Σσσσ, αρχίζει. Πλάτη κατάχαμα στην αμμουδιά, σβέρκο λυγισμένο, μάτια ορθάνοιχτα ψηλά. Η Αφροδίτη πρώτη πρώτη ως Αποσπερίτης και αργότερα πιο πέρα Μικρή Άρκτος, Πολικός Αστέρας. Και απ' άκρη σ' άκρη το χρυσαφένιο μονοπάτι του Γαλαξία. Μόλις συνήθισε το μάτι στο απόλυτο σκοτάδι και ξαφνικά όλο και περισσότερα λαμπυρίσματα ξεπροβάλλουν.
Αστέρια, τόσα αστέρια και σηκώνοντας το δάχτυλο ψηλά, σχεδόν τα ακουμπάς, ζωγραφίζεις ανάμεσά τους. Όσο τεντώνεσαι να τα φτάσεις, σαν να αιωρείσαι νιώθεις, σαν να επιπλέεις ανάμεσά τους, σαν να ανυψώνεσαι μόνος. Δέος, φόβος, αγαλλίαση. Παλινδρόμηση ανάμεσα σε ανάταση και εσωτερικότητα. Τη μια στιγμή το μυαλό κατακλύζεται από σκέψεις και την άλλη αδειάζει εντελώς. Είναι μαγευτικό που στέκεσαι μόνος σου κάτω από αυτό το υπερθέαμα ή μάλλον θα επιθυμούσες να έχεις πλάι σου εκείνη;
Μάτια γουρλωμένα προσπαθούν να αποτυπώσουν την απερίγραπτη θέα και για κρεσέντο, μετεωρίτες και Περσείδες σαν πυροτεχνήματα να σχίζουν τον ουρανό."Πόσο μικροί είμαστε μπροστά στο μεγαλείο του πλάσης", συλλογίζεσαι φουσκώνοντας μέσα σου από την ομορφιά που ρουφάς.
"-Χμ, ξέρεις", ψιθυρίζει μια φωνή, "αυτά τα άστρα που εσύ βλέπεις τώρα, είναι κόσμοι που δεν υπάρχουν πια". Η λάμψη που σπινθηρίζει ζωηρά τώρα, ξεκίνησε το ταξίδι της πριν χιλιάδες έτη και μέχρι να φτάσει στο μάτι σου. Ίσως αυτό το κάτι που την έστειλε να μην υπάρχει πια, ίσως να έχει σβήσει. "-Δηλαδή, αυτό που βλέπω τώρα είναι μια polaroid μιας ανάμνησης;" Ναι, αυτός αστροστόλιστος θόλος της νύχτας που τόσο ζωντανά απολαμβάνεις τώρα, είναι μια φωτογραφία του χθες σε κορνίζα. Τίποτε άλλο στο φυσικό κόσμο δεν προσομοιάζει τόσο με μια φωτογραφία. Άλλωστε, φωτογραφία τι είναι, εικονογραφημένη στιγμή του παρελθόντος δεν είναι; Μια αποτύπωση από αυτό που ίσως πια να μην υπάρχει; -Μα καλά, τώρα πώς αρχίσαμε να μιλάμε για φωτογραφίες;
Πλάτη κατάχαμα στην αμμουδιά, σβέρκο λυγισμένο, μάτια καρφωμένα ευθεία ψηλά. Κοιτάζεις τον ουρανό της νύχτας και αυτό που βλέπεις είναι το παρελθόν.
Όμως, γεύεσαι την ομορφιά του στο παρόν. Μυστήριο.
Το χέρι ξανά σηκωμένο προσπαθεί να αγγίξει το αστέρι ενώ η άνωση που αισθάνεσαι συνεχίζει να χαράσσει τροχιά προς τα άστρα. Πορεία προς τ'αστέρια, ταξίδι στο χρόνο, επιθυμία στο τώρα...
"-Έι, αστρονόμε της συνείδησης, μη με σκας, κάποιο αστέρι θα λαμπυρίζει ζωηρό ακόμα
-Μπορεί, κάποιο αστεράκι...
-Ωχ δες, ένα πεφταστέρι!
-Ξέρεις, δεν είναι πεφταστέρι, είναι μετεωρ...
-Σκάσε ξέρω
-Ευχή;
-Όχι.
-Καλύτερα. Το σημαντικό είναι, πού βρισκόταν η σκέψη σου την ώρα που έπεφτε τ'αστέρι."
Αναρτήσεις
