Η αισιοδοξία των ευχών

Σε μερικές ώρες αλλάζει ο χρόνος και δωσ του ευχές ο κόσμος.
Ευχή κλισέ, "ο νέος χρόνος να σου φέρει όσα δε σου έφερε ο προηγούμενος".
Τα τελευταία δυο χρόνια έχει πιάσει αυτή η ευχή για όλους. Όσα δεν έφερναν οι προηγούμενοι τα έφερναν οι νέοι, όμως τα πιο πολλά ήταν κακά.
Σλόγκαν της τελευταίας διετίας, "μη στενοχωριέστε, πόσο χειροτερα να παν τα πράγματα, δε γίνεται άλλο, από του χρόνου τα καλύτερα".
Στα λόγια μείναμε κάθε χρόνο.
Σε ένα tweet στο twitter γράφει κάποιος: "Πρώτη φορά τόσες ελπίδες για ένα έτος που είναι, το λιγότερο, δίσεκτο..."
Χοχο
Αν ευχηθώ το 2012 να είναι το έτος που πιάνουμε πάτο ή το 2012 να είναι λιγότερο οδυνυρό από το 2011, θα κακοχαρακτηριστώ ως απαισιόδοξος;
ΟΚ, ας γίνω γραφικός τότε. Αγάπη και ειρήνη σε όλον τον κόσμο!
Υγεία, όμως, πάνω απ' όλα.


ΥΓ Τι αγχώνστε, εξάλλου σε ένα χρόνο ο κόσμος καταστρέφεται

Merry Christmas

by ellinofreneia.net

Bus stories

A simple glance at an ordinary route
A passenger's point of view

Χθές ήταν ημέρα...

...Παπαροδευτέρα

Παπαροδευτέρα, εφεξής θα ονομάζεται η μέρα Δευτέρα, κατά την οποία, από όσους περιμένεις κάτι ή σου έχουν δεσμευτεί για κάτι, εν τέλει σε γράφουν στα π@π@ρι@ τους, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου.
(Ναι, ο όρος, προς το παρόν, αφορά σε ζητήματα επαγγελματικής φύσης. Για γενίκευση, απαιτείται εκτενής διερεύνηση και πειραματική τεκμηρίωση)
Η Παπαροδευτέρα δε θα πρέπει να συγχέεται με την Τσαγκαροδευτέρα. Εκτός και όταν η Δευτερα, για ορισμένους είναι Τσαγκαροδευτέρα και κατά συνέπεια, για κάποιους άλλους γίνεται Παπαροδευτέρα.
Επίσης, το βίωμα της Παπαροδευτέρας δεν είναι αποκλειστικό. Μπορεί να γίνει Παπαροτρίτη, Παπαροτετάρτη κ.ο.κ, ανάλογα πότε θα αποφασίσει (και για πόσο) να σας γράψει στα π@π@ρι@ του εκείνος/η που "τον/την έχετε ανάγκη".

Υ.Γ ασταδιαλα

Tichu: το νέο trend;

Τι μόδα είναι πάλι τούτη;
Πηγαίνεις για καφέ - στο διπλανό τραπέζι η παρέα παίζει tichu.
Πηγαίνεις για τσίπουρα - στο διπλανό τραπέζι η παρέα παίζει tichu.
Πηγαίνεις στο Αναγνωστήριο της σχολής - στο διπλανό τραπέζι η παρέα παίζει tichu.
Περιμένεις στο σταθμό ΚΤΕΛ το λεωφορέιο - (ναι, καλά μαντέψατε) στο διπλανό τραπέζι η παρέα παίζει tichu.
Δηλαδή, ρε φιλαράκι, κυκλοφορείς παντού με ένα σετ καρτών στην κωλότσεπη;
Δηλαδή, ρε παρεάκι, πας για καφέ ή όπου αλλού σταθείς και βρεθείς, και τσουπ πετάς την τράπουλα;
Μάλλον το tichu παρά έχει γίνει το trend της εποχής.
Άντε και bamboleo, για να γίνεται σαματάς.


ΥΓ Δε μου αρέσει το tichu. Το αντιπάθησα απ' τη στιγμή που μου το μάθανε. Πόσο σπαστικό είναι, κάθε φορά που λες "οκ τώρα έχω δυνατό συνδυασμό" τσααακ φάε το πιο ισχυρό χαρτί. Δράκοι, μαγιόνκ, μπόμπες και δε συμμαζεύεται. Δηλαδή, ποιό είναι αυτό που τα κερδίζει όλα, η πυρηνική βόμβα;

SE Xperia Neo V

my new smartphone dumbphone

Έκανα και γω το μεγάλο βήμα στην εποχή των smartphones (ΟΚ, το συγχωρεμένο Nokia C-6 δεν το μετράω γιατί το Symbian λειτουργικό είναι για τα σκλιά) και του Android. Γιούπι, τώρα μπορώ και γω να μπαίνω στο Ιντερνέτς και στο Φέισμπουκ από όπου γουστάρω, να χτυπάω στο Σαζάμ τραγούδια και να κάνω όλα αυτά τα hifi μοδάτα.

To Xperia Neo V είναι η έκλπηξη της Sony Ericsson που σε συμφωνία με τη Vodafone κοστολογείται στα 199 γιούρα, οπότε με μια σωστή επιδότηση το παίρνετε τζάμπα.

Λοιπόν που λέτε, εγώ είχα ένα κόλλημα με το HTC Wildfire S, μα μόλις έπεσε στην αντίληψή μου το Neo V και κάνοντας για πλάκα μια σύγκριση χαρακτηριστικών είπα "Όπα, κάτι γίνεται, εδώ είμαστε!"
Και το πήρα (σε blue-black κιόλας).
Ούτε ειδικός περί τεχνολογίας και τηλεφωνίας είμαι, ούτε τούτο το έρμο blog φιλοδοξεί να γίνει tech-blog, παρά μόνο στη συνέχεια θα καταθέσω την άποψή μου για το εν λόγω gadget.

