Συνηθίσαμε;

Rewind.

Δέκα και πλέον χρόνια οικονομική κρίση. Γροθιά στα δόντια των 25άρηδων του 2010, για να τους καλοσωρίσει σε μια αέναη κρίση που περιθωριοποίησε οικονομικά και κοινωνικά την πλειοψηφία του παραγωγικού πληθυσμού. Πριν προλάβει να να συστηθεί στον κόσμο, η γενιά της αφθονίας και των ανέσεων, η καλομαθημένη, η τυχερή, η γενιά των προσδοκιών συγκρούστηκε μετωπικά με την τεράστια πινακίδα που γράφει "κρίση".

Λουμπενοποίηση, όχι τόσο αστεία, αφού μέσα σε μια δεκαετία κατάπτωσης αξιών, πίεσης λιτότητας και σκληρότητας, τα αποτελέσματά της θα σερβιρίστουν μια δεκαετία μετά, με έναν μπουφέ βίας, εκφασισμού, γυναικοκτονιών, φονικών γαρνιρισμένο με μια γενική απάθεια.

Δύο χρόνια πανδημίας. Ή αλλιώς, πώς σταμάτησε ο χρόνος. Κακό αστείο; Όχι. 

Υγειονομική κρίση και φόβος διάχυτος και μονάχοι καβάλα σε ένα καρουσέλ παραλογισμού, που η μουσική του είναι φάλτση και στο βάθος ακούγονται τσιριχτά γέλια. Στο βωμό μιας πανδημίας όλα επιτρέπονται να θυσιαστούν. "Οι επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες" έμαθε να ακούει μια ολοκληρη κοινωνία, βαλτωμένη, απομονωμένη, μουδιασμένη, πια έτοιμη να μην εκπλαγεί από τίποτε καινούριο.

Γέλιο.

Ένας μήνας με πόλεμο στη γειτονιά μας. Ή αλλιώς, πώς οι ζωές μας μέσα σ' αυτόν τον κόσμο δεν θα είναι ποτέ πια ίδιες, απλά ακόμη δεν το ξέρουμε. Απο το καρουσέλ στο τρενάκι του τρόμου; Περίπου. 

Πόλεμος κοντά όσο ποτέ και πόλωση βγαλμένη από τα βιβλία της ιστορίας, που αν δεν μετατραπεί σε Γ Παγκόσμιο, θα εξελιχθεί το λιγότερο σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο. Θάνατος, φτώχια μαζί με προπαγάνδα και περιχαράκωση. Και η κρίση αυτή δεν θα αφήσει κανέναν μα κανέναν ανέγγιχτο.  Έχει αγριέψει τόσο αυτός ο κόσμος του σήμερα και του αύριο. Καλωσήρθες νέα κανονικότητα, τίποτε δεν θα μας εκπλήξει πια. Αν αποφύγουμε τον πυρηνικό όλεθρο, περιμένουμε τους εξωγήινους. Συνήθισαμε εξάλλου.

Στην κυκλική πορεία της ιστορίας, στο σημείο που βρισκόμαστε, η γενιά της κατ' επίφαση αφθονίας και των ανέσεων, η καλομαθημένη, η τυχερή, θα καταγραφεί άραγε από τον ιστορικό του μέλλοντος ως η γενιά της κρίσης;

Συνηθίσαμε; Συνηθίσαμε την κάθε μορφής βία γύρω μας; Συνηθίσαμε την κρίση;

Τα λόγια του Θάνου Ανεστόπολου τριγυρνούν καιρό τώρα στο μυαλό μου. 

"Συνηθίσαμε, συνηθίσαμε πολλά πράγματα, παρά πολλά συνηθίσαμε και τις άγριες εικόνες, δίπλα μας γύρω πίσω μας μπροστά μας πλάι μας, συνηθίσαμε τον θάνατο, συνηθίσαμε την εικόνα του, τι είμαστε, τι γίναμε; Μη γίνουμε, μην είμαστε, μην γίνουμε μην προφτάσουμε να γίνουμε, μην συνηθίσουμε."

Σ' αυτό το σύμπαν που αποσυντίθεται, εσύ κι εγώ κι ο κόσμος αυτός, ίσως να έχει ανάγκη από μια αγκαλιά. Εκείνη την αγκαλιά που θα λέει "μωρό μου, όλα καλά θα πάνε".

Για να υπάρχει κάτι στο βάθος του δρόμου να φαίνεται σαν έξοδος, έστω σαν έξοδος κινδύνου.