"Κάθε βήμα όλο και πιο κοντά στη μουσική που ακούγεται στο βάθος. Κάθε βήμα και το σούρουπο δίνει τη θέση του στο βράδυ. Το άρωμα του καλοκαιριού μπροστά στη θέα της Πλατείας Νερού συνοδεύει τον βόμβο του πλήθους που συρρέει.
Πρώτα βήματα μετά την είσοδο και όλοι περπατούν με κοινό σκοπό.
Η ματιά χάνεται στο πλήθος: τριγύρω πηγαδάκια από παρέες, άλλοι στρωματσάδα, άλλοι τρέχοντας προς τη σκηνή, άλλοι στην ουρά για τα ποτά. Ομορφα φαίνεται, μονολογείς
Γνωστοί μεταξύ τους, άγνωστοι μεταξύ άλλων, όλοι κάτω από την ενέργεια και τη ζωντάνια που εκπέμπει ο χώρος και η στιγμή.
Ελίσσεσαι μόνος μέσα στο πολύχρωμο πλήθος και συνεχίζεις μέχρι να βρεις το κατάλληλο σημείο για την απόλαυση της συνέχειας. Σταματάς. Εδώ καλά είναι.
Πρώτες δυο γουλιές ποτού, μια μπάντα ήδη παίζει αδιάφορα και καθώς περιμένεις το πολυαναμενόμενο συγκρότημα, το βλέμμα περιεργάζεται τον κόσμο. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Άγνωστοι όλοι; Τα μάτια με διερευνητική ένταση ψάχνουν κάτι τριγύρω, πασχίζουν να αναγνωρίσουν πού να βρίσκεται το χέρι που κρατάει ένα δίδυμο εισιτήριο με το δικό σου.
Ένα άγγιγμα στην πλάτη διακόπτει την αφηρημάδα. Γυρίζεις ξαφνιασμένος. Τα μάτια γουρλώνουν, η ανάσα κόβεται, η καρδιά χάνει δυο κτύπους.
-Γεια σου! -Ήρθες εδώ..! -Ναι, είμαι εδώ!
Χαμογελάτε και οι δυο και..."
ΣΤΟΠ, CUT. Είναι καλοκαίρι και τα όνειρα είναι θερινής νυκτός. Επίσης, η Lacta συμβαίνει στα περίπτερα.
Ώρα 23:00. Τα άγνωστα πρόσωπα που φωτίζονταν από τους προβολείς ήρθε η πολυαναμενόμενη στιγμή να χαθούν στο σκοτάδι. Ακούγονται οι πρώτες νότες και μια φωνή να λέει:
"I'm imagining a lot of happy people.
And most of you have someone you love.
All you, are the lucky ones.
All over the world there are lots of people who are alone tonight.
I imagine most of us have been in that situation at some time or another.
I know I have."
-Hannah Reid, 27/06/22
Τι σύμπτωση κι αυτή, λες και μιλάει σε εμένα, λες και μιλάει για εμένα! Λες και ξέρει πώς ονειρευόμουν τη στιγμή, λες και ξέρει πώς τελικά είναι!
Η κιθάρα χτυπάει στους ήχους του Californian Soil, οι London Grammar παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή και αυτός ο μουσικός πόθος ξεκινά να εκπληρώνεται, με την αγγελική φωνή της Hannah να στέλνει κύματα μέθης στο πλήθος.
Missing, Hey now, Lord it's a feeling, Wasting my young years, Hell to the liars, How does it feel, Strong, Baby it's you, Lose your head: κάθε τραγούδι και από ένα ηλεκτρισμένο ρίγος, κάθε χειροκρότημα και από μια βαθιά αναπνοή. Κάθε νότα και από μια σκέψη, κάθε στίχος και ανάμνηση. Ναι θα ήθελες να μοιραστείς την ομορφιά της στιγμής, να μοιραστείς αυτό που αισθάνεσαι. Και, ναι, ουκ ολίγες φορές το βλέμμα θα κινηθεί διερευνητικά τριγύρω μήπως αναγνωρίσει κάπου μέσα στο άγνωστο πλήθος κάποιο χέρι με λουλουδένιο τατουάζ να λικνίζεται στον αέρα.
What a way to lose your head, what a way to go to bed, και χωρίς να καταλάβεις πότε πέρασε μια ώρα, η Hannah, ο Dot και ο Dan θα πουν καληνύχτα, για μια νύχτα που δεν θα ήθελες τα τελειώσει ακόμη. Χωρίς Nightcall, πώς γίνεται;
Αμέτρητος ο κόσμος, παρέες, ζευγάρια, μόνοι, συνεπιβάτες σε αυτό το μουσικό
ταξίδι και μετά ξένοι. Είσαι μόνος ανάμεσα στο πλήθος, μα και ξεχωριστός. Γιατί, για εσένα δεν ήταν απλά ένας συναυλιακός στόχος που εκπληρώθηκε.
Γιατί, την σημασία και σημειολογία που είχε για εσένα αυτή η συναυλία, αυτή η μπάντα, αυτό το όνομα, μόνο δύο πρόσωπα στον κόσμο την γνωρίζουν: το ένα είσαι εσύ που βρίσκεσαι μόνος σου εκεί εκείνη τη στιγμή, το άλλο πρόσωπο που βρίσκεται... κάπου... πίσω από υστερόγραφα.
-Θα ήθελα τον ώμο σου δίπλα μου.
-Θα ήθελα τον λαιμό σου δίπλα μου.
Αναρτήσεις