Πρόκειται για touch smpartphone με λειτουργικό Android, οπότε έχει ιδιαίτερα φιλικό user interface και φυσικά όλα τα πλεονεκτήματα του Android (εφαρμογές, απόδοση κλπ). Αυτό, όμως, που κεντρίζει αμέσως την προσοχή και εντυπωσιάζει είναι η οθόνη. LCD, με τεχνολγία Sony Bravia, έχει απίστευτη ευκρίνεια, κρυστάλλινη εικόνα και η ανταπόκριση της αφής είναι εκπληκτική -το χαϊδεύεις και πετάει.
Διαθέτει κάμερα 5mp + φλας με δυνατότητα λήψης HD και 3d panorama, αλλά και μπροστινό φακό +μπροστινό φλας για βιντεοκλήση και ό,τι άλλο. Μπορώ να πω ότι το αποτέλεσμα της κύριας cameras είναι άψογο, καθώς οι φωτογραφίες προκύπτουν πολύ καλές.
Περιττό να αναφέρω ότι διαθέτει virtual πληκτρολόγιο qwerty, wifi, ράδιο, music player, περιστρεφόμενη επιφάνεια εργασίας, αλλά και GPS με google maps.
Εν τω μεταξύ, είχα ακούσει ότι άλλα μοντέλα Xperia είχαν πρόβλημα με το συγχρονισμό επαφών από sim και ότι έπρεπε να ακολουθηθεί διαδικασία μέσω gmail. E, σε αυτό δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα, οι επαφες αναγνωρίζονται κανονικότατα.
Επίσης μπορεί να δεχτεί κάρτα μνήμης micro SD.
Γενικά, από άποψη applications, software, επεξεργαστή, ταχύτητας είναι άψογο (τουλάχιστον προς το παρον).

Πάμε τώρα όμως στα ψεγάδια του...
Κατασκευαστικά είναι πλαστικούρα. Το καταλαβαίνεις με το που πας να ανοίξεις το καπάκι για να τοποθετήσεις τη μπαταρία -φοβάσαι μη σου σπάσει στο χέρι. Επίσης λερώνεται εύκολα -απαραίτητη η τοποθέτηση μεμβράνης ή μια θήκη.
Το touch είπαμε έχει καλή απόκριση. Ε, παρά έχει καλή. Είναι εξαιρετικά ευαίσθητο οπότε ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα, ακόμα και με το λοβό του αυτιού μπορεί να σου τερματίσει μια κλήση ή να ενεργοποιήσει μια εφαρμογή. Γι' αυτό συστήνω τη χρήση handsfree ή bluetooth.
Επίσης τα 3 μοναδικά κουμπάκια χειρισμού, βρίσκονται πολύ χαμηλά στη συσκευή με αποτέλεσμα να μην καθιστούν λειτουργικά εύχρηστο το κράτημα της συσκευής και τη χρήση του αντιχειρα. Είναι πολύ εύκολο η συσκευή να γλιστρίσει από το χέρι στην προσπάθεια να πατήσεις π.χ το δεξί κουμπάκι.

Επίσης λόγω της θέσης του, πατιέται πολύ εύκολα το κουμπί της κάμερας και μπορεί να ενεργοποιηθεί κατά λάθος.
Και το αποκορύφωμα...
Ας κάνω ένα μικρό πρόλογο αρχικά.
Έτος 2011 μ.Χ, τελευταία λέξη της τεχνολογίας, έχεις μια συσκευή που έχει τη δυνατότητα να κάνει εξαιρετικά πολύπλοκες διαδικασίες, παρά λίγο δηλαδή να φτιάχνει και καφε. Και γι' αυτούς του λόγους ονομάζεται SMARTphone. Άρα, είναι αυτονόητο ότι μπορεί να εκτελέσει τις στοιχειώδεις λειτουργίες ενός κλασσικού κινητού τηλεφώνου.
Χα, αμ δε!
Λοιπόν, το ξυπνητήρι δε λειτουργεί όταν η συσκευή είναι απενεργοποιημένη (βλ. ανακοίνωση S/E). Ναι κυρίες και κύριοι, για να σας ξυπνήσει το super-duper gadget πρέπει να είναι η συσκευή ΟΝ. Δηλαδή, δεν μπορεί να κάνει κάτι που ήταν αυτονόητο στο αρχαίο Nokia 3310 ας πούμε. Έλεος κύριοι κατασκευαστές, σε αυτό το χαρακτηριστικό βρήκατε να κάνετε οικονομία; Δεν ξέρω αν γίνομαι υπερβολικός, αλλά αυτό το γεγονός μου έκανε εντύπωση και γι' αυτό βαφτίζω το Neo V μου, dumbphone!

Εν κατακλείδει, η σχέση "value for money" για το Xperia Neo V είναι εξαιρετική και είναι μια πολύ καλή επιλογή συσκευής. Ελπίζω να μην αποδειχτεί too good to be true.

ΥΓ Και είπαμε, μην το εμπιστευτείτε να σας ξυπνήσει να πάτε στη δουλειά σας :P

Παύλος Παυλίδης & B-Movies live στην Ξάνθη

Δεύτερο ενδιαφέρον live εντός της ίδιας εβδομάδας, μιας και το Σάββατο 19/11 το καφέ-μπαρ Κήπος φιλοξένησε τον Παύλο Παυλίδη (Ξύλινα Σπαθιά θυμάστε;) με τους B-Movies.

Πολύς και "καλός" ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στον ανακαινισμένο Κήπο, ένθερμο κοινό, το οποίο κράτησε τη μπάντα για 2 ώρες περίπου. Ο Παυλίδης έπαιξε τραγούδια από τη νέα του μουσική πορεία (όπως "Αντικαταπληκτικά", "Στοιχειωμένο σπίτι", "Αερικό"), αλλά και αρκετά "διαμάντια" από τα Ξύλινα Σπαθιά (όπως "Ατλαντίς", "Φωτιά στο λιμάνι").

Οφείλω να ομολογήσω ότι τον είχα υποτιμήσει τον Παυλίδη. Τον θεωρούσα βαρετό και υποτονικό, έως σημείου προκατάλψης. Ωστόσο, μετά το χθεσινό live αναθεώρησα και συστήνω ανεπιφύλακτα όποιος έχει ευκαιρία να τον παρακολουθήσει. Η μουσική του είναι μεθυστική, η ερμηνεία του ιδιαίτερη και το πρόγραμμά του διαθέτει τις κατάλληλες διακυμάνσεις.

