Το τελευταίο τέταρτο

"Πώς ξεχαστήκαμε μονάχοι εδώ πέρα..." Με τον στίχο αυτό ξεκινά ένα τραγούδι.

Τον στίχο αυτό είχε σαν πρόλογο η χρονιά αυτή και, διαολεμένα, θα έχει και σαν επίλογο.

Ώρα για ξεκούραση.

Ξεκούραση από μια χρονιά που ήταν σαν διάδρομος γυμναστηρίου: τόσο στάσιμη, μα τόσο κουραστική.

Κάπου πιο δίπλα, το μάτι θα πέσει στην αρχή μιας πρότασης, "Το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα, την εποχή που ο δυτικός πολιτισμός παράκμαζε απ' τη μια πολύ γρήγορα για να χει κανείς την άνεσή του κι απ' την άλλη πολύ αργά για να παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, πολύς κόσμος καθόταν σ' ένα ολοένα και πιο ακριβό κάθισμα θεάτρου και περίμενε -με διάφορους συνδυασμούς φόβου, ελπίδας και ανίας- να συμβεί κάτι το συνταρακτικό". Με την πρόταση αυτή ξεκινά το βιβλίο του Τομ Ρόμπινς και ταυτόχρονα θα σου θυμίσει δυο πράγματα: ότι με έναν Τρυποκάρυδο ξεκίνησαν οι πιο όμορφες ιστορίες και ότι στο "τελευταίο τέταρτο" χωρούν απίστευτα πολλά πράγματα.

Συμπτωματικά, συνειδητοποιείς ότι φτάνεις στο τελευταίο τέταρτο, όχι του αιώνα, στο τελευταίο τέταρτο τούτης της χρονιάς.

Τι χωράει σ' αυτό το τελευταίο τέταρτο;

Απολογισμός για μια χρονιά ήπιας αναισθησίας; Για μια χρονιά γεμάτη ψεύτικη εξωστρέφεια και ουσιώδη εσωστρέφεια;
Επαναπροσδιορισμός του τι μετράει στη ζωή και των προτεραιοτήτων; Αυτοκριτική; Χάραξη στόχων;

Νοσταλγία για ζωντάνια και ζεστασιά; Για δυνατή μουσική και τρύπια ποτήρια;

Ανάγκη για απόδραση; Για ταξίδι;

Αναζήτηση για έμπνευση; Για τον ήχο μιας κιθάρας;

Επιθυμία για χαμόγελο και αγκαλιά; Για αέρινο χάδι και άγγιγμα 800°C; Κρυφή επιθυμία για το κουδούνισμα ενός υπεραστικού τηλεφωνήματος;

-Χωράνε όλα αυτά;

-Αν θες, όλα. Αν θες, τίποτα. Αν θες, κι άλλα. Δεν είναι ζήτημα χρονικού πλαισίου.

Τόσα κι άλλα τόσα μπορεί να χωρέσουν στο τελευταίο τέταρτο, όμως το μόνο βέβαιο είναι τούτο: το τελευταίο τέταρτο της χρονιάς έχει θερμοκρασία 37,5°C, κορεσμό οξυγόνου 96 και μια κούπα τσάι.

Η φωτογραφία βγήκε λίγο πριν το τελευταίο 1/4 του Δεκέμβρη. Συμπτωματικά έπιασε την Μεγάλη Άρκτο

Ad astra

Σσσσ, αρχίζει. Πλάτη κατάχαμα στην αμμουδιά, σβέρκο λυγισμένο, μάτια ορθάνοιχτα ψηλά. Η Αφροδίτη πρώτη πρώτη ως Αποσπερίτης και αργότερα πιο πέρα Μικρή Άρκτος, Πολικός Αστέρας. Και απ' άκρη σ' άκρη το χρυσαφένιο μονοπάτι του Γαλαξία. Μόλις συνήθισε το μάτι στο απόλυτο σκοτάδι και ξαφνικά όλο και περισσότερα λαμπυρίσματα ξεπροβάλλουν.

