Εκεί είναι ψηλά.
Για να σε δοκιμάσει πάλι. Για να χτυπήσει πότε μια Μι μινόρε και πότε μια Λα ματζόρε στις χορδές μέσα σου.
Πάντα σε καθήλωνε. Δεν ξεφεύγεις από ένα ολόγιομο φεγγάρι. Ούτε αυτό σου ξεφεύγει.
Θυμάσαι συνειρμικά, μια βραδιά του περασμένου καλοκαιριού που έφερνες 2-3 φορές γύρω το τετράγωνο για να βρεις από πού θα ξεπεταχτεί η πανσέληνος. Και χαμογελάς.
Μα τη "ματζόρε" τη διαδέχεται η "μινόρε" και με βλέμμα πιο αυστηρό, με πιο μισόκλειστα μάτια, μένεις και το κοιτάζεις εκεί ψηλά.
Καβγά θέλεις να του στήσεις, επειδή είναι όμορφο αλλά μακρινό, επειδή γεννά την ανάγκη να το απολαμβάνουν δυο ζευγάρια μάτια και όχι ένα, που όταν το χορτάσουν θα χαμηλώσουν να στραφούν αντικριστά προτού κλείσουν για να δώσουν φως στα μάτια της καρδιάς.
Μα κι αυτό εκεί ψηλά που στέκει, σαν απόμακρο και θλιμμένο φαντάζει όταν δε μπορεί να λάμψει πίσω από τα σύννεφα και γίνεται μια φωτισμένη αχλή. Κάθε που διαλύεται το σύννεφο όμως, σου χαρίζει απλόχερα την σαγηνευτική γοητεία του.
Με το βλέμμα σου στυλωμένο ψηλά σ' αυτό το φεγγαρόφωτο, μόνος, μέσα σε μια κατάσταση αποπροσωποποίησης βρίσκεσαι μετέωρος ανάμεσα σε αναμνήσεις από όσα έζησες, σκέψεις για το πριν, το τώρα και το μετά, για ό,τι πόθησες πολύ και τι δεν πόθησες αρκετά, για το τι δεν τόλμησες αρκετά και για το τι έδωσες το είναι σου, για το πώς ο πόνος γίνεται χαρά και η χαρά πόνος, για το πώς απέτυχες και το τι πέτυχες.
Βαθιά αναπνοή. Σκέφτεσαι, άραγε είσαι ο μόνος που το κάνει τώρα αυτό; Ίσως κάπου αλλού, κάποιο άλλο πρόσωπο τώρα να κάνει το ίδιο με σένα. Ίσως να κάνει τις ίδιες σκέψεις με εσένα. Ίσως να κάνει τις ίδιες σκέψεις για εσένα. Ίσως να επικοινωνείτε με κάποιον τρόπο χωρίς να το ξέρετε. Ίσως σηκώνετε το χέρι μήπως αγγίξετε το άβαταρ του άλλου. Ίσως το φεγγάρι που θαυμάζετε να μεταμορφωθεί σε ένα πρόσωπο.
Σιωπή. Κι ένα σύννεφο περνάει σαν αυλαία. Και το βλέμμα θα χαμηλώσει, θα γυρίσει δεξιά. Κανείς. Ναι, σε αυτό το φεγγάρι αξίζει να το απολαμβάνεις όχι μόνος.
Θα φύγεις. Θα προσπαθήσεις να ξεφύγεις. Διότι δεν ξεφεύγεις από ένα ολόγιομο φεγγάρι, ειδικά όταν αυτό μετά θα σκάει από το παράθυρο στο κρεβάτι σου και δε θα χορταίνεις να το χαζεύεις.
Για να σε δοκιμάσει πάλι. Για να χτυπήσει πότε μια Μι μινόρε και πότε μια Λα ματζόρε στις χορδές μέσα σου.
Πάντα σε καθήλωνε. Δεν ξεφεύγεις από ένα ολόγιομο φεγγάρι. Ούτε αυτό σου ξεφεύγει.
Θυμάσαι συνειρμικά, μια βραδιά του περασμένου καλοκαιριού που έφερνες 2-3 φορές γύρω το τετράγωνο για να βρεις από πού θα ξεπεταχτεί η πανσέληνος. Και χαμογελάς.
Μα τη "ματζόρε" τη διαδέχεται η "μινόρε" και με βλέμμα πιο αυστηρό, με πιο μισόκλειστα μάτια, μένεις και το κοιτάζεις εκεί ψηλά.
Καβγά θέλεις να του στήσεις, επειδή είναι όμορφο αλλά μακρινό, επειδή γεννά την ανάγκη να το απολαμβάνουν δυο ζευγάρια μάτια και όχι ένα, που όταν το χορτάσουν θα χαμηλώσουν να στραφούν αντικριστά προτού κλείσουν για να δώσουν φως στα μάτια της καρδιάς.
Μα κι αυτό εκεί ψηλά που στέκει, σαν απόμακρο και θλιμμένο φαντάζει όταν δε μπορεί να λάμψει πίσω από τα σύννεφα και γίνεται μια φωτισμένη αχλή. Κάθε που διαλύεται το σύννεφο όμως, σου χαρίζει απλόχερα την σαγηνευτική γοητεία του.
Με το βλέμμα σου στυλωμένο ψηλά σ' αυτό το φεγγαρόφωτο, μόνος, μέσα σε μια κατάσταση αποπροσωποποίησης βρίσκεσαι μετέωρος ανάμεσα σε αναμνήσεις από όσα έζησες, σκέψεις για το πριν, το τώρα και το μετά, για ό,τι πόθησες πολύ και τι δεν πόθησες αρκετά, για το τι δεν τόλμησες αρκετά και για το τι έδωσες το είναι σου, για το πώς ο πόνος γίνεται χαρά και η χαρά πόνος, για το πώς απέτυχες και το τι πέτυχες.
Βαθιά αναπνοή. Σκέφτεσαι, άραγε είσαι ο μόνος που το κάνει τώρα αυτό; Ίσως κάπου αλλού, κάποιο άλλο πρόσωπο τώρα να κάνει το ίδιο με σένα. Ίσως να κάνει τις ίδιες σκέψεις με εσένα. Ίσως να κάνει τις ίδιες σκέψεις για εσένα. Ίσως να επικοινωνείτε με κάποιον τρόπο χωρίς να το ξέρετε. Ίσως σηκώνετε το χέρι μήπως αγγίξετε το άβαταρ του άλλου. Ίσως το φεγγάρι που θαυμάζετε να μεταμορφωθεί σε ένα πρόσωπο.
Σιωπή. Κι ένα σύννεφο περνάει σαν αυλαία. Και το βλέμμα θα χαμηλώσει, θα γυρίσει δεξιά. Κανείς. Ναι, σε αυτό το φεγγάρι αξίζει να το απολαμβάνεις όχι μόνος.
Θα φύγεις. Θα προσπαθήσεις να ξεφύγεις. Διότι δεν ξεφεύγεις από ένα ολόγιομο φεγγάρι, ειδικά όταν αυτό μετά θα σκάει από το παράθυρο στο κρεβάτι σου και δε θα χορταίνεις να το χαζεύεις.
"Σήκωσε τα μάτια σου για λίγο προς τα πάνω.
Έχει ένα πολύ όμορφο φεγγάρι σήμερα."
20/04/19, 03:10
Αναρτήσεις