Νομίζω ότι το ελληνικό ροκ αναβίωσε για λίγο χθες.

"Το μήνυμα και το νόημα" από τον Πιτσιρίκο

17 Νοεμβρίου 2011, επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
2011 μ.Χ και όλα δείχνουν ότι το νόημα του Πολυτεχνείου έχει χαθεί, εν τούτοις, ταυτόχρονα, είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε. Πώς γίνονται αυτά μαζί; Κι όμως γίνονται.
Δε θα γράψω κάτι περισσότερο επί του θέματος, μόνο παραθέτω το άρθρο του Πιτσιρίκου.

Το μήνυμα και το νόημα
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος έγινε ο κακός χαμός με το «μήνυμα και το νόημα του Πολυτεχνείου» σήμερα. Το εκπληκτικό είναι πως πολιτικοί και δημοσιογράφοι που γλείφουν τ’ αρχίδια των αφεντικών τους και η χυδαία ύπαρξή τους δεν έχει κανένα νόημα αναρωτιούνται αν έχει νόημα το Πολυτεχνείο.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω το μήνυμα και το νόημα του Πολυτεχνείου – αρκετά έχει υποφέρει όλες αυτές τις ημέρες.

Καταλήγω, όμως, στο συμπέρασμα ότι το Πολυτεχνείο έχει και μήνυμα και νόημα σήμερα για έναν πολύ απλό λόγο: όλοι αυτοί που αναζητούν με αγωνία το μήνυμα και το νόημα του Πολυτεχνείου –σε λόγους και άρθρα- δεν τόλμησαν σήμερα να πλησιάσουν στο Πολυτεχνείο.

Joanna Drigo live στην Ξάνθη

Τετάρτη 16/11 και το Μικρό bar στην Ξάνθη υποδέχτηκε τη γλυκύτατη Joanna Drigo (Ιωάννα Δριγκοπούλου), η οποία μπροστά σε ένα -επιεικώς- αγενές* κοινό πραγματοποίησε μια solo acoustic εμφάνιση.
Για περίπου δυο ώρες, τραγούδησε ορισμένα δικά της κομμάτια (όπως το "Αλλεργία στις δεσμεύσεις") και πολλά άλλα αγαπημένων καλλιτεχνών, όπως Manu Chao, Pink Floyd, Natalie Merchant, Radiohead, Hooverphonic, U2, PJ Harvey, Bob Marley αλλά και Σιδηρόπουλο, Κηλαϊδόνη, Παυλίδη, Πυξ Λάξ, Τσιτσάνη, Μούτση, Χατζηδάκι.

Το live κινήθηκε σε ιδιαίτερα ήπιους ρυθμούς και για να είμαι ειλικρινής περίμενα περισσότερη ζωντάνια και λιγότερη υποτονικότητα στο ρεπερτόριο. Κατανοώ την ιδιαιτερότητα του acoustic live, αλλά πιστεύω θα μπορούσε -και έπρεπε- να επιβληθεί μουσικά πιο πολύ. Η γενική εντύπωση πάντως είναι αρκετά θετική.

Υ.Γ. *Πρώτη φορά συναντώ σε live τόσο απαράδεκτο κοινό. Μιλώ για τέτοια οχλαγωγία που μετα βίας ακουγόταν η Joanna. Σαν να πήγαν στο μπαράκι για το ποτό τους και επειδή ο dj έχει δυνατά τη μουσική, εκείνοι να μιλούν άκομη δυνατότερα για να ακούγονται. Ουστ.

Liebe live στο Baraki

Πέμπτη, 10/11/2011 και ένα νέο ανερχόμενο μουσικό σχήμα απο τη Θεσσαλονίκη έδωσε το πρώτο του live στα Γιάννενα, στο μπαρ Baraki.
Πρόκειται για τους Liebe με το γνωστό hit "Models". Παίζοντας τραγούδια από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά "Club Royal", κάποιες διασκευές, αλλά και νέα ακυκλοφόρητα κομμάτια τους, γέμισαν το Baraki με ένα τόνο 80's νοσταλγίας συνοδευόμενο από 010's ήχο.

Ήταν μια ευχάριστη αλλαγή στα κλασικά βράδια κάθε Πέμπτης.
Ωστόσο, είναι αδικαιολόγητη η καθυστέρηση έναρξης (αφίσα: 22.00, πραγματική έναρξη: 23.++). Επίσης, προσωπικά περίμενα περισσότερο κέφι από τον κόσμο και καλύτερη επικοινωνία της μπάντας με το κοινό (αυτό που λέμε σκηνική παρουσία), ενώ και ο ήχος αρχικά είχε ένα... θεματάκι, αλλά, εντάξει, για μπαρ πρόκειται, όχι συναυλιακό χώρο. Στα θετικά, φυσικά, καταγράφεται η ελεύθερη είσοδος.
Πάντως, ήταν καλά!

Κρίση, σε πιάνει κρίση (ταν ταν ταν ταν ταν, όπα)*

Η ιστορία των προσφάτων γεγονότων στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας γράφεται με ρυθμούς αναμετάδοσης ποδοσφαιρικού αγώνα. Μόνο που και τα replay να παρακολουθήσεις εντατικά, δεν πρόκειται να καταλήξεις σε συμπέρασμα για τις εξελίξεις, ούτε μπορείς να εξηγήσεις τις αψυχολόγητες ενέργειες των "σωτήρων" της χώρας.

