Το μπακλόνι

Σήμερα θα πάω σ' ένα μέρος εξωτικό.
Το μέρος αυτό δεν έχει χώρο, δεν έχει χρόνο, παρά μόνο άρωμα από βασιλικό, τον νυσταγμένο βόμβο της πόλης και την ξύλινη πολυθρόνα. Την ξύλινη πολυθρόνα, που όταν βολευτώ θα δω το χωροχόνο να παραμορφώνεται γύρω μου και να ξεκινά το ταξίδι.

Ένα ταξίδι δίχως κίνηση.

Θα κατευθυνθώ στο χρόνο πίσω και μετά θα εκτοξευτώ στο μέλλον, προσπερνώντας το παρόν. Θα βρεθώ σε μέρη μακρινά που θα φαίνονται τόσο κοντά, θα ακούσω λόγια σε γλώσσες παράξενες και μιλιά με φωνή γνώριμη.

Θα σκοντάψω σε αυτό το παιδί που μου μοιάζει, εκείνο θα μου γνέψει κι εγώ άλλοτε θα το μαλώσω, άλλοτε θα του πω "μη φοβάσαι". Και όταν θα το ξανασυναντήσω εκείνο θα με ρωτήσει "τελικά, τι;" μα πριν προλάβω να αποκριθώ, φεύγει, γλιτώνοντάς με από το να βρω μια απάντηση που δεν έχω.

Θα τρέξω πίσω από αυτά που δεν πρόλαβα να πιάσω και άφησα να φύγουν και όταν κουραστώ θα ξεγελάσω τη δίψα μου με μουσική. Θα χορέψω σε γκαλντερίμια λιθόστρωτα και θα οδηγήσω σε αυτοκινητόδρομους που καταλήγουν σε φλεγόμενα ηλιοβασιλέματα.

Θα σκαρφαλώσω σε κορυφές απάτητες, πιο ψηλά απ' τα σύννεφα.
Θα βρεθώ ανάμεσα στα τρεμάμενα αστέρια του ουρανού και από εκεί πάνω θα βουτήξω σε καταγάλανα νερά παραδεισένιας παραλίας και πριν προλάβω να ανασάνω, τις αναπνοές μου θα κλέβουν δυο κόκκινα χείλη, που όσο θα προσπαθώ να κρατήσω εκείνα συνεχώς θα δραπετεύουν.

Έλα να πάμε σ' ένα μέρος εξωτικό...