Από τη μια πλευρά η αέναη κίνηση του νερού που κυματίζει. Από την άλλη ζωηρή κίνηση του κόσμου που περνοδιαβαίνουν, ο καθένας με το δικό του βηματισμό και τον δικό του ρυθμό.
Κι εσύ που βρίσκεσαι στη μέση, σταυροπόδι σε ένα πεζούλι; Μοιάζει να έχεις καθίσει σταυροπόδι πάνω σε μια λεπτή γραμμή σαν "event horizon". Κοιτάζεις αριστερά, δεξιά, ψηλά. Και αργά άργά με τη δύναμη του νου σου επιβραδύνεις κάθε κίνηση μέχρι που όλα μένουν σε ένα σταματημένο πλάνο.
Σ' αυτήν τη μοναδικότητα της στιγμής θα γυρίσεις το βλέμμα σου αριστερά
να παρατηρήσεις τα πρόσωπα των περαστικών, που άλλα θα είναι φωτεινά, άλλα σκυθρωπά. Σε αυτό το freeze frame κάποιος βαδίζει σκυθρωπός με τα χέρια στις τσέπες, ένα ζευγάρι είναι έτοιμο να πιαστεί χέρι-χέρι, μια παρέα φίλων ετοιμάζεται για φωτογραφία. Θα μπορούσες να ταυτιστείς με κάθε πρόσωπο, εντούτοις σου
φαίνονται όλα ξένα.
Γυρνώντας το βλέμμα σου αριστερά θα απορροφηθείς από τη ζωγραφιά που βλέπεις με τον σταματημένο κυματισμό της λίμνης, τον μετέωρο γλάρο και συμπυκνωμένη την όλη ομορφιά της φύσης του τόπου σε μια εικόνα. Μα θα χαθείς σε ένα κενό, γιατι αυθόρμητα ξέρεις ότι η ομορφιά που βλέπεις αυτήν τη στιγμή αποκτά την υπεραξία της μόνο αν τη μοιραστείς με εκείνα τα άλλα δυο μάτια, καθώς τότε θα την απολαμβάνεις σαν να είναι μια στιγμή που μαγικά κρατάει για πάντα.
Έτσι όπως κάθεσαι σε αυτό το σημείο μηδέν στο χωροχρόνο σου, σ' αυτόν τον "ορίζοντα γεγονότων", ο νους σου θα κάνει τη δική του περιπλανηση. Θα φτερουγήσει από το σημείο αυτό και αφού κάνει μερικές χαμηλές πτήσεις πάνω από τα νερά της λίμνης, θα ελιχθεί ανάμεσα από τους περαστικούς περιπατητές και κατόπιν θα ορμήξει ψηλά για να περιπλανηθεί μέσα στα νεφελώματα των σκέψεών σου, θα τραβήξει πορεία για τόπους μακρινούς, για να γυρίσει κάνοντας ελεύθερη πτώση και να πέσει μέσα στο βυθό των συναισθημάτων σου. Σε αυτήν τη στιγμή μοναδικότητας και συνάμα μοναχικότητας είναι που βυθιζεσαι στις σκέψεις σου, λογαριάζεσαι με τις ανασφάλειές σου, μετράς τα εσωτερικά κενά σου, μονολογώντας ένα "όταν".
Κι εγώ που κάθομαι σταυροπόδι πιο πίσω, στο ίδιο πεζούλι, στην ίδια γραμμή, έχοντας σταματήσει κάθε κίνηση σε ένα δικό μου freeze frame, από τον δικό μου "event horizon" ως παρατηρητής σε βλέπω, σε αυτήν τη μοναδική στιγμή, όσο απολαμβάνεις την ομορφιά γύρω σου, να λαχταράς αυτό που για εσένα "θα 'ναι μια στιγμή για πάντα".
Το βλέπω ίσως γιατί κι εγώ σκέφτομαι το δικό μου...
Κι εσύ που βρίσκεσαι στη μέση, σταυροπόδι σε ένα πεζούλι; Μοιάζει να έχεις καθίσει σταυροπόδι πάνω σε μια λεπτή γραμμή σαν "event horizon". Κοιτάζεις αριστερά, δεξιά, ψηλά. Και αργά άργά με τη δύναμη του νου σου επιβραδύνεις κάθε κίνηση μέχρι που όλα μένουν σε ένα σταματημένο πλάνο.
Σ' αυτήν τη μοναδικότητα της στιγμής θα γυρίσεις το βλέμμα σου αριστερά
να παρατηρήσεις τα πρόσωπα των περαστικών, που άλλα θα είναι φωτεινά, άλλα σκυθρωπά. Σε αυτό το freeze frame κάποιος βαδίζει σκυθρωπός με τα χέρια στις τσέπες, ένα ζευγάρι είναι έτοιμο να πιαστεί χέρι-χέρι, μια παρέα φίλων ετοιμάζεται για φωτογραφία. Θα μπορούσες να ταυτιστείς με κάθε πρόσωπο, εντούτοις σου
φαίνονται όλα ξένα.
Γυρνώντας το βλέμμα σου αριστερά θα απορροφηθείς από τη ζωγραφιά που βλέπεις με τον σταματημένο κυματισμό της λίμνης, τον μετέωρο γλάρο και συμπυκνωμένη την όλη ομορφιά της φύσης του τόπου σε μια εικόνα. Μα θα χαθείς σε ένα κενό, γιατι αυθόρμητα ξέρεις ότι η ομορφιά που βλέπεις αυτήν τη στιγμή αποκτά την υπεραξία της μόνο αν τη μοιραστείς με εκείνα τα άλλα δυο μάτια, καθώς τότε θα την απολαμβάνεις σαν να είναι μια στιγμή που μαγικά κρατάει για πάντα.
Έτσι όπως κάθεσαι σε αυτό το σημείο μηδέν στο χωροχρόνο σου, σ' αυτόν τον "ορίζοντα γεγονότων", ο νους σου θα κάνει τη δική του περιπλανηση. Θα φτερουγήσει από το σημείο αυτό και αφού κάνει μερικές χαμηλές πτήσεις πάνω από τα νερά της λίμνης, θα ελιχθεί ανάμεσα από τους περαστικούς περιπατητές και κατόπιν θα ορμήξει ψηλά για να περιπλανηθεί μέσα στα νεφελώματα των σκέψεών σου, θα τραβήξει πορεία για τόπους μακρινούς, για να γυρίσει κάνοντας ελεύθερη πτώση και να πέσει μέσα στο βυθό των συναισθημάτων σου. Σε αυτήν τη στιγμή μοναδικότητας και συνάμα μοναχικότητας είναι που βυθιζεσαι στις σκέψεις σου, λογαριάζεσαι με τις ανασφάλειές σου, μετράς τα εσωτερικά κενά σου, μονολογώντας ένα "όταν".
Κι εγώ που κάθομαι σταυροπόδι πιο πίσω, στο ίδιο πεζούλι, στην ίδια γραμμή, έχοντας σταματήσει κάθε κίνηση σε ένα δικό μου freeze frame, από τον δικό μου "event horizon" ως παρατηρητής σε βλέπω, σε αυτήν τη μοναδική στιγμή, όσο απολαμβάνεις την ομορφιά γύρω σου, να λαχταράς αυτό που για εσένα "θα 'ναι μια στιγμή για πάντα".
Το βλέπω ίσως γιατί κι εγώ σκέφτομαι το δικό μου...
"θα 'ναι μια στιγμή για πάντα..."
 |
| 27/10/2019 |
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες και συ...