Πριν από λίγες μέρες ο πρωθυπουργός ΓΑΠ ανακοίνωσε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Πανικός και κρύος ιδρώτας σε Μερκελ-Σαρκοζι και Αγορές, αναταραχή στο ελληνικό πολιτικό κατεστημένο. Φιλολογία και παραφιλολογία για το ύφος του δημοψηφίσματο και για το ερώτημα που επρόκειτο να τεθεί: "Ναι/Οχι στα μέτρα", "Ναι/Οχι στο Ευρώ", "Να ζει κανείς ή να μη ζει" κλπ. Όποιο και να ήταν το ερώτημα, αυτό το δημοψήφισμα επρόκειτο για το πιο ανήθικο, άτιμο (μη πω τίποτε χειρότερο) τέχνασμα αποποίησης ευθυνών! Εκβιαστικά έχεις επιβάλλει μια αντισυνταγματική πολιτική λιτότητας και κεφαλικών φόρων, έχεις φτάσει τον κόσμο στην εξαθλίωση και τη χώρα σε διαρκή ύφεση και τώρα θα βάλεις το "λαό" να αποφασίσει ανάμεσα στα δυσβάσταχτα μέτρα ή τη έξοδο από το ευρώ. Ανάμεσα στην αδιέξοδη μνημονιακή πολιτική ή το φάντασμα της πτώχευσης. Αφού όποιο και από τα δυο επιλέξουν (το κουτι Α ή την κουρτίνα 2) το αποτέλεσμα είναι

Δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία που θα μπορούσε να διαχειριστεί την κατάσταση ούτε της μιας ούτε της άλλης περίπτωσης. Αν έπρεπε να γίνει δημοψήφισμα, αυτό ήταν τον περασμένο χρόνο με ερώτημα "ΔΝΤ ή όχι". Τώρα, κυβέρνηση και συνένοχοι είναι υπεύθυνοι των επιλογών τους, να κόψουν το λαιμό τους και να λάβουν τις ευθύνες τους, όχι να αναζητούν ύπουλα λαϊκή νομιμοποίηση.

Βέβαια μετά από δυο μέρες, Μέρκελ-Σαρκοζύ καλούν τον πρωθυπουργό ΓΑΠ στις Κάννες, στη σύνοδο G20 (ούτε 3G, ούτε σημείο G), του κάνουν τη μούρη κρέας -"άσε τα σάπια άμα θες να πέσουν τα γιούρα", γυρνάει ο mr primeminister πίσω και λέει: "Δημοψήφισμα; Άκυρο ψαράδες. Ζητώ ψήφο εμπιστοσύνης, για να συνεχίζω να σώζω/σώνω τη χώρα".

Ψήφος εμπιστοσύνης, χο χο χο, εδώ είναι το καλό.
Ψήφος εμπιστοσύνης στην υπάρχουσα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, για να παραιτηθεί μετά ο ΓΑΠ και να κάνει άλλη κυβέρνηση -κυβέρνηση ενότητας, συνεργασίας κλπ τέτοια όμορφα. Δηλαδή για να καταλάβω ρε παιδιά, τι εμπιστοσύνη είναι όταν εμπιστεύεσαι κάποιον για να φύγει; Και γιατί να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης μια κυβέρνηση, η οποία μετά από 3 μέρες δε θα υφίσταται; Τι ύπουλες νομιμοποιήσεις είναι αυτές; Παραλογισμός.
Τέλος πάντων, δόθηκε η εμπιστοσύνη σε μια κυβέρνηση που δεν είναι εκλεγμένη από το λαό. Μετέπειτα μύρισαν εξουσία και "αι λοιπαί δημοκρατικαί δυνάμεις" και ξεκίνησαν να τρίβουν τα χέρια τους.

Και φτάσαμε στο σήμερα (δηλαδή στο χθές, μιας και ξημερώνει Δευτέρα). Ξεκίνησε το μεγάλο παζάρι και η μοιρασιά. Αυτό που γίνεται τις τελευταίες ώρες συνοψίζεται στο status του φίλου Γιάννη Γ. στο facebook:

"Πώς έχει το πράμα: Ο Γιωργάκης πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, υποσχόμενος να παραιτηθεί, αλλά αρνείται να παραιτηθεί επειδή η Βουλή τον ψήφισε! (ω ναι, γίνεται). Ο Αντωνάκης προχθές αρνήθηκε συνεργασία, χθες άφησε ανοιχτό παράθυρο, και σήμερα την δέχτηκε, αλλά φταίει που δεν παραιτείται ο Γιωργάκης και τρενάρει το πράμα. Τώρα ο Γιωργάκης θέλει να πάρει τον Αντωνάκη και να πάνε μαζί στον Κάρολο, για να του πούνε τα παράπονά τους και να αποφασίσει εκείνος ποιος από τους 2 είναι το πιο κακό παιδί. Κι αν τα βρουν, από αύριο το πρωί θα φτιάξουν μια γαμάτη κυβέρνηση και θα μας σώσουν."

Και πήγανε μαζί στον Κάρολο.

Οι φήμες που θέλουν τους 3 ισχυρούς άνδρες να αράζουν με πίτσες και μπύρες, παρακολουθώντας το ντέρμπι Παναθηναϊκός - ΑΕΚ (3-2), απορρίπτονται ως αναληθείς.
Σύμφωνα με την τελευταία ενημέρωση αποφάσισαν ποιόν νεοφιλελεύθερο, αρχικαπιτάλα τεχνοκράτη θα ανακυρήξουν πρωθυπουργό για να συνεχίσει να μας σώζει/σώνει. Οι πολιτικές ζυμώσεις συνεχίζονται και αύριο λευκός καπνός θα ανυψωθεί με την ανακοίνωση habemus papa(ra)m.
Η σωτηρία είναι κοντά.

Με κάλυψε ο προλαλήσας.

