Feather

"Πόσο βαρύ είναι το "εγώ" μας; Πόσο ζυγίζει το κάθε βήμα μας μέσα στο απέραντο σύμπαν;

Κατά τους αρχαίους Αιγύπτιους, για τη σωτηρία της ψυχής, η καρδιά ζυγιζόταν με ένα φτερό. 

Μήπως λοιπόν τόσο ζυγίζει η ύπαρξή μας; -όσο ένα φτερό"

Εναρμονίζεσαι με το ομιχλώδες περιβάλλον, την απόλυτη ησυχία, τις αποχρώσεις του γκρι της λίμνης και την ανεπαίσθητη κίνηση ενός φτερού που επιπλέει στο νερό, συλλογιζόμενος το μέγεθός σου στον κόσμο. Μοναξιά, νοσταλγία, γαλήνη, μελαχγολία, αναζήτηση, δέος, σιωπή. Σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό και ταυτόχρονα αποστασιοποίηση.

Κλικ.

Υπάρχει μια στιγμή όπου το μάτι, το μυαλό και η καρδιά βρίσκονται σε μια ευθεία.

-Henri Cartier-Bresson

 

Just a little love

Δώσε λίγη αγάπη, λένε, και θα την πάρεις πίσω στο πολλαπλάσιο.

-Υπερβολές... έλεγα.

Δεν το πίστευα. Δεν το επέλεγα -δεν το επέλεξα-. Και να που έρχεται όμως μια στιγμή που η καλή καρδιά σου και η ανθρωπιά σου θα σταθεί στο ύψος της και θα δώσει αυτό το κάτι λίγο σε ένα πλάσμα που η αγριότητα της φύσης έχει παρατήσει αβοήθητο. Αυτό το κάτι λίγο για εσένα, θα είναι ο κόσμος ολόκληρος για εκείνο.

Και κάπως έτσι, η αρχική άμυνα και η παλιομοδίτικη σκληρότητα, γίνεται στοργή, αγωνία με φαρμακευτικές αγωγές, ξενύχτι με μπιμπερό, παιχνίδι χαζοχαρούμενο και βεβαίως, ευθύνη. Με τούτα και με εκείνα, πέρασε ένας χρόνος παρέα με τούτην εδώ την μικρή μαχήτρια, χωρίς να καταλάβει κανένας πώς.

Και, ναι, δίνεις λίγη αγάπη και σου επιστρέφεται στο μέγιστο

Ψίθυροι στο χρόνο

'Κι αν μου απαγορευτεί η είσοδος στην Ελλάδα; Ή αν παρουσιάσει βλάβη το αεροπλάνο; Δεν υπάρχει τίποτα που θέλεις να μου πεις γιατί μπορεί να μην έχεις ξανά την ευκαιρία;'

[Αυτός ο ψίθυρος ξανά.]
-Περίεργο πάλι, δεν υπάρχει κανείς εδώ μέσα. 

[Μα αυτό το ψιθύρισμα είναι σαν να ταξιδεύει στον χρόνο και στον κόσμο, πάει και έρχεται με τον άνεμο, φτάνει σαν ανάσα στο αυτί.]
[Ο ίδιος ο άνεμος θα κουβαλήσει μαζί του έναν άλλον ψίθυρο, που στο θρόισμα του θα ακούγεται να λέει...]
-Φφφ, ποτέ δεν θα 'μαι έτοιμος να απαντήσω σ' αυτήν την ερώτηση. Αχ και να ήξερα να κάνω μαγικά, για να φέρω τον κόσμο τούμπα, ποτέ να μην σε χάσω.

Μπορεί, πια, να μην γνωρίζω πού βρίσκεσαι, πού περπατάς, πού γελάς, πού νευριάζεις, πού αγχώνεσαι, πού γκρινιάζεις, πού διασκεδάζεις. Μα η σκέψη μου, παρούσα, θα επιθυμεί να είσαι χαρούμενη και χαμογελαστή.
Και, ναι, θα ήθελα καμιά φορά να με σκέφτεσαι και εσύ. Όταν θα το κάνεις, ελπίζω η γεύση που θα σου έρθει να είναι γλυκιά και νόστιμη και μια επιθυμία αναζήτησης να σε γαργαλήσει.
Λένε, ο δρόμος πηγαίνει προς τα μπροστά.
Μια πολύ όμορφη διαδρομή, ίσως έρθει η στιγμή που διαχωρίζεται σε δυο λωρίδες. Και παρόλο που προσπαθείς και στρίβεις σφιχτά το τιμόνι, ίσως να μην σου δίνεται άλλη επιλογή παρά να το αφήσεις, συνεχίζοντας στη κατεύθυνση μπροστά. 

Χωρίς αντίο, σε δυο δρόμους προς διαφορετικούς προορισμούς, άγνωστους μεταξύ τους.
Μα καθώς το ταξίδι συνεχίζεται και οι στροφές φέρουν τους δρόμους αυτούς να βρεθούν ξανά σε μια λωρίδα, αυτό, ναι, θα το καλωσορίσω.
[Και ξέρω ότι, σαν ρεύμα θα χτυπήσει αυτό το καλωσόρισμα. Σαν τον σπινθήρα που δίνει ξανά σφυγμό.]

