"Πώς ξεχαστήκαμε μονάχοι εδώ πέρα..." Με τον στίχο αυτό ξεκινά ένα τραγούδι.
Τον στίχο αυτό είχε σαν πρόλογο η χρονιά αυτή και, διαολεμένα, θα έχει και σαν επίλογο.
Ώρα για ξεκούραση.
Ξεκούραση από μια χρονιά που ήταν σαν διάδρομος γυμναστηρίου: τόσο στάσιμη, μα τόσο κουραστική.
Κάπου πιο δίπλα, το μάτι θα πέσει στην αρχή μιας πρότασης, "Το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα, την εποχή που ο δυτικός πολιτισμός παράκμαζε απ' τη μια πολύ γρήγορα για να χει κανείς την άνεσή του κι απ' την άλλη πολύ αργά για να παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, πολύς κόσμος καθόταν σ' ένα ολοένα και πιο ακριβό κάθισμα θεάτρου και περίμενε -με διάφορους συνδυασμούς φόβου, ελπίδας και ανίας- να συμβεί κάτι το συνταρακτικό". Με την πρόταση αυτή ξεκινά το βιβλίο του Τομ Ρόμπινς και ταυτόχρονα θα σου θυμίσει δυο πράγματα: ότι με έναν Τρυποκάρυδο ξεκίνησαν οι πιο όμορφες ιστορίες και ότι στο "τελευταίο τέταρτο" χωρούν απίστευτα πολλά πράγματα.
Συμπτωματικά, συνειδητοποιείς ότι φτάνεις στο τελευταίο τέταρτο, όχι του αιώνα, στο τελευταίο τέταρτο τούτης της χρονιάς.
Τι χωράει σ' αυτό το τελευταίο τέταρτο;
Απολογισμός για μια χρονιά ήπιας αναισθησίας; Για μια χρονιά γεμάτη ψεύτικη εξωστρέφεια και ουσιώδη εσωστρέφεια;
Επαναπροσδιορισμός του τι μετράει στη ζωή και των προτεραιοτήτων; Αυτοκριτική; Χάραξη στόχων;
Επαναπροσδιορισμός του τι μετράει στη ζωή και των προτεραιοτήτων; Αυτοκριτική; Χάραξη στόχων;
Νοσταλγία για ζωντάνια και ζεστασιά; Για δυνατή μουσική και τρύπια ποτήρια;
Ανάγκη για απόδραση; Για ταξίδι;
Αναζήτηση για έμπνευση; Για τον ήχο μιας κιθάρας;
Επιθυμία για χαμόγελο και αγκαλιά; Για αέρινο χάδι και άγγιγμα 800°C; Κρυφή επιθυμία για το κουδούνισμα ενός υπεραστικού τηλεφωνήματος;
-Χωράνε όλα αυτά;
-Αν θες, όλα. Αν θες, τίποτα. Αν θες, κι άλλα. Δεν είναι ζήτημα χρονικού πλαισίου.
Τόσα κι άλλα τόσα μπορεί να χωρέσουν στο τελευταίο τέταρτο, όμως το μόνο βέβαιο είναι τούτο: το τελευταίο τέταρτο της χρονιάς έχει θερμοκρασία 37,5°C, κορεσμό οξυγόνου 96 και μια κούπα τσάι.
Αναρτήσεις