________________________
*(ταν ταν ταν ταν ταν, όπα)

Χαμένοι στη μετάφραση

Είναι η ιδέα μου ή όντως δύσκολα καταλαβαινόμαστε πλέον; Είμαστε υποτίθεται και μορφωμένοι με επίπεδο και κουλτούρα, πράγμα που καθιστά την επικοινωνία μεταξύ μας πιο αποτελεσματική. Εν τούτοις δε συνεννοούμαστε.
Προφανώς και δεν αναφέρομαι στην στοιχειώδη καθημερινή επικοινωνία, ούτε στις συζητήσεις για την επικαιρότητα και τον καιρό. Αναφέρομαι στην αόρατη επικοινωνία μεταξύ δυο ανθρώπων, δυο χαρακτήρων και στο πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας τον άλλον.
Μου φαίνεται, λοιπόν, ότι έχει δυσκολέψει πολύ το θέμα -οκ, πάντα δύσκολο ήταν-. Έχει εξελιχθεί σε σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες το να μπορέσεις να "διαβάσεις" τον απέναντί σου, τόσο σε επίπεδο συναναστροφής φίλων, πολύ περισσότερο δε στην περίπτωση γνωριμίας άνδρα-γυναίκας.
Δυσεπίλυτο θέμα. Εξού και οι αφορισμοί του στυλ "θηλ: -οι άνδρες δεν κυνηγούν πια", "αρρ: -οι γυναίκες έχουν γίνει απλησίαστες", "τι να θέλει" καθώς και οι οδηγίες του στυλ "τι εννοούν οι γυναίκες όταν λένε αυτό" κλπ διάφορα.
Άραγε μήπως λίγο περισσότερη "ψυχοσωματική ειλικρίνεια" βελτίωνε την κατάσταση; Ευθύτητα στο λόγο και την κίνηση. Όσο και να ιντριγκάρει το παιχνίδι με τα "κρυφά σινιάλα", αν στο τέλος χρειάζεσαι ειδικό αποκωδικοποιητή, τότε είναι ανούσιο. Δεν είναι μόνο παιχνίδι.
Ανασφάλειες, ενοχές, εγωισμοί και αναποφασιστικότητα συντελούν στη δημιουργία ενός πέπλου μπροστά από τον καθένα, το οποίο καλύπτει το "είναι" του απέναντι, καλύπτει όμως και τον τρόπο που ο καθένας δείχνει στον άλλον τι και ποιός είναι. Δηλαδή, το ζήτημα δεν είναι μόνο ότι δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε τον/την απέναντι, αλλά και εμείς οι ίδιοι δυσκολευόμαστε να εκφραστούμε κατάλληλα για να γίνουμε αντιληπτοί. Ακόμη και αν κάποια φορά συμβεί το να ανοιχτεί ειλικρινά και άμεσα κάποιος, τότε είναι αρκετά πιθανό ο άλλος να τρομάξει.
Νομίζω πως ένας λόγος είναι το ότι ουσιαστικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε -δεν ξέρουμε τι μας γίνεται-. Ίσως, αν το πετύχουμε αυτό, τότε να καταφέρουμε να ξεκλειδώσουμε ορισμένους φραγμούς που τίθενται αμοιβαία.
Σκίστε τα Proficency και τα Zertifikat σας, πάντως, και παραδεχτείτε το: Είμαστε χαμένοι στη μετάφραση. Indeed.

James - Say something
You're as tight as a hunter's trap
Hidden well, what are you concealing
Poker face, carved in stone
Amongst friends, but all alone
Why do you hide

Say something, say something, anything
I've shown you everything
Give me a sign
Say something, say something, anything
Your silence is deafening
Pay me in kind

Take a drug to set you free
Strange fruit from a forbidden tree
You've got to come down soon
(More than a) Whole lot of drug is what I need
Need a change of scenery
Need a new life

Say something, say something anything
I've shown you everything
Give me a sign
Say something, say something, anything
Your silence is deafening
Pay me in kind

Say something, say something, anything,
I’ve shown you everything
Give me a sign

I'm open wide, open wondering
Have you swallowed everything
Pay me in kind

Είναι το πιο κατάλληλο τραγούδι που μπορώ αυτή τη στιγμή να βάλω. Αν βρω κατι καλύτερο θα το αλλάξω ή αν εσείς γνωρίζετε κάποιο καταλληλότερο πειτε μου.

Πολυμίξερ

Πέρα από τις trendy εκφράσεις των ημερών όπως "τρόικα", "ΔΝΤ", "οι Γερμανοί ξανάρχονται", "κρίση", "πτώχευση", "επιμήκυνση πέους χρέους", "χρεωκοπία", "6η δόση", "haircut" must αποτελεί ο όρος "πολυνομοσχέδιο".
Πολυνομοσχέδιο για την παιδεία, πολυνομοσχέδιο για τον τουρισμό, φορολογικό πολυνομοσχέδιο, πολυνομοσχέδιο για τη δημοσιονομική εξυγείανση (απ' όλα έχω, πάρε καλε κυρία, πάρε πάρε).
Πολύ πράμα να'ουμ.

Με αυτήν την λέξη να τρυπάει το μυαλό μου ένα πράγμα έρχεται κάθε φορά στην μνήμη μου.
Και περίπου με αυτόν τον τρόπο οι αφεντάδες θα προχωρήσουν στη διάσωση της χώρας.

Εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί το ποιός βρίκσεται στην αντίστοιχη θέση κάθε εξαρτήματος και κάθε υλικού.
Και η γερμανική γλώσσα δεν είναι καθόλου τυχαία.
Για δες κάτι συμπτώσεις.

Λόγος

- Όλα γίνονται για κάποιο λόγο
- Ναι, αλλά δε θα τον βρω αυτόν τον π#*στη το λόγο, θα τον γ@#&σω!

Σε παλιότερη ανάρτηση [Κυριακή, 28 Νοεμβρίου 2010 - Timing] -ούι, πέρασε σχεδόν ένας χρόνος- είχα γράψει για το Timing. Πληροφοριακά, εξακολουθεί να είναι κακό, δεν αλλάζουν έτσι εύκολα οι κοσμικές δυνάμεις.
Ήρθε η ώρα του δεύτερου σκέλους της τριπλέτας Timing - Λόγος - Συγκυρία.

