Mέρες κι αυτές

 Ρε μινόρε σε ρυθμό 4/4 ακούγεται από ένα πιάνο να παίζει, κάπου στο βάθος.

"A picture in my mind, a voice I need to hear, a laugh I need to show,
we're lonely, babe, in a boat, again.
I need to see a friend tonight, οr see the people in a bar"

Αναρωτιέσαι, καθώς δεν θυμάσαι, εσύ το έβαλες να παίξει ή ξεκίνησε μόνο του; Μπας και απλά είναι μια μουσική που παίζει στο κεφάλι σου; Ε, μ' αυτά που ζούμε, απίθανο δεν το λες πια. "I wanna meet a friend in a bar tonight". Ταυτίζεσαι και θυμώνεις. "Τι ζούμε" μουρμουρίζεις βρίζοντας. "Υπερβολές" ξανασκέφτεσαι. Και κάπως έτσι μέρα με τη μέρα, βλέπεις έναν κόσμο να μουδιάζει όλο και περισσότερο, μέσα στο κενό  της κοινωνικής αποστασιοπίησης. Σου χαμογελούν; Σε βρίζουν; Παύεις σιγά σιγά να βλέπεις τις εκφράσεις του απέναντί σου. Ξεχνάς σιγά σιγά να εκφράζεσαι και συ. Δεν μας έφταναν οι μάσκες πίσω από τις οποίες ο καθένας έκρυβε τις ανασφάλειές του και τους πόθους του, τώρα έχουμε τις μάσκες που σου κόβουν την όψη. Ναι, ένα μπαρ, ένα κουτούκι, η αγαπημένη σου μουσική, χορός, μια συναυλία, ένα ταξίδι, μια αγκαλιά ρε.
Κι αυτό το τελευταίο, θέλεις να το φωνάξεις.

Μέρες κι αυτές, που όσο και να τις γεμίζεις, παραμένουν κενές.

Κοιτάζεις το κινητό πεταμένο στην άκρη. Πριν λίγο, στην παλάμη σου, το δάχτυλο ήταν πάνω από το εικονίδιο της κλήσης. Δεν το πάτησε. Και πιο πριν, καθώς σκάλιζε να βρει μέσα σε ανάλυση 1080x1920 ξανά εκείνο το δροσερό πρόσωπο με το παιχνιδιάρικο χαμόγελο, κάποια pixels άρχισαν να κινούνται και να λένε "...να έχεις όλα αυτά που σου αξίζουν". Το δάχτυλο ξανά πάνω από το κουμπί της κλήσης, μα το κινητό καταλήγει πεταμένο στην άκρη. Ίσως γιατί φοβάσαι να μην ακουστεί από την άλλη άκρη της γραμμής το κενό, είτε το απρόθυμο, είτε το τυπικό. Ίσως για να μην ακούσεις λέξεις ανυπόφορες. Σίγουρα για να μην ενοχλήσεις. Ίσως πάλι απλα γιατί δεν πρέπει, όμως όχι γιατί δεν θέλεις, αφού η έγνοια σου δεν σβήνει. Μεταξύ μας, ίσως και κατά βάθος να προσπαθείς να συντονίσεις την κοσμική ενέργεια για να χτυπήσει το τηλέφωνο και μια γουργουριστή φωνή να σε γεμίσει ζεστασιά.
Όμως, ήδη, ξέρεις "μα, τα είπαμε ξανά αυτά".

"Μου λείπει η φωνή σου, μα ακόμα πιο πολύ μου λείπει η σιωπή σου", ακούγεται από το ηχείο σε blues ρυθμό, κι εσύ σηκώνεις ένα αόρατο ποτήρι στην υγειά του αόρατου dj που επιμελείται το soundtrack της βραδιάς.

Κάπου εδώ τριγύρω υπήρχε μια σελίδα όπου ήταν γραμμένο "Εδώ θα είμαι, ακόμα κι όταν λείπω". Μα, άφαντη. Ταξίδεψε κι αυτή εκεί, έμεινε ένα κενό εδώ.

