Σε freeze frame

Από τη μια πλευρά η αέναη κίνηση του νερού που κυματίζει. Από την άλλη ζωηρή κίνηση του κόσμου που περνοδιαβαίνουν, ο καθένας με το δικό του βηματισμό και τον δικό του ρυθμό.
Κι εσύ που βρίσκεσαι στη μέση, σταυροπόδι σε ένα πεζούλι; Μοιάζει να έχεις καθίσει σταυροπόδι πάνω σε μια λεπτή γραμμή σαν "event horizon". Κοιτάζεις αριστερά, δεξιά, ψηλά. Και αργά άργά με τη δύναμη του νου σου επιβραδύνεις κάθε κίνηση μέχρι που όλα μένουν σε ένα σταματημένο πλάνο.

Σ' αυτήν τη μοναδικότητα της στιγμής θα γυρίσεις το βλέμμα σου αριστερά

Πού πάνε τα όνειρα όταν ανοίγουμε τα μάτια;

Εικόνες, ήχοι, κατά τη διάρκεια του ύπνου σου, στην rem φάση, σε εγκεφαλικά κύματα θήτα. Αυτό ονομάζουν οι ειδικοί όνειρο.
Τα όνειρα στον ύπνο σου, παρόλο που ξέρεις ότι βρίσκονται στη σφαίρα του υποσυνείδητου, τα βιώνεις με έναν αλλόκοτο τρόπο. Ευχάριστο, όταν σου συνδέει πρόσωπα, καταστάσεις και μέρη τόσο απρόσμενα που θες να μην τελειώσει ποτέ. Άλλες πάλι φορές τα βιώνεις με τόσο δυσάρεστα, με άγχος και τρόμο που φωνάζεις να σταματήσουν.

Μόλις ξυπνήσεις, ξεχνάς το όνειρο που έβλεπες.
Σαν να πηγαίνει μέσα σε μια βαθιά σκοτεινή κούτα με κάθε λογής πράγματα, μέχρι

Η πόρτα

Τι υπάρχει πίσω από μια πόρτα;
Μπορεί να υπάρχει ένα χωλ ή ένα πεζοδρόμιο, ένα σαλόνι ή μια αυλή. Ίσως να βρίσκεται ένα ζεστό μέρος γεμάτο θαλπωρή ή ένα κρύο δωμάτιο γεμάτο θλίψη. Μπορεί να βρίσκεται μια είσοδος αλλά και μια έξοδος στο κενό.

Αλήθεια, η μορφή της πόρτας προδικάζει και το τι υπάρχει πίσω της; Αναμενόμενο είναι πίσω από μια χρυσοποίκιλτη πόρτα να βρίσκεται ένα παλάτι και πίσω από μια ετοιμόρροπη πόρτα να βρίσκεται μια τρώγλη. Κι άμα όμως πίσω από μια πολυτελή πόρτα βρίσκεται ένα κενό και αδιάφορο δωμάτιο; Κι αν πίσω από μια καταθλιπτική πόρτα απλώνεται ένα ζεστό και ανεκτίμητο σπιτικό;
Μόνο να εικάζει κανείς μπορεί όσο δεν ανοίγει αυτήν την πόρτα.
Ξεχνάμε ότι η Αλίκη,

Σήκωσε τα μάτια σου για λίγο προς τα πάνω

Εκεί είναι ψηλά.
Για να σε δοκιμάσει πάλι. Για να χτυπήσει πότε μια Μι μινόρε και πότε μια Λα ματζόρε στις χορδές μέσα σου.
Πάντα σε καθήλωνε. Δεν ξεφεύγεις από ένα ολόγιομο φεγγάρι. Ούτε αυτό σου ξεφεύγει.
Θυμάσαι συνειρμικά, μια βραδιά του περασμένου καλοκαιριού που έφερνες 2-3 φορές γύρω το τετράγωνο για να βρεις από πού θα ξεπεταχτεί η πανσέληνος. Και χαμογελάς.