"Λόγος, αυτός ο άγνωστος"
Δυο από τις φράσεις που σιχαίνομαι και τσατίζομαι να τις ακούω είναι "Όλα για κάποιο λόγο γίνονται" και "Κάθε εμπόδιο για καλό". Βέβαια και εγώ τις ξεστομίζω καμιά φορά -και το σιχαίνομαι- όμως ενίοτε είναι το πρώτο αμήχανο πράγμα που ξεστομίζεις όταν απαιτείται "παρηγοριά στον άρρωστο".
Παραδείγματα βγαλμένα απ' τη ζωή:
"Ο Γιακουμής, όντας σπουδαγμένος, θέλει να κάνει και μεταπτυχιακό. Έχοντας αυτογνωσία και ισχυρές προδιαγραφές κάνει την αίτησή του σε πρόγραμμα στανταράκι (sure..) και περιμένει... και περιμένει... και στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουνε... και περιμένει... τα νεύρα του γίνονται τσατάλια γιατί οι υπεύθυνοι τον δουλεύουν απο Δευτέρα σε Δευτέρα... και στο τέλος τον "εφαγε το σύστημα" και πήρε πούλο. Αντίο Γιακουμή, σύρε εκεί πούρθες και έλα πάλι του χρόνου. Lag 1 έτους στη ζωή του Γιακουμή. - Κουράγιο, κάθε εμπόδιο για καλό."
"Ο Βρασίδας προγραμματίζει μήνες πριν να παει σε μια αγαπημένη του συναυλία. Όταν πλησιάζει ο καιρός διαπιστώνει ότι το κορίτσι που του έχει πάρει τα μυαλά, έχει γιορτή την ίδια μέρα. Κάνει, λοιπόν, την επιλογή να θυσιάσει την πολυπόθητη συναυλία για τα μάτια του κοριτσιού. Και εκείνη λοιπόν τη βραδιά, έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή, αδιάφορη στάση της μικρής Ευθαλίας. Ούτε συναυλία, ούτε Ευθαλία -Έλα ρε, μη στενοχωριέσαι, όλα για κάποιο λόγο γίνονται."
"Η Σαμάνθα έχει σχέση με το Μενέλαο. Όλα της πηγαίνουν ρολόι και δηλώνει πολύ ερωτευμένη. Μια "στραβοτιμονιά" της, όμως, φέρνει τα πάνω κάτω και ο Μενέλαος τη χωρίζει. -Μη στενοχωριέσαι, για κάποιο λόγο γίνονται όλα, κάθε εμπόδιο για καλό."
Μπορώ να απαριθμήσω πολλά ακόμα.

Για ποιό λόγο, λοιπόν;
Στη ζωή είναι όλα ρευστά και υπό αυτές τις συνθήκες κάνουμε τις επιλογές μας - με τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Κάθε φορά που κάνουμε μια επιλογή, διαλέγουμε εκείνη που φαντάζει πιο σωστή κατά την κρίση μας. Οπότε είναι πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο να φάμε την κατραπακιά αργότερα, αφού το αλάθητο ούτε ο Πάπας δεν το έχει.
Άρα, με το που δεχτούμε το χτύπημα κατακούτελα, μάλλον ο "λόγος" είναι η λάθος επιλογή εξαρχής, γεγονός που μόνο εκ των υστέρων μπορείς να αντιληφθείς -στην τελική, εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε-. Η υπόθεση πως, ο λόγος που μας έπληξε μια κακοτυχία είναι για να έρθει κάτι καλύτερο αργότερα, είναι βάσιμη μόνο λαμβάνοντας σα γεγονός, ότι μετά από τα "λάθη, στραβά και πάθη" γίνεσαι πιο "σωστός", ώριμος, έμπειρος ώστε να ερμηνεύεις με μεγαλύτερη οξυδέρκεια τα πράγματα γύρω σου, να αξιοποιείς αποτελεσμάτικά τις ευκαιρίες - συγκυρίες* και να κάνεις λιγότερο λάθος επιλογές.
No λογος λοιπόν. Μακάρι μετά από κάθε γκαντεμιά να κέρδιζα το Τζόκερ! Τώρα θα ήμουν πολυεκατομμυριούχος!
Αν μετά από ένα πλήγμα κακοδαιμονίας, μας συμβεί κάτι πολύ θετικό πιστεύω πως είναι λάθος να το ερμηνεύσουμε κατά το λαϊκό ρητό. Διότι 1ον) το εξηγώ στην προηγούμενη παράγραφο και 2ον) μετά από καιρό που θα μας χαλάσει και αυτό, πάλι θα αρχίσουμε να μυξοκλαίμε και να προσπαθούμε να πειστούμε ότι "όλα για κάποιο λόγο γίνονται".
Στο σημείο αυτό θα πατήσω λίγο φρένο, γιατί είμαι στο τσακ πριν αρχίσετε να με βρίζετε: σε καμιά περίπτωση δεν κατακρίνω την αναγκαιότητα των εκφράσεων αυτών. Αντιθέτως, ορισμένες φορές επιβάλλονται για την ψυχολογική και ηθική ανάκαμψη του πληγέντος. Είναι αναγκαία ντόπα!

- Όλα γίνονται για κάποιο λόγο
- Το θέμα είναι ότι γίνονται...

*Συγκυρία: ΜΕΓΑΣ παράγοντας, καθοριστικός. Φυσικά παίζει και με αυτήν ο Μέρφι, σίγουρα. Το τρίτο κομάτι της τριλογίας Timing - Λόγος - Συγκυρία έρχεται σύντομα...


Υ.Γ Για το story, ο Γιακουμής γύρισε στην πόλη του για περίπου ένα χρόνο, όπου η επαγγελματική δραστηριοποίηση και ο νέος κύκλος γνωριμιών του διεύρυναν το μυαλό του και του βελτίωσαν την αυτοπεποίθηση. Την επόμενη χρονίας έγινε δεκτός σε πολλά μεταπτυχιακά και επέλεξε εκείνο στο οποίο τον είχαν απορρίψει. Ο Βρασίδας, ενώ νόμιζε πως ανέκαμψε ηθικά, συνέχισε να τρώγεται με τα ρούχα του αρκετούς μήνες και πολύ αργότερα έβαλε άλλο στόχο. Η Σαμάνθα άδραξε αμέσως την επαγγελματική συγκυρία που της προέκυψε και διαγράφει λαμπρή εκκίνηση στην καριέρα της.