Αστέρια, τόσα αστέρια και σηκώνοντας το δάχτυλο ψηλά, σχεδόν τα ακουμπάς, ζωγραφίζεις ανάμεσά τους. Όσο τεντώνεσαι να τα φτάσεις, σαν να αιωρείσαι νιώθεις, σαν να επιπλέεις ανάμεσά τους, σαν να ανυψώνεσαι μόνος. Δέος, φόβος, αγαλλίαση. Παλινδρόμηση ανάμεσα σε ανάταση και εσωτερικότητα. Τη μια στιγμή το μυαλό κατακλύζεται από σκέψεις και την άλλη αδειάζει εντελώς. Είναι μαγευτικό που στέκεσαι μόνος σου κάτω από αυτό το υπερθέαμα ή μάλλον θα επιθυμούσες να έχεις πλάι σου εκείνη; 

Μάτια γουρλωμένα προσπαθούν να αποτυπώσουν την απερίγραπτη θέα και για κρεσέντο, μετεωρίτες και Περσείδες σαν πυροτεχνήματα να σχίζουν τον ουρανό."Πόσο μικροί είμαστε μπροστά στο μεγαλείο του πλάσης", συλλογίζεσαι φουσκώνοντας μέσα σου από την ομορφιά που ρουφάς.

"-Χμ, ξέρεις", ψιθυρίζει μια φωνή, "αυτά τα άστρα που εσύ βλέπεις τώρα, είναι κόσμοι που δεν υπάρχουν πια". Η λάμψη που σπινθηρίζει ζωηρά τώρα, ξεκίνησε το ταξίδι της πριν χιλιάδες έτη και μέχρι να φτάσει στο μάτι σου. Ίσως αυτό το κάτι που την έστειλε να μην υπάρχει πια, ίσως να έχει σβήσει. "-Δηλαδή, αυτό που βλέπω τώρα είναι μια polaroid μιας ανάμνησης;" Ναι, αυτός αστροστόλιστος θόλος της νύχτας που τόσο ζωντανά απολαμβάνεις τώρα, είναι μια φωτογραφία του χθες σε κορνίζα. Τίποτε άλλο στο φυσικό κόσμο δεν προσομοιάζει τόσο με μια φωτογραφία. Άλλωστε, φωτογραφία τι είναι, εικονογραφημένη στιγμή του παρελθόντος δεν είναι; Μια αποτύπωση από αυτό που ίσως πια να μην υπάρχει; -Μα καλά, τώρα πώς αρχίσαμε να μιλάμε για φωτογραφίες;

Πλάτη κατάχαμα στην αμμουδιά, σβέρκο λυγισμένο, μάτια καρφωμένα ευθεία ψηλά. Κοιτάζεις τον ουρανό της νύχτας και αυτό που βλέπεις είναι το παρελθόν.
Όμως, γεύεσαι την ομορφιά του στο παρόν. Μυστήριο.

Το χέρι ξανά σηκωμένο προσπαθεί να αγγίξει το αστέρι ενώ η άνωση που αισθάνεσαι συνεχίζει να χαράσσει τροχιά προς τα άστρα. Πορεία προς τ'αστέρια, ταξίδι στο χρόνο, επιθυμία στο τώρα...

"-Έι, αστρονόμε της συνείδησης, μη με σκας, κάποιο αστέρι θα λαμπυρίζει ζωηρό ακόμα
-Μπορεί, κάποιο αστεράκι...
-Ωχ δες, ένα πεφταστέρι!
-Ξέρεις, δεν είναι πεφταστέρι, είναι μετεωρ...
-Σκάσε ξέρω
-Ευχή;
-Όχι.
-Καλύτερα. Το σημαντικό είναι, πού βρισκόταν η σκέψη σου την ώρα που έπεφτε τ'αστέρι."

[νύχτα 15αύγουστου, σε μια λευκαδίτικη παραλία]

Μια καλημέρα

- Καλά τα λέει, αλλά χαλάει τους τοίχους για ένα καλημέρα;
- Γι' αυτήν την καλημέρα, θα χαλούσε και τον κόσμο.

{Στις "καλημέρες" 

που είναι φως, έμπνευση και θαλπωρή, που είναι απωθημένο και προσμονή, που είναι έρωτας και ζωή.

Στις "καλημέρες" που δεν είναι λέξεις.

Στις "καλημέρες" που είπες, σε αυτές που άκουσες και σε όλες εκείνες που δεν άκουσες.}

Μετακίνηση 7

Να 'ρχεσαι συχνά στον ύπνο μου.

Να 'ρχεσαι συχνά στα όνειρά μου.

Μπορεί να συναντηθούμε καθώς πηγαίνω στα δικά σου.

ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ_7

Και όταν ανοίγουμε τα μάτια, τα όνειρα συνεχίζουν να ταξιδεύουν.