Μα τη "ματζόρε" τη διαδέχεται η "μινόρε" και με βλέμμα πιο αυστηρό, με πιο μισόκλειστα μάτια, μένεις και το κοιτάζεις εκεί ψηλά.
Καβγά θέλεις να του στήσεις, επειδή είναι όμορφο αλλά μακρινό, επειδή γεννά την ανάγκη να το απολαμβάνουν δυο ζευγάρια μάτια και όχι ένα, που όταν το χορτάσουν θα χαμηλώσουν να στραφούν αντικριστά προτού κλείσουν για να δώσουν φως στα μάτια της καρδιάς.
Μα κι αυτό εκεί ψηλά που στέκει, σαν απόμακρο και θλιμμένο φαντάζει όταν δε μπορεί να λάμψει πίσω από τα σύννεφα και γίνεται μια φωτισμένη αχλή. Κάθε που διαλύεται το σύννεφο όμως, σου χαρίζει απλόχερα την σαγηνευτική γοητεία του.

Με το βλέμμα σου στυλωμένο ψηλά σ' αυτό το φεγγαρόφωτο, μόνος, μέσα σε μια κατάσταση αποπροσωποποίησης βρίσκεσαι μετέωρος ανάμεσα σε αναμνήσεις από όσα έζησες, σκέψεις για το πριν, το τώρα και το μετά, για ό,τι πόθησες πολύ και τι δεν πόθησες αρκετά, για το τι δεν τόλμησες αρκετά και για το τι έδωσες το είναι σου, για το πώς ο πόνος γίνεται χαρά και η χαρά πόνος, για το πώς απέτυχες και το τι πέτυχες.

Βαθιά αναπνοή. Σκέφτεσαι, άραγε είσαι ο μόνος που το κάνει τώρα αυτό; Ίσως κάπου αλλού, κάποιο άλλο πρόσωπο τώρα να κάνει το ίδιο με σένα. Ίσως να κάνει τις ίδιες σκέψεις με εσένα. Ίσως να κάνει τις ίδιες σκέψεις για εσένα. Ίσως να επικοινωνείτε με κάποιον τρόπο χωρίς να το ξέρετε. Ίσως σηκώνετε το χέρι μήπως αγγίξετε το άβαταρ του άλλου. Ίσως το φεγγάρι που θαυμάζετε να μεταμορφωθεί σε ένα πρόσωπο.
Σιωπή. Κι ένα σύννεφο περνάει σαν αυλαία. Και το βλέμμα θα χαμηλώσει, θα γυρίσει δεξιά. Κανείς. Ναι, σε αυτό το φεγγάρι αξίζει να το απολαμβάνεις όχι μόνος.

Θα φύγεις. Θα προσπαθήσεις να ξεφύγεις. Διότι δεν ξεφεύγεις από ένα ολόγιομο φεγγάρι, ειδικά όταν αυτό μετά θα σκάει από το παράθυρο στο κρεβάτι σου και δε θα χορταίνεις να το χαζεύεις.

"Σήκωσε τα μάτια σου για λίγο προς τα πάνω.
Έχει ένα πολύ όμορφο φεγγάρι σήμερα."

 20/04/19, 03:10

Λευκές περιπλανήσεις

Εσύ, οι σκέψεις σου, για συντροφιά μια φωτογραφική μηχανή και ένας μοναχικός περίπατος στο χιόνι.

 

Αργοί ρυθμοί, λίγη κίνηση, περίεργη ηρεμία.
Ησυχάζει η πόλη όταν τη σκεπάζει σαν κουβέρτα το χιόνι. Σαν να χαλαρώνει και να καταλαγιάζει.
Όταν τελειώσει ο πρώτος ενθουσιασμός, το παιχνίδι, ο χιονοπόλεμος και η ζωντάνια θα μαζευτεί στο σπίτι της, όταν πέσει ο ήλιος και τα θολά φώτα της πόλης θα φέξουν, θα δεις σκόρπιους περιπατητές να περιδιαβαίνουν. Σαν σκιές να περιπλανώνται μέσα στην ησυχία. Σαν να βλέπεις τις σκέψεις σου να αποκτούν μορφή και ως μοναχικές φιγούρες να παίρνουν ένα δρόμο αναζήτησης προς άγνωστη κατεύθυνση. Ή σαν να ψάχνουν τον προορισμό τους.

Λένε πως το χιόνι εξαγνίζει.
Τις σκέψεις τις καθαρίζει;
Με συντροφιά μια φωτογραφική μηχανή, περιπλανάσαι σε μέρη γνώριμα μα αλλιώτικα, κοντοστέκεσαι, συλλογίζεσαι.