Νομιμοποίηση αυθαιρέτων: η νέα μόδα

Μετά το μεγάλο hit της τακτοποίησης των ημιυπαίθριων χώρων, το νέο trend ακούει στο όνομα "NOMOΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 4014: Περιβαλλοντική αδειοδότηση έργων και δραστηριοτήτων, ρύθμιση αυθαιρέτων σε συνάρτηση με δημιουργία περιβαλλοντικού ισοζυγίου και άλλες διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Περιβάλλοντος" ή απλά στο stage name "Νομιμοποίηση Αυθαιρέτων".
Ναι, λοιπόν μπορείς και συ τώρα να κάνεις νόμιμο το αυθαίρετό σου. Όχι για κανέναν αλλο λόγο, παρά μόνο για να μπει κατιτίς στον κουμπαρά του φοροεισπράκτορα
- Θα πλερώσεις πρόστιμο κύριος.
Α, και επίσης για να δώσεις και σε μένα τον κακομοίρη πολιτικό μηχανικό ένα χαρτζηλίκι, γιατί έχω βαρεθεί να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω τις αυστραλιανές αγγελίες πρόσληψης μηχανικών.

Έχεις απορίες για το τι πρέπει να κάνεις και πόσο βαθιά θα βάλεις το χέρι στην τσέπη σου παράνομε;
Εντάξει λοιπόν.
Δεν έχεις παρά να επισκεφτείς το site http://www.nomimopoihseis.gr -όπου ομολογουμένως ο φίλος Μιχάλης έχει κάνει εξαιρετική δουλειά-.
Και αν πάλι δεν καταλαβάινεις... πήγαινε σε ένα μηχανικό! Τόσους γράφει εκει μέσα.

When reality strikes

Όλα στη ζωή εναλλάσσονται και είναι περοσσότερο ρευστά απ' όσο φανταζόμαστε. Μπορεί ορισμένοι να το λένε πεπρωμένο, πάντως όλα είναι αποτέλεσμα της αλληλουχίας των επιλογών που κάνουμε στη ζωή μας.
Μια είσαι στα πάνω σου, μια στις μαύρες σου. Άλλοτε σου πηγαίνουν όλα ρολόι, άλλοτε καταρρέει το σύμπαν. Επιτυχίες, αποτυχίες, έρωτες, χωρισμοί, ευτυχία, δυστυχία μπορούν να διαδέχονται το ένα τ' άλλο με ρυθμούς που δεν αντιλαμβάνεσαι.
Έτσι είναι η ζωή και έτσι πορεύεσαι.
Η πιο σκληρή στιγμή είναι εκείνη, κατά την οποία συνειδητοποιείς την ωμή και καθαρή πραγματικότητα. Συνειδητοποιείς τι είσαι και τι δεν είσαι. Παύεις να ωραιοποιείς και να εξιδανικεύεις τον κόσμο σου. Στην ουσία γδύνεσαι απέναντι στον εαυτό σου.
Αυτή η δύσκολη στιγμή θα παρέλθει γρήγορα, μα πρωτού "βολευτείς" πίσω από τη δικαιολογία και εξήγηση που θα ψάξεις, χρειάζεται να προλάβεις να ολοκληρώσεις την αυτοκριτική σου και αφού διαπιστώσεις πώς πρέπει να βελτιωθείς να προχωρήσεις στη νέα επιλογή. Θα βγείς πιο δυνατός; (Ναι/Όχι/Δε γνωρίζω)
Σκληρή η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, σκληρή η στιγμή που τα πάντα γύρω σου νοητά θρυμματίζονται.

UNKLE - "Back and forth" & "In a state"

"Back And Forth"
(what's it like...to be back?)
You see things in life
And you'd be surprised what you see.
Life, your whole life, is changes
You go through changes in your life
One second you've got it made
Next second you're down in the dumps
And it goes back and forth
Throughout your whole life
One second you've got the most beautiful girl in the world
Next second you don't even have a girlfriend no more
And it goes back and forth
And back and forth, you know?
And this is life man, it's changes
This is what you gotta go through throughout your whole lifetime

I'm going through changes
I'm going through changes
I'm going through changes

And it goes back and forth
And back and forth, you know?

Never... Never... Land...

"In A State"
My mind is in a state
'Cuz all I seem to do is tempt my fate
Well I try a real space
But all the while, I'm crashing at the gate
This time...
This time...
Reality struck me between the eyes

My mind is in a state
'Cuz everything I'm missing comes too late
So I try and disappear
But there is only one way out of here
This time...
This time...
Reality struck me between the eyes

My mind is in a state
But all I need to do is change my pace
And I know there's fear to face
But happiness is found in its embrace
This time...
This time...
...

Lemonade on Stage - Freedom

Είναι από τη Θεσσαλονίκη και "σερβίρουν" ρυθμό και μουσική σαν φρέσκια λεμονάδα.
Lemonade on Stage είναι οι: Φίλιππος Μουζάς (κιθάρα, φωνή), Δημήτρης Ρόμπος (τύμπανα), Σωτήρης Πατσαλιάς (μπάσο, φωνή) και Χρήστος Μιχαηλίδης (τρομπέτα, κιθάρα, φωνή) και από το 2007 περιπλανώνται στα μονοπάτια του classic & southern rock και blues & swing.

Freedom είναι η νέα ανεξάρτητη δισκογραφική δουλειά τους από την οποία ξεπηδούν rock, folk, soul και blues επιρροές και αναδύεται "άρωμα αμερικάνικου νότου". Εδιαφέρουσα ενορχήστρωση και catchy ρυθμοί συμπαρασύρουν τον ακροατή να αφομοιώσει το tempo και αυθόρμητα να μπει στη διάθεση και την κίνηση των τραγουδιών.
Το album περιλαμβάνει 8 κομμάτια: Somebody, High times, Don't cry, Down I go, No other woman, Comin' home, See, He was.

Ακούγοντας το CD (περιλαμβάνει φυλλάδιο με στίχους και πληροφορίες), κατά την ταπεινή μου γνώμη ξεχωρίζουν το "Somebody" και το "Down I go".

Περισσότερα: Lemonade on Stage @ Facebook

Γιορτες Παλιάς Πόλης Ξάνθης

έτος 2011 μ.Χ.

Το καθερωμένο ραντεβού του φθινοπώρου στην Ξάνθη. Μια γιορτή που την αντιλαμβάνσαι από μακριά καθώς η τσίκνα και οι μουσικές πλημμυρίζουν τα πλακόστρωτα σοκάκια. Πέρα από γορτή, είναι και η τελευταία αναλαμπή ζωντάνιας πριν από τη "βαρυχειμωνιά".

Για τον επισκέπτη οι Γιορτές δεν είναι παρά μόνο φολκρόρ και τουριστική ατραξιόν. Για τον ντόπιο Ξανθιώτη ίσως έχουν καταντήσει συνήθεια. Για αυτόν όμως που ζει την Ξάνθη στα "πιο ωραία χρόνια της ζωής του (sic)" οι Γιορτές είναι ξεχωριστή εμπειρία ψυχαγωγίας, συναισθηματικής ανάτασης και κοινωνικοποίησης.
Για το, δε, φοιτητή-παλιά καραβάνα (είτε τελειόφοιτο, είτε απόφοιτο) οι Γιορτές αποτελούν ξεχείλισμα αναμνήσεων και νοσταλγίας -και στενοχώριας.
Διότι θυμάσαι "τα παλιά", νοσταλγείς μια ζωή γεμάτη και ανέμελη -και στενοχωριέσαι αφού αντιλαμβάνεσαι η ζωή σου αλλάζει σελίδα.

Μάλλον αυτές ήταν οι τελευταίες μου Γιορτές Παλιάς Πόλης, τουλάχιστον ως μέλος της κοινωνίας της Ξάνθης.
Φίλοι παλιοί και γκαρδιακοί ήρθαν μουσαφίριδες με την ευκαιρία.
Έπιασα τον εαυτό μου αρκετές φορές να απολαμβάνει τα δρώμενα γύρω του με το χαζοχαρούμενο χαμόγελο της νοσταλγίας. Βλέπετε, μετά από αυτά τα χρόνια (8 τον αριθμό) έχεις γίνει ένα με το σύνολο που απαρτίζεται από μουσικούς, ψήστες, χορευταράδες, μεθυσμένους και απο κεφάτο κόσμο. Μάλιστα έχεις φτάσει στο σημείο να αντιλαμβάνεσαι την πρόοδο χρόνο με το χρόνο, τις αλλαγές στο μουσικό πρόγραμμα και γενικά την "παράδοση".

Κάποτε η πορεία ήταν Μητρόπολη - Βίστωνες - ΦΕΞ, τα επόμενα χρόνια Μητρόπολη - Βίστωνες - Ντίλι Ντίλι, φέτος Μητρόπολη - Βίστωνες - Ανεπρόκοποι. Είναι αντιληπτό από πού πηγάζουν οι αναμνήσεις λοιπόν.
Συναυλίες στην πλατέια Μητρόπολης (φέτος η πιο δυνατή συναυλία ήταν του Γιάννη Χαρούλη, αλλά και του Αγγελάκα -στο υπαίθριο θέατρο-) και μετά γλέντι στους Βίστωνες.

Αυτοί οι Βίστωνες! Το πιο όμορφο μέρος, μια μικρή πλατείτσα με έναν μεγάλο πλάτανο να τη σκεπάζει και το πιο ποιοτικό και κεφάτο γλέντι να συγκεντρώνει τον "καλύτερο" κόσμο. Ωραία σουβλάκια, καλή μουσική, ορχήστρα που όλο βελτιώνεται, χοροί παραδοσιακοί, τραγούδια ρεμπέτικα και λαϊκά, αλλά και "χόκι-πόκι", "όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι" -και το βασικό: κόσμος χαρούμενος, όλοι μια μεγάλη παρέα αφού λίγο-πολύ όλοι είναι γνωστοί μεταξύ τους.

Τελείωσαν, λοιπόν, σήμερα οι Γιορτές ολοκληρώνοντας τη "αναλαμπή". Ωστόσο εγώ και όποιος με καταλαβαίνει, πάντα θα διατηρεί μέσα του τη λάμψη του συναισθήματος των Γιορτών, έστω και σαν μακρινή αντανάκλαση. Καλό χειμώνα -προβλέτεται βαρύς.

Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς

Όταν η πλάση κοκκινίζει

Το καλοκαίρι και οι διακοπές πάντα σε γεμίζουν με πλούσιες εικόνες.
Αυτό, όμως, πρόκειται για κάτι περισσότερο από μια εικόνα-κειμήλιο της καλοκαιρινής ραστώνης.
Είναι αποτύπωμα μιας στιγμής σαγήνευσης, μα και εσωστρέφειας συνάμα, την ώρα που ο ορίζοντας λούζεται στα κόκκινα.
Μια στιγμή που τυλιγμένος στα θερμά χρώματα, απολαμβάνεις με ευγνωμοσύνη το μέρος στο οποίο βρίσκεσαι και ταυτόχρονα αφήνεις το μυαλό σου να ταξιδέψει όσο το δυνατόν πιο κοντά στον καμβά που ξεδιπλώνεται μπροστά σου.
Δεν είναι ώρα για κουβέντες, αλλά μια στιγμή εσωτερικής έντασης και συναισθηματικής διέγερσης. Είναι μια καλή στιγμή να σιωπήσεις, καθότι η ποιητική εικόνα που ξετυλίγεται μπροστά σου είναι πολύ πλούσια για να συνοδευτεί με λόγια. Όπου κι αν είσαι.

Χανιά

Σκόπελος

Χουλιαράδες

OFF-mode

Κάθε "μηχάνημα" όταν υπερθερμανθεί από την πολύωρη λειτουργία (και καταφέρνει να μην καίει ασφάλειες), τι το κάνουμε; (Όχι, παρακάμπτουμε το σημείο που το αρχίζουμε στις φάπες)
Ναι, σωστά καταλάβατε, το απενεργοποιούμε για ένα διάστημα, κλείνουμε το διακόπτη, πατάμε το χαριτωμένο και συνάμα εκφοβιστικό κουμπάκι με την ένδειξη OFF.

Και αυτό το μυαλό (ένα είναι, χειμώνα - καλοκαίρι), μηχάνημα είναι (κατασκευασμένο με την πολυπλοκότητα ΚυροΓρανάζικης εφεύρεσης) και χρειάζεται το ταλαίπωρο να κατευνάσει τα κυκλώματα του.

Επιτέλους, έφτασε η στιγμή να κατεβάσω και γω λίγο το διακόπτη στο OFF.

Διακόπτης, χμ. Δι-α-κόπ-της... δι-α-κο-πές... διακοπές! Oh yeah!
Sea you around...