 

Σκέψεις πίσω από το τιμόνι...

12-02-23...30-03-23...16-05-23...10-06-23...19-06-23...

Μικρόκοσμοι

Μήπως σε άλλον τόπο ζούμε εμείς και σε άλλον ζουν οι άλλοι;

Άλλη αλήθεια βλέπουμε εμείς και διαφορετική οι άλλοι;

Εμείς είμαστε οι έξυπνοι και οι χαζοί είναι οι άλλοι; Ή μήπως οι άλλοι είναι οι έξυπνοι και οι χαζοί εμείς;

Άλλον αέρα αναπνέουμε εμείς, αλλιώτικο αέρα αναπνέουν οι άλλοι;

Μήπως είμαστε κλεισμένοι στη γυάλα μας και οι άλλοι είναι απ' έξω; Ή οι άλλοι είναι στη γυάλα τους και εμείς τους κοιτάμε απ' έξω;

Είμαστε η ελίτ και οι άλλοι πλέμπα; Ή οι άλλοι είναι οι ξύπνιοι και εμείς τα κουτορνίθια;

Στον ίδιο κόσμο ζούμε όλοι ή στον μικρόκοσμό μας εμείς και στον μικρόκοσμό τους οι άλλοι;

Ποιοί είμαστε εμείς, ποιοί είναι οι άλλοι;

Άλλα κυοφορεί η κοινωνία και άλλα γεννά η κάλπη;

Να είναι από το άσθμα η δύσπνοια μου ή μήπως φταίει που ατμόσφαιρα είναι δεξιά;

Memento

Μία λίστα από 23 τραγούδια.
Τρία νούμερα 1-1-0.
Ένας Φλωμπέρ που -τι-σύμπτωση- βρίσκεται στα χέρια που τον χάρισαν.
Ένα βίντεο.
Ένα ροζ post-it, που δεν πετάχτηκε.

Ενθύμιο; Υπενθύμιση.

 

{Χαμόγελο}

Νότες από και προς το Λονδίνο

"Κάθε βήμα όλο και πιο κοντά στη μουσική που ακούγεται στο βάθος. Κάθε βήμα και το σούρουπο δίνει τη θέση του στο βράδυ. Το άρωμα του καλοκαιριού μπροστά στη θέα της Πλατείας Νερού συνοδεύει τον βόμβο του πλήθους που συρρέει.
Πρώτα βήματα μετά την είσοδο και όλοι περπατούν με κοινό σκοπό.
Η ματιά χάνεται στο πλήθος: τριγύρω πηγαδάκια από παρέες, άλλοι στρωματσάδα, άλλοι τρέχοντας προς τη σκηνή, άλλοι στην ουρά για τα ποτά. Ομορφα φαίνεται, μονολογείς
Γνωστοί μεταξύ τους, άγνωστοι μεταξύ άλλων, όλοι κάτω από την ενέργεια και τη ζωντάνια που εκπέμπει ο χώρος και η στιγμή.
Ελίσσεσαι μόνος μέσα στο πολύχρωμο πλήθος και συνεχίζεις μέχρι να βρεις το κατάλληλο σημείο για την απόλαυση της συνέχειας. Σταματάς. Εδώ καλά είναι.
Πρώτες δυο γουλιές ποτού, μια μπάντα ήδη παίζει αδιάφορα και καθώς περιμένεις το πολυαναμενόμενο συγκρότημα, το βλέμμα περιεργάζεται τον κόσμο. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Άγνωστοι όλοι; Τα μάτια με διερευνητική ένταση ψάχνουν κάτι τριγύρω, πασχίζουν να αναγνωρίσουν πού να βρίσκεται το χέρι που κρατάει ένα δίδυμο εισιτήριο με το δικό σου.
Ένα άγγιγμα στην πλάτη διακόπτει την αφηρημάδα. Γυρίζεις ξαφνιασμένος. Τα μάτια γουρλώνουν, η ανάσα κόβεται, η καρδιά χάνει δυο κτύπους.
-Γεια σου! -Ήρθες εδώ..! -Ναι, είμαι εδώ!
Χαμογελάτε και οι δυο και..."

ΣΤΟΠ, CUT. Είναι καλοκαίρι και τα όνειρα είναι θερινής νυκτός. Επίσης, η Lacta συμβαίνει στα περίπτερα.

Ώρα 23:00. Τα άγνωστα πρόσωπα που φωτίζονταν από τους προβολείς ήρθε η πολυαναμενόμενη στιγμή να χαθούν στο σκοτάδι. Ακούγονται οι πρώτες νότες και μια φωνή να λέει:

"I'm imagining a lot of happy people.
And most of you have someone you love.
All you, are the lucky ones.
All over the world there are lots of people who are alone tonight.
I imagine most of us have been in that situation at some time or another.
I know I have."
-Hannah Reid, 27/06/22

Τι σύμπτωση κι αυτή, λες και μιλάει σε εμένα, λες και μιλάει για εμένα! Λες και ξέρει πώς ονειρευόμουν τη στιγμή, λες και ξέρει πώς τελικά είναι!