Μέρες κι αυτές, όλο κενά. Νύχτα και τούτη, με μια κενή θέση συνοδηγού στο αυτοκίνητο, με μια κενή θέση μπροστά στο τζάκι, με ένα κενό μαξιλάρι στο κρεβάτι που δεν έπαψε να ρωτά για εκείνη που το μέθυσε με το άρωμά της.

"και να σου ζητώ
να σ' αναζητώ
θα σ' αναζητώ
για να μην σε βρω"

Το μπακλόνι

Σήμερα θα πάω σ' ένα μέρος εξωτικό.
Το μέρος αυτό δεν έχει χώρο, δεν έχει χρόνο, παρά μόνο άρωμα από βασιλικό, τον νυσταγμένο βόμβο της πόλης και την ξύλινη πολυθρόνα. Την ξύλινη πολυθρόνα, που όταν βολευτώ θα δω το χωροχόνο να παραμορφώνεται γύρω μου και να ξεκινά το ταξίδι.

Ένα ταξίδι δίχως κίνηση.

Θα κατευθυνθώ στο χρόνο πίσω και μετά θα εκτοξευτώ στο μέλλον, προσπερνώντας το παρόν. Θα βρεθώ σε μέρη μακρινά που θα φαίνονται τόσο κοντά, θα ακούσω λόγια σε γλώσσες παράξενες και μιλιά με φωνή γνώριμη.

Θα σκοντάψω σε αυτό το παιδί που μου μοιάζει, εκείνο θα μου γνέψει κι εγώ άλλοτε θα το μαλώσω, άλλοτε θα του πω "μη φοβάσαι". Και όταν θα το ξανασυναντήσω εκείνο θα με ρωτήσει "τελικά, τι;" μα πριν προλάβω να αποκριθώ, φεύγει, γλιτώνοντάς με από το να βρω μια απάντηση που δεν έχω.

Θα τρέξω πίσω από αυτά που δεν πρόλαβα να πιάσω και άφησα να φύγουν και όταν κουραστώ θα ξεγελάσω τη δίψα μου με μουσική. Θα χορέψω σε γκαλντερίμια λιθόστρωτα και θα οδηγήσω σε αυτοκινητόδρομους που καταλήγουν σε φλεγόμενα ηλιοβασιλέματα.

Θα σκαρφαλώσω σε κορυφές απάτητες, πιο ψηλά απ' τα σύννεφα.
Θα βρεθώ ανάμεσα στα τρεμάμενα αστέρια του ουρανού και από εκεί πάνω θα βουτήξω σε καταγάλανα νερά παραδεισένιας παραλίας και πριν προλάβω να ανασάνω, τις αναπνοές μου θα κλέβουν δυο κόκκινα χείλη, που όσο θα προσπαθώ να κρατήσω εκείνα συνεχώς θα δραπετεύουν.

Έλα να πάμε σ' ένα μέρος εξωτικό...

Elegy for May

Είναι μια ημέρα μέσα στο Μάιο που θα ακούσεις πολλά λόγια συνοδευόμενα από χαμόγελα και αγκαλιές, άλλα συνοδευόμενα από βαριεστημάρα, που όλα καταλήγουν στην κοινή συνισταμένη του "Συγχαρητήρια, την έβαλες καθαρή και φέτος". Η πλάκα είναι ότι την ημέρα αυτή κάνουν πάρτυ τα "δικαστήρια" που στήνεις με τον εαυτό σου μέσα σου και συ θέλεις να τρέξεις να ξεφύγεις.

Αν υπήρχε μουσική επένδυση στην μέρα αυτή για τη δεκαετία μέχρι τώρα, τότε το soundtrack της 16ης του Μάη θα ήταν αυτό:

Έλα πού είσαι

Όχι σε ποια χώρα βρίσκεσαι. Όχι σε ποιά πόλη είσαι. Όχι σε ποιό κτίριο στέκεσαι. Όχι σε ποιόν τόπο περπατάς.

Πού είσαι ως σκέψη. Πού είσαι ως άγγιγμα. Πού είσαι ως άρωμα. Πού είσαι ως βλέμμα. Πού είσαι ως μελωδία. Πού είσαι ως λαχτάρα.

Ελα που εισαι