προπαγάνδα και περιχαράκωση. Και η κρίση αυτή δεν θα αφήσει κανέναν μα κανέναν ανέγγιχτο.  Έχει αγριέψει τόσο αυτός ο κόσμος του σήμερα και του αύριο. Καλωσήρθες νέα κανονικότητα, τίποτε δεν θα μας εκπλήξει πια. Αν αποφύγουμε τον πυρηνικό όλεθρο, περιμένουμε τους εξωγήινους. Συνήθισαμε εξάλλου.

Στην κυκλική πορεία της ιστορίας, στο σημείο που βρισκόμαστε, η γενιά της κατ' επίφαση αφθονίας και των ανέσεων, η καλομαθημένη, η τυχερή, θα καταγραφεί άραγε από τον ιστορικό του μέλλοντος ως η γενιά της κρίσης;

Συνηθίσαμε; Συνηθίσαμε την κάθε μορφής βία γύρω μας; Συνηθίσαμε την κρίση;

Τα λόγια του Θάνου Ανεστόπολου τριγυρνούν καιρό τώρα στο μυαλό μου. 

"Συνηθίσαμε, συνηθίσαμε πολλά πράγματα, παρά πολλά συνηθίσαμε και τις άγριες εικόνες, δίπλα μας γύρω πίσω μας μπροστά μας πλάι μας, συνηθίσαμε τον θάνατο, συνηθίσαμε την εικόνα του, τι είμαστε, τι γίναμε; Μη γίνουμε, μην είμαστε, μην γίνουμε μην προφτάσουμε να γίνουμε, μην συνηθίσουμε."

Σ' αυτό το σύμπαν που αποσυντίθεται, εσύ κι εγώ κι ο κόσμος αυτός, ίσως να έχει ανάγκη από μια αγκαλιά. Εκείνη την αγκαλιά που θα λέει "μωρό μου, όλα καλά θα πάνε".

Για να υπάρχει κάτι στο βάθος του δρόμου να φαίνεται σαν έξοδος, έστω σαν έξοδος κινδύνου.