Η κιθάρα χτυπάει στους ήχους του Californian Soil, οι London Grammar παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή και αυτός ο μουσικός πόθος ξεκινά να εκπληρώνεται, με την αγγελική φωνή της Hannah να στέλνει κύματα μέθης στο πλήθος.

Missing, Hey now, Lord it's a feeling, Wasting my young years, Hell to the liars, How does it feel, Strong, Baby it's you, Lose your head: κάθε τραγούδι και από ένα ηλεκτρισμένο ρίγος, κάθε χειροκρότημα και από μια βαθιά αναπνοή. Κάθε νότα και από μια σκέψη, κάθε στίχος και ανάμνηση. Ναι θα ήθελες να μοιραστείς την ομορφιά της στιγμής, να μοιραστείς αυτό που αισθάνεσαι. Και, ναι, ουκ ολίγες φορές το βλέμμα θα κινηθεί διερευνητικά τριγύρω μήπως αναγνωρίσει κάπου μέσα στο άγνωστο πλήθος κάποιο χέρι με λουλουδένιο τατουάζ να λικνίζεται στον αέρα.

What a way to lose your head, what a way to go to bed, και χωρίς να καταλάβεις πότε πέρασε μια ώρα, η Hannah, ο Dot και ο Dan θα πουν καληνύχτα, για μια νύχτα που δεν θα ήθελες τα τελειώσει ακόμη. Χωρίς Nightcall, πώς γίνεται;

Αμέτρητος ο κόσμος, παρέες, ζευγάρια, μόνοι, συνεπιβάτες σε αυτό το μουσικό ταξίδι και μετά ξένοι. Είσαι μόνος ανάμεσα στο πλήθος, μα και ξεχωριστός. Γιατί, για εσένα δεν ήταν απλά ένας συναυλιακός στόχος που εκπληρώθηκε.

Γιατί, την σημασία και σημειολογία που είχε για εσένα αυτή η συναυλία, αυτή η μπάντα, αυτό το όνομα, μόνο δύο πρόσωπα στον κόσμο την γνωρίζουν: το ένα είσαι εσύ που βρίσκεσαι μόνος σου εκεί εκείνη τη στιγμή, το άλλο πρόσωπο που βρίσκεται... κάπου... πίσω από υστερόγραφα.

Υ.Γ.
-Θα ήθελα τον ώμο σου δίπλα μου.
-Θα ήθελα τον λαιμό σου δίπλα μου.

Πίσω από το κλικ

"Σαν σήμερα" σκέφτηκε να με ενημερώσει το έξυπνο κινητό μου. Λες κι εγώ το ξέχασα...

Μια φωτογραφία, μια στιγμή. Ένα κλικ. Τόσο απλό;

Πίσω από ένα κλικ, ένας άλλος κόσμος.

Πίσω από ένα κλικ, θα βρίσκεται μια ιδέα, μια σύλληψη, μια προσπάθεια.

Πίσω από το κλικ θα βρεθεί μια σύγκρουση σκέψεων. Απουσίας, επιθυμίας.

Πίσω από αυτό το κλικ, θα βρεθεί μια θύελλα έμπνευσης. Μια φωνή κάπου από μακριά θα ακουστεί να ρωτάει: "-Έπαιξες κιθάρα;". Για να έχει την απάντησή της, όχι με λέξεις, αλλά με τη σύνθεση μιας εικόνας. Γιατί η κιθάρα, τη στιγμή εκείνη, δεν θα είναι μουσική. Θα σημαίνει άγγιγμα, άρωμα, αναπνοή. Η κιθάρα θα έχει μορφή. Θα είναι ο λόγος που μετά από χρόνια βγήκε από τη θήκη της και κουρδίστηκε. Που τώρα σταμάτησε να ακούγεται, μα θα πέθαινε για να χτυπήσουν ξανά οι χορδές της.

Πίσω από αυτό το κλικ, όπως το μικρό παιδί που παίζει με τη φαντασία του πετάει στ' αστέρια, ένα άλλο "χαζό" παιδί τη στιγμή εκείνη, κάνει άνω κάτω με χαρά ένα σπίτι το χάραμα για να δημιουργήσει το κάδρο που φαντάστηκε. Αφού με την εικόνα αυτή πετάει μακριά για να ψιθυρίσει στο αυτί "Εγώ είμαι, εδώ είμαι".

Πίσω από αυτό το κλικ βρίσκεται ο ίδιος ο λόγος που γέννησε αυτό το κλικ.
Πίσω από αυτό το κλικ, πολλοί μπορούν να εικάζουν τι κρύβεται. Μόνο δυο πρόσωπα όμως ξέρουν.

Σαν σήμερα,
ένα χρόνο πριν, πατήθηκε αυτό το κλικ, με κατεύθυνση να ταξιδέψει, κάπου στο